เป็นมนุษย์พันธุ์เหว่หว้า ฉันค้นหาความเป็นตัวตน หาเท่าไรไม่เจอเลยสักหน ใครคือคนที่ฉันควรค่า เป็นมนุษย์ที่สุดจะเหงา มีเพียงเรากับความโหยหา แม้ที่เห็นนอกกายทำเป็นเก่งกล้า ลึก-ลึกน้ำตา..ฉันนองหัวใจ เหมือนครึ่งหนึ่งที่มันเว้าแหว่ง ไม่แสดงตัวตนให้คนสงสัย ซ้อนเก็บงำลึกล้ำเกินใครจะรู้ได้ ผลสุดท้าย...เหลือฉันกับใจเปล่า-เปล่า แล้วครึ่งหนึ่งสำหรับหัวใจ ที่ขาดหายเหมือนลอยไปกับลมหนาว เขาอยู่ไหนในคืนที่ใจว่างเปล่า แล้วเวลาของเรา...เมื่อไร..จะมา ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Niramai 14 พ.ย. 2549 17:45 น. - ID 95102 
1108
2
0
14 พฤศจิกายน 2549 23:12 น. - comment id 626864
14 พฤศจิกายน 2549 23:30 น. - comment id 626874
ความอ้างว้างอยู่เคียงข้างฉัน ฉันเหมือนมีมันเสมอเสมอ ไม่รู้ทำไมนะเออ จริงจริงฉันอยากมีเธอข้างกาย แต่ที่เป็นอยู่ขณะนี้ มันเหงาเต็มทีแล้วรู้ไหม เหตุผลเพราะเธอมีใคร ทิ้งฉันไว้กับความเดียวดาย...ลำพังจริง ๆ ผู้หญิงไร้เงาก็เป็นขี้เหงาเหมือนกันค่ะ
15 พฤศจิกายน 2549 07:55 น. - comment id 626952
พันธุ์เดียวกันค่ะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาของเราค่ะ
15 พฤศจิกายน 2549 14:28 น. - comment id 627107
ความว่างเปล่าที่ฉันเป็นเจ้าของ เพียงอยากจะลองมองในมุมใหม่ มุมที่ไม่มีฉันเพียงลำพังอย่างที่เข้าใจ หากมีเธอข้างกายก็คงดี ขอบคุณสำหรับกลอนน่ารักๆ นะจ้ะคุณผู้หญิงไร้เงา
15 พฤศจิกายน 2549 14:29 น. - comment id 627108
นั่นสินะ เมื่อไหร่จะเป็นเวลาของเรามั้งน้า คุณเพียงพลิ้ว
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
