เลี้ยงกูดูแลกู ให้เฝ้าอยู่แต่ดาดฟ้า จากเล็กจนโตมา ตัดมรรคาการหากิน พอโตมึงกลับไล่ ให้กูไปจากเคยชิน ชีวิตบนผืนดิน กูจักผินหน้าพึ่งใคร หากคิดทำแบบนี้ ไยรอรีจนเติบใหญ่ ยามที่กูเยาว์วัย ควรสอนให้กูหากิน คิดดูกูไม่เคย สักครั้งเลยไปต่างถิ่น แล้วกูจะหากิน เลี้ยงชีวินได้อย่างไร หากมึงถูกเลี้ยงดู ให้กินอยู่ในบ้านใหญ่ นานปีห้ามออกไป อยู่แต่ในบ้านหลังงาม วันหนึ่งเขาก็บอก ให้มึงออกโดยไม่ถาม แล้วมึงจะรู้ความ ที่กูพล่ามให้มึงฟัง ไม่รู้จะนอนไหน มึงเอ๋ย! ใจไร้ความหวัง อาหารจะประทัง- -ชีพก็ยังหาไม่เป็น กูเจอหมาตัวโต มันโมโหมาไล่เข็น ข่มขู่อย่างเลือดเย็น ว่านี่เป็นถิ่นของมัน กูกลัวใจแทบวาย เกือบสลายไหวหวาดหวั่น มืดค่ำยิ่งหนาวสั่น ต้องร้องลั่นรินน้ำตา หากได้ขอได้ไหม ขอกลับไปยังดาดฟ้า เพราะนั่นคือเคหา ที่อยู่มาแต่เยาว์วัย หากแม้นว่าได้กลับ กูคงหลับตาตอนตาย แม้อดทั้งเช้าสาย ก็สุขใจตายบ้านกูฯ
กิตติเวทย์ 26 ต.ค. 2551 09:38 น. - ID 119851 
2360
7
0
26 ตุลาคม 2551 10:30 น. - comment id 907616
พบเจออยู่ที่ใด เจ้าของไปตามหาทั่ว ค้นหาไม่พบตัว ยังนึกกลัวเรื่องการกิน
26 ตุลาคม 2551 11:44 น. - comment id 907629
ห่วงหมาก็แสนห่วง กลัวคนลวงไปฆ่ากิน ตามหาเป็นอาจิณ ไม่เคยหมื่นหมาน้อยเลยสวัสดีค่ะ
26 ตุลาคม 2551 11:59 น. - comment id 907633
เพื่อนคนหนึ่งเลี้ยงหมาบนดาดฟ้า ป้อนข้าวปลาทุกวันหมั่นอุดหนุน ทั้งน้ำท่าหาให้ไว้เจือจุน หมาอบอุ่นอยู่บนดาดฟ้างาม
26 ตุลาคม 2551 12:01 น. - comment id 907634
วันหนึ่งเขาเบื่อหน่าย คิดง่ายง่ายย้ายมันหนี คิดว่าให้มันเสรี เลี้ยงชีวีด้วยตัวเอง
26 ตุลาคม 2551 12:05 น. - comment id 907635
หมาน้อยไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าจะไปไหน วันคืนหนุนผ่านไป น้ำตาไหลฉันเห็นมัน
26 ตุลาคม 2551 12:09 น. - comment id 907636
เดินผ่านมันทีไร มองตาใสใจหมองหม่น โอ้หนอใจของคน ช่างวกวนสับสนจัง ยามรักก็เลี้ยงดู ดูหราหรูชูความหวัง แต่ยามที่ชิงชัง ออกคำสั่ง "ไปให้พ้น"
26 ตุลาคม 2551 15:34 น. - comment id 907657
ไอ้โก้งก่านดำซ้ำไอ้ขาว ดูราวไม่มีชีวีตเลือดเนื้อ ต่างกันยามรักคราวเบื่อ ทิ้งเพื้อให้พ้นภาระ คนหนอใยช่างใจร้าย หมดค่าความหมายกลายขยะ สงสารมันหน่อยเถอะนะ แสนจะกตัญญูรู้คุณคน
26 ตุลาคม 2551 15:49 น. - comment id 907664
ติดคุกนานเนิ่นได้ สิบปี เมียลูกหอบผ้าหนี หลีกเว้น ออกมาหมดราศี คนเกลียด ทั่วนา หมาหนึ่งกระโจนเต้น เห่าต้อนนายมัน
26 ตุลาคม 2551 19:04 น. - comment id 907729
โห เร้าใจระทึกขวัญ ชักอยากจะเอาเลี้ยงดูแล้วซิคะ แต่จะกัดมั้ยเนี่ย
26 ตุลาคม 2551 20:43 น. - comment id 907747
สัตว์ก็มีหัวใจ ๑ จะเอ่ยเอื้อนเรื่องยาวเล่าเป็นกลอน อาจพอสอนสั่งใจคลายสงสัย เป็นมนุษย์ดีแท้แน่หรือไง เป็นอะไรดีกว่าค่อยว่ากัน ๒ ฉันเห็นคนมามากอยากเลี้ยงสัตว์ เอาไว้รัดกอดนอนตอนสุขสรร ทั้งอุ้มชูปูเสื่อเพื่อจำนรร เลี้ยงพวกมันอย่างดีมีให้ดู ๓ มีบางพวกเบอร์ห้าบ้าเห่อตาม ทำนิยามว่ารักชักอดสู ตอนแรกเลี้ยงถนอมออมอุ้มชู เพราะสัตว์ดูน่ารักนักเยาว์วัย ๔ พอสