กลัวลืมคนคอย เดือนเคลื่อนคล้อยลอยต่ำช่ำในจิต เฝ้าครุ่นคิดถึงนางผู้ห่างหาย เวลาผ่านนานเนิ่นเกินบรรยาย มีเพียงสายลมเย็นเป็นเพื่อนเรา ความเหว่ว้ามาเยือนเหมือนครั้งก่อน คอยบั่นทอนฤทัยให้ซึมเหงา ลมโลมลูบจูบร่างแผ่วบางเบา คิดถึงเจ้าสาวนาน้ำตาคลอ กายรวดร้าวหนาวลมห่มผืนผ้า หนาวอุราห่มใจของใครหนอ ทุกคืนวันผันผ่านด้วยการรอ เกิดความท้อรุมเร้าเข้าสู่ใจ กลัวเธอเมินเหินห่างเส้นทางรัก หลงพิงพักคำอ้อนแล้วอ่อนไหว เคยสัญญาว่าแท้แปรเปลี่ยนไป มีรักใหม่ลืมเราคนเฝ้าคอย ฯ
ณพ วิฤทธิ์ชัย 17 พ.ย. 2549 15:40 น. - ID 95204 
845
3
0
17 พฤศจิกายน 2549 15:50 น. - comment id 627905
อยากจะบอกทุกอักษรที่วอนเว้า มิใช่เงาหรือภาพในความฝัน วจีร้อยถ้อยคำพร่ำรำพรรณ มีหัวใจของฉันที่ปะปน ......ถึงคำกล่าวไม่หวานปานจะหยด คือทั้งหมดจากใจไม่มีขม คำทุกคำมิใช่เพียงลมลม ที่ผสมคือรักและภักดี
17 พฤศจิกายน 2549 16:15 น. - comment id 627910
แม้วันเดือนเลื่อนลอยคล้อยลงต่ำ แม้ต้องช้ำทำใจให้จงได้ ระยะทางทำให้ห่างห่างกันไกล อาจเปลี่ยนไปเป็นอื่นไม่คืนรัง..
17 พฤศจิกายน 2549 18:31 น. - comment id 627943
กลัวทำไมแค่ใจที่ไกลห่าง แม้หนทางจะไกลใจไม่หาย ถึงตัวไกลใจไม่ห่างอยู่ข้างกาย แม้พบเจออีกมากมายยังไม่แคร์ ...เข้ามาอ่านครับ...แบบว่าชอบน่ะครับ...
18 พฤศจิกายน 2549 14:56 น. - comment id 628235
คำว่ารัก..ใครใครนั้น..พูดกันได้ จะพร่ำไป..หลายล้านคำ..ย้ำความหมาย ดั่งท่องอา..ขยาน..ภาษาไทย จำขึ้นใจ..พร่ำบ่น..ให้คนรอ ความรักนั้น..แท้จริง..ยิ่งใหญ่นัก มีความรัก..และสงสาร..สานรอยต่อ เพียงคำเดียว..เท่านั้น..มากเกินพอ แต่ว่าขอ..พูดจากใจ..ใช่หลอกลวง
19 พฤศจิกายน 2549 02:28 น. - comment id 628379
หากคำรัก มิใช่รัก ดังลมปาก แล้วพรากจาก ทอดทิ้งให้ ใจสลาย ให้โดดเดี่ยว อ้างว้าง อย่างเดียวดาย รักมลาย กลายกลัวนัก เพราะรักเธอ
23 พฤศจิกายน 2549 18:14 น. - comment id 630302
ความรัก คือสิ่งเลี้ยงใจ เอ๊ ? บางทีมันก็เป็ฯต้นเหตุทำให้เจ็บ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
