ไม่มีชื่อเรื่อง...

แขม่วแมน

เงาไม้ทอด เป็นร่ม ให้นั่งพัก
นั่งเอนหลัง พิงพนัก ปล่อยความคิด
เฝ้าคิดถึง เหตุการณ์ ในชีวิต
ผ่านไปนิด เริ่มวันใหม่ ไวเกินทัน
มองดูคน เดินผ่านไป ใจเหงาลึก
ปล่อยอารมณ์ ปล่อยให้นึก ตามความฝัน
ใจมันหวน คิดถึง คืนและวัน
ที่แปรผัน จากเพื่อนมา สู่เมืองกรุง
เดินเหงาเหงา มีแค่เงา ตามห่างห่าง
เดินมาตาม ความฝัน ที่หวังมุ่ง
ทำไมน้อ หวังเจริญ ต้องมากรุง
ถ้าออกทุ่ง จะไม่รุ่ง หรืออย่างไร
คนเดินไป ไหล่ชนไหล่ ไม่ขอโทษ
แต่ละคน หน้าเหมือนโกรธ แต่ปางไหน
แต่ละคน ไหลลื่น เป็นคลื่นไป
หยุดไม่ได้ คนหลัง ดันเข้ามา
ทุกชีวิต แก่งแย่ง และแข่งขัน
การแบ่งปัน เป็นสิ่งยาก จะค้นหา
มองทางไหน มีบ้างมั้ย ในแววตา
ที่ส่อว่า เมตตา ปรารถนาดี
แง่งดงาม ยังมีอยู่ ในเมืองใหญ่
ยังมีซ่อน น้ำใจ ให้สดสี
ยังมีมุม งดงาม ด้วยความดี 
ยังมีมุม ที่เต็มปรี่ ด้วยน้ำใจ
"บริจาค หน่อยครับ สร้างห้องสมุด"
หนุ่มสาวรุ่น พูดไม่หยุด ยิ้มสดใส
สิ่งที่ทำ นั่นแหละเรียก ว่าน้ำใจ 
ยังคงมี ในเมืองใหญ่ ให้ได้ดู
เมล็ดพันธุ์ เม็ดใหม่ กำลังก้าว
มีความคิด ต่างจากเก่า อย่างเลิสหรู
มีความคิด ใหม่ใหม่ มาให้ดู
แค่ต้องการ ให้รู้ ไม่ต้องชม
คุ้มเหลือเกิน ได้มาเดิน ในจุดนี้
ชีวิตยัง มีแง่ดี ไม่ได้มีแต่ขม
จะมองโลก ต้องอย่าลืม ว่ามันกลม 
มองสังคม มองให้ทั่ว อย่ามั่วเอง..