บทโศกคือบทเรียน

สุรศรี

บทโศก  คือบทเรียน
      เศษอิฐและซากบ้าน                กองกลางลานเป็นภูเขา
ซากปูนสั่งเป็นเงา	         ดั่งภูเขาพระสุเมร
        หยดน้ำที่เปื้อนหน้า               คือน้ำตาที่กระเซ็น
คราบเลือดที่แลเห็น                      สิ่งทีเป็นสิ่งที่มี
           เสียงร้องที่ครวญคร่ำ           ดุจเสียงร่ำแห่งดนตรี
สมบัติของชีวี		          ณ บัดนี้คือโศกตรม
           เสียงเพรียกของพ่อแม่        เหลือเพียงแต่ทุกข์ระบม
เสียงเพรียกก้องระทม                    ของลูกรักเพื่อจักลา
         พี่ยังไม่สั่งน้อง	         ไร้เสียงของลุงสั่งป้า
ญาตมิตรอนิจจา	         คร่ำครวญหาอยู่หนใด
         เกลื่อนกลาดอนาถแท้           สุดตาแลศพของใคร
ใต้พื้นอีกเท่าไร                             สุดจะนับเหลือคณา
          พายุที่โศกเศร้า	           โหมพวกเราทั้งโลกา
เพียงจิตคิดเมตตา                         ช่วยเหลือกันให้ทันการ
         ฟ้าดินใยพิโรธ                      ฤๅท่านโกรธสั่งประหาร
ฤๅหวังจะประจาน	           ให้คิดอ่านพึงระวัง
        ขอจงเป็นบทเรียน                 ฝึกอ่านเขียนใส่ใจตั้ง
โพยภัยประเดประดัง                      โลกมนุษย์ต้องหยุดตรอง ฯ