ฝนตก นกเหงา จะไปไหน ซอนอยู่ ในซอกใบไม้ใด หนาว หรือไม่ "ลำพัง" แซก แซก แปลกแยก แปลกเปล่า เปลี่ยวหวัง ครืนครืน ทั้งคืน ฟัง นั่ง!! มองไกล ไกล-ไปหัวนา ฝนสาด เดือนสารทปีนี้ไม่มีย่า บุญสารท หนมพอง หนมลา เห็นโปหยิบ ชื่อย่า เขียนลงพาน เดือนสิบ ขโมยหยิบ สุข-สนุกสนาน มีแต่หิ้ง บูชา บนบ้าน หลาน-และลูก ยังอาลัย ฟ้าแลบ มืด แวบ ลอดผ่านต้นลานใหญ่ เหลือเป็น อนุสร แห่งหัวใจ เตือน สติให้ ระลึกถึง บุณกรรม ใบจาก ตัดจาก กอจาก เมื่อค่ำ มิทันได้ คลี่จากออกจากกำ ฝนพรำ ฝนเท ลงมาแล้ว ...บทส่งใจ... เป็นอีกครั้งที่ยืนยันว่า การจากตาย จะนำพาความอาลัยมามากกว่าการจากกันทั้งที่มีลมหายใจ เป็นแน่แท้ สารทเดือนสิบ ประเพณีบุญในปีนี้ ขาดคุณย่า ซึ่งเคยเป็นคนคอยต้อนรับขับสู้ และดูแลลูกหลาน เมื่อกลับมารวมญาติในวันประเพณี บรรยาศแห่งความอาลัย มิอาจหลบหรือซ่อนให้อยู่เฉพาะในหัวใจได้ ต่างมาปรากฎได้ชัดในแววตาแต่ละใคร แม้ถึงว่า ไม่มีใครปริปากพูดถึง เพราะเกรงอารมณ์โศกของการสูญเสีย จะพลอยทำให้เสียบรรยากาศสำหรับงานวันบุญประเพณีในวันพรุ่ง แต่อนุสติผม เหมือนแว่วแต่เสียงหัวใจร่ำไห้ ของหลายๆหัวใจทั้งที่อยู่ใกล้ และที่ปลีกตัวหลบไปเดินอยู่ไกลๆ ณ สถานแห่งนี้ แม้ถึงว่า ผมไม่ได้เกิดที่นี่ แต่ผมมีที่นี่ เป็นที่เกิดพ่อผู้ให้กำเนิด แหละยังมีหลายปีในวัยเยาว์ ยามครอบครัวยังดิ้นรน ให้ผมได้เติบโต มีน้ำคลองไว้อาบ ไว้พายเรือ เด็ดบัว เด็ดผัก มีทุ่งนาไว้ซุกซน วิ่งบ้าง เดินบ้าง ตามคุณอา หากบ หาปลา หาผัก เป็นปกติวิสัย มีความรัก นับจากคุณทวด คุณปู่ คุณย่า ตลอดไปถึงคุณอา คอยโอบอุ้ม ฟืนทุกดุ้น ปลาทุกตัว ข้าวทุกเม็ด ผักทุกกอ ยังคงไหลเวียนเป็นเลือด และเป็นเนื้อ ดำรงความมีชีวิตของผมมาอย่างนิรันดร์ แม้หลายสิบปีที่ผ่าน หลายสิ่งหลายอย่างจะมิได้เป็น และคุ้นชินตาอย่างที่เคย เป็น ทั้งท้องทุ่งที่เคยเขียวชุ่ม ฟากคลองที่เคยกว้างใหญ่ บ้านเรือนที่เคยอยู่ริมน้ำ ก็คงเพราะวิถี ชีวิต และวิถีโลก ที่เปลี่ยนไป โดยแท้ แต่... ที่นี่ยังมีสิ่งหนึ่งสำหรับผมที่ไม่เคยเปลี่ยน คือ ความผูกพันธ์ และความรู้สึกว่า ผมเป็นหลานเหลนชาวนาโดยแท้ ขอให้คุณย่าหลับให้สบาย ที่นั่น คุณทวดทั้งสองคงรอท่านอยู่ สำหรับทางนี้ พวกเรา จะดูแลเอาใจใส่คุณปู่อย่างดี และจะให้ดีกว่าที่เคย คิดถึงย่าจัง (แซก แซก = เสียงฝนหล่นกระทบกอหญ้ากลางทุ่ง หัวนา = คันนาระยะใกล้ที่สุดที่มองเห็น เดือนสารท = เดือนสิบ เป็นเดือนทำบุญประเพณี ตอนรับ และส่ง บรรพบุษที่ล่วงลับไปแล้ว ที่กลับมาจากปรโลก หนมพอง หนมลา = ชื่อขนมสองในหลายชนิดที่ใช้เป็นสัญลักษณ์ในงานประเพณี โป = ปู่ (พ่อของพ่อ) กอจาก = ต้นไม้มีใบคล้ายต้นมะพร้าว มีลูกเนื้อในใช้ทำลูกชิดในสมัยโบราณ ขึ้นได้ดีบริเวณ ดินเหนียวชื้นน้ำ ใบจาก = ส่วนใบของต้นจาก ซึ่งได้มาจากบริเวณยอด ต้องนำไปตากแดดให้แห้ง ถึงจะนำมามวนเพื่อใช้ห่อยาเส้นสำหรับสูบได้) บ้านชาวนา อำเภอห่างไกล หัวไทร นครศรีธรรมราช / แทนคุณแทนไท
