คร่ำครวญวิญญาณศิลป์

แผ่นดินไทย ถิ่นทอง เรืองรองศาสตร์
รัตนชาติ อยู่ยง คงศักดิ์ศรี
คือตำนาน แห่งอักษร กลอนกวี
งามวจี อักษรา ภาษาไทย
เอกลักษณ์ แห่งตน ชนวิจิตร
นิรมิตร ภูมิปัญญา พาสุกใส
เกียรติกู่ก้อง ประกาย ลายสือไทย
ชาติวิไล ธำรงศาสตร์ ศิลป์มณี
หากวันนี้ อักขระ ณ บรรพชน
ต้องด้วยมนต์ อาเพศ เหตุบัดสี
เมื่อลูกหลาน ผู้สืบสาน งานกวี
ย่ำขยี้ ความล้ำค่า ภาษาตน
หรือเพราะโลก ก้าวไกล เกินไฝ่ยั้ง
ความจีรัง แห่งตำนาน ที่สานผล
จึงเป็นเพียง ''ตำนาน'' ร้างตัวตน
ให้อนุชน เพียงย่ำบาท ขาดศรัทธา
ไปไหนหรือ ความงดงาม งานอักษร
ประดุจพร นิรมิตร สเน่ห์หา
ไปไหนหรือ ความเรืองลักษณ์ อักษรา
ฤาเพียงฟ้า อันตระการ เมื่อวารวัน
หากวันนี้ ลายสือไทย ได้ชีวิต
คงหมองจิต ร่ำไห้ ใจโศกศัลย์
แล้วร้อยเรียง เป็นคำถ้อย จากร้อยพัน
ว่า''ไทยนั้น ใกล้ดับดิ้น สิ้นแล้วเอย''