ห่วง

ณพ วิฤทธิ์ชัย

ห่วง
		      แสงแดดร้อนตอนบ่ายพระพายแผ่ว
		พัดผ่านแนวรวงข้าวพราวไสว
		เหนื่อยงานหนักพักพิงอิงพฤกษ์ไพร
		มองทิวไม้ปลายนาฟ้าสีคราม
		      ข้าวรอเคียวเกี่ยวรวงปลิวร่วงหล่น
		ห่วงหน้ามลคนไกลอยากไถ่ถาม
		จากลำคลองท้องทุ่งมุ่งเรียนรามฯ
		กลัวหลงตามแสงนวลที่ยวนใจ
		      ปีกเจ้าอ่อนร่อนบินจากถิ่นฐาน
		สู่ดงมารหมอกควันอย่าหวั่นไหว
		สู้ฝึกฝนทนหน่อยค่อยเรียนไป
		หากร้องไห้รีบกลับซับน้ำตา
  		    บ้านนาเก่าเรานี้พี่ยังอยู่
		คอยโฉมตรูทรามวัยใจห่วงหา
		รักมิหน่ายพ่ายแพ้แก่เวลา
		รีบกลับมาเถิดเจ้าหากเศร้าตรม
		      ไหล่พี่ว่างนางซบอบอุ่นแก้ม
		คืนเดือนแรมเราสองครองสุขสม
		ดาวพราวแสงแรงจ้าพาเชยชม
		จูบเรือนผมแผ่วเบาคลายหนาวใจ
		      คำรักฝากจากพี่ที่ยังซึ้ง
		โปรดคิดถึงเถิดน้องหยุดร้องไห้
		ยามเจ็บหนักรักมากจากคนไกล
		พอทำให้ปัญหาอ่อนล้าลง
		      อ่านตำราอย่าท้อต่อความฝัน
		คิดถึงวันจบรามฯตามประสงค์
		ทางเงียบเหงาก้าวย่างอย่างมั่นคง
		พี่คอยส่งแรงใจให้ก้าวเดิน
		      หากเรียนจบพบวันดังฝันใฝ่
		อย่าทอดทิ้งคนไกลให้ห่างเหิน
		รับรู้บ้างห่างเจ้าเหงาเหลือเกิน
		อย่าแกล้งเมินจากพี่ที่เฝ้าคอย ฯ