แทนคุณแทนไท 18 ต.ค. 2550 17:28 น. - ID 108606 
2014
8
0
18 ตุลาคม 2550 18:06 น. - comment id 773324
ดีจังคะพิมไม่เคยไปนะคะพี่แทน เคยอ่านหนังสือและคำบอกเล่า พออ่านกลอนพี่แล้วคำนึงพิมว่าวัฒนธรรม แทบทุกภาคเกือบหายไปคะ
18 ตุลาคม 2550 18:11 น. - comment id 773327
อบอุ่น...ในบรรยากาศครอบครัวใหญ่ ถึงใครคนที่เรารักไม่ได้อยู่ ณ. ที่ตรงนี้แล้ว ก็ยังคิดถึงอยู่เช่นดั่งเดิม .... คิดถึง"พ่อ".... ...ไม่รู้ว่าอากาศที่บ้านใหม่ของพ่อ..จะดีเหมือนอากาศบ้านเราไหม.."พ่อ"...
18 ตุลาคม 2550 18:17 น. - comment id 773330
หน้าส่วนตัว
เดือนสิบพิธีสารท
ยังมีอยู่ที่จังหวัดกำแพงเพชรครับ
"งานสารทไทยกล้วยไข่เมืองกำแพงไง
ไปเที่ยวบ้างหรือยังครับ"
กำหนดงาน
ช่วงวันออกพรรษา ซึ่งตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 สามารถตรวจสอบรายละเอียดได้ที่ www.tat.or.th/festival
18 ตุลาคม 2550 18:23 น. - comment id 773331
..........ชะแว๊บแอบมาทักทายจ้า
18 ตุลาคม 2550 18:24 น. - comment id 773333
ตาของเอมเสียตั้งแต่แม่ของเอมยังเล็ก ย่าของเอมเสียไปตั้งแต่เอมได้สองขวบ ยายของเอมเสียไปเมื่อวันที่ 10 กรกฎาของสามปีก่อน และวันที่15 ธันวาปีที่แล้วเอมสูญเสียปู่ไป ความทรงจำเกี่ยวกับตาและย่าของเอมลางเลือนมาก แต่กับยายและปู่ เอมยังจำได้ติดตา ตอนยายเสียพ่อเอมโทรมาบอกเอมตอน 10 โมงของในวันที่ยายเสีย นาทีที่เอมรู้เอมเงียบไป จนพ่อเอมถามเอมว่า ไหวหรือเปล่าลูก เป็นยังไงบ้าง วันนั้นเอมจำได้ว่า เอมบอกพ่อเอมไปว่าเอมไม่เป็นไร พอวางโทรศัพท์ เอมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ปล่อยโฮออกมา จนพี่ที่ทำงานอยู่ข้างข้างมาปลอบและพาไปส่งกลับบ้าน แต่พอไปถึงงาน เอมไม่กล้าร้องไห้ เพราะเห็นแม่ร้องไห้อยู่ วันนั้นฝืนปลอบแม่ จนวันเผายาย เขาเปิดโลงให้ดูหน้ายายครั้งสุดท้าย เอมต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ เพราะกลัวว่ายายจะไปอย่างมีห่วง จบงานศพของยาย เอมเป็นโรคซึมเศร้าไปอาทิตย์กว่ากว่าเพราะยังทำใจไม่ค่อยได้ สำหรับปู่ของเอมปู่ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลตั้งแต่เดือนสิงหา ปู่อาการทรงทรงทรุดทรุดอยู่จนเดือนตุลาอาการปู่เอมมีแต่ทรุดลง ช่วงนั้นเอมลางานค่อนข้างบ่อยไปอยู่กับปู่ เฝ้าปู่ผลัดกลับพ่อ เพราะว่าพ่อกับน้องชายเฝ้ามาติดติดกันนานเป็นเดือน จนสุขภาพพ่อเอมเริ่มไม่ไหว เอมรู้ว่าใจพ่อเอมไหว แต่ร่างกายพ่อรับไม่ไหวแล้ว เพราะต้องตื่นดูปู่ตลอดทั้งคืนและกลางวันก็ทำงานด้วย ช่วงที่อยู่กับปู่ เอมเข้าใจคำว่าวัฎจักรของชีวิตเลยล่ะพี่แทน เพราะปู่ของเอมตอนนั้นกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย พ่อบอกว่า ตอนเด็กเด็กหนูก็เป็นแบบปู่นี่แหล่ะ ตอนนี้หนูได้เลี้ยงปู่จริงจริงแล้วนะ ที่ส่งเงินมาให้ ซื้อของมาให้ไม่ใช้การเลี้ยง แต่เป็นการตอบแทน ตอนนี้หนูได้เลี้ยงปู่เหมือนตอนที่ปู่เลี้ยงหนูแล้ว พี่แทนรู้ไหม เอมคิดว่าตลอดระยะสามสี่เดือนที่ปู่เอมป่วย เอมทำใจได้แล้ว ว่าจะรับได้กับการสูญเสีย แต่พอถึงเวลาจริง จริง แค่พ่อโทรมาบอกว่าปู่ไปแล้วนะ น้ำตาไม่รู้ว่ามันมาจากไหนตั้งมากมาย เอมร้องไห้ตั้งแต่กรุงเทพฯ จนถึงสระบุรี ก่อนจะไปที่วัดกว่าเอมจะทำให้ตัวเองหยุดร้องไห้ได้ ก็หลายสิบนาที ไปถึงวัดก็ต้องทำเหมือนตอนอยู่งานศพยาย เพราะเอมรู้ว่าพ่อเอมเสียใจมาก และเหนื่อยมาก กว่าจะผ่านงานศพปู่ไปได้ มันทรมานยิ่งกว่างานศพยายซะอีกพี่แทน เพราะว่าเอมอยู่กับปู่ที่สระบุรีมากกว่าอยู่กับยาย วันเผา ก่อนที่เขาจะเอาปู่ของเอมเข้าเตาเผา เอมเห็นปู่เหมือนกับปู่กำลังนอนหลับ กว่าจะทำใจยอมให้เขาเอาเข้าเตาเผาได้ เอมยืนเกาะโลงปู่จนพ่อต้องพาเอมออกมา ช่วงนั้นเอมไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย กลายเป็นคนไม่พูดไปร่วมเดือน สำหรับเอมแล้วเรื่องใดใดเอมยอมรับได้ง่ายกว่าเรื่องการสูญเสีย ถึงจะพยายามคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ทุกทุกคนที่ต้องเจอก็ตามที
18 ตุลาคม 2550 19:24 น. - comment id 773350
สวัสดีค่ะพี่แทนไท นครศรีธรรมราชหรือค่ะบ้านเพื่อนบัว อยู่ที่นั้นบัวเคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่นั้น มาครั้งหนึ่งช่วงสงกรานต์ ประเพณีที่งดงาม การพลัดพรากจากคนที่รักบัวชินชาแล้วค่ะ แต่ญาติผู้ใหญ่ปู่ย่าตายายพ่อแม่ อยู่ในใจบัวเสมอค่ะ พี่แทนไทเขียนถึงท้องทุ่งจนบัวเห็นภาพค่ะ
18 ตุลาคม 2550 19:45 น. - comment id 773354
กลับมาแล้วค่ะหายไปทำงานมาคะ
เหนื่อยมากๆ งานก็เยอะไปหมด
18 ตุลาคม 2550 20:56 น. - comment id 773376
การพลัดพรากจากคนที่เรารัก ย่อมนำความเจ็บปวดมาให้เสมอนะคะ พ่อของพิมพึ่งไปเมื่อปีที่แล้ว...ยังมีความรู้สึกว่า.. เหตุการณ์พึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง..
18 ตุลาคม 2550 21:25 น. - comment id 773390
อ่านบทส่งใจแล้วทำให้คิดถึงคุณย่าของเฌอเช่นกันค่ะ
18 ตุลาคม 2550 23:07 น. - comment id 773421
อืมม......ชอบขนมลา และ ขนมพองค่ะ อร่อยมาก......... เดือนสิบปีนี้ไปทำบุญมาแล้วค่ะ.........
งานเดือนสิบไม่หายไปจากใจค่ะ
19 ตุลาคม 2550 08:29 น. - comment id 773541
แม่ส่งพัสดุกระยาสารทมาให้สองห่อใหญ่ๆค่ะ อร่อยดี แจกเพื่อนหมดเลย
19 ตุลาคม 2550 11:38 น. - comment id 773651
19 ตุลาคม 2550 12:48 น. - comment id 773696
การจากตาย นำพาความอาลัยมาให้มากมายก็จริง.. แต่ทุกส่วนเสี้ยวรู้สึก ล้วนคือความรัก และความทรงจำที่งดงาม กับการจากเป็นนั้น... มันต่างกัน ...... วันนี้ไม่แซวเหมือนกัน
19 ตุลาคม 2550 13:59 น. - comment id 773751
สวัสดีค่ะคุณแทนคุณแทนไท
19 ตุลาคม 2550 14:22 น. - comment id 773764
ประเพณีเก่าๆ หายไปเยอะนะคะ สมัยเด็กๆ เคยเห็นช่วงสงกรานต์ ที่ผู้คนมารวมเล่นกันสนุกสนาน (นึกชื่อไม่ออกว่าชื่ออะไรค่ะ) ปัจจุบันไม่มีให้ดูแล้ว ไม่รู้ว่าหมด รุ่นปู่ ย่า ตา ยาย ไปแล้ว คนรุ่น หลังๆ จะรู้จักประเพณีเก่าๆ กันแค่ไหน นะคะ
19 ตุลาคม 2550 17:45 น. - comment id 773921
ถ้าหากการทำให้คนอื่นทุกข์ใจ ถือเป็นบาปอย่างหนึ่ง คนที่ยังอยู่ก็ควรอย่างยิ่งที่จะรีบทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง อย่างน้อยก็เพื่อเป็นการให้เกียรติกับผู้ที่จากไปว่าไม่ได้สร้างทุกข์ให้ใคร หากแต่เหลือไว้ซึ่งใจอันบริสุทธิ์ และ พึงระลึกถึงคุณงามความดี หรือ ความทรงจำที่ดีที่เขาหรือเธอได้มอบให้กับเราเป็นของขวัญก่อนจาก อย่างน้อยช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ของเราก็ยังมีเรื่องดีๆให้น่าจดจำบ้าง ^ ^ ^ เรียนรู้จากการมีชีวิตอยู่และความสูญเสีย....โคลอนเคยเขียนไว้นานแล้วอ่ะค่ะ ...เป็นสิ่งที่ทำให้ทุกวันนี้....ยังยิ้มอยู่ได้... (๑*^____________________^*๑)
25 พฤษภาคม 2551 15:13 น. - comment id 853454
เห็นภาพชัดเจนเลยค่ะ อืม....
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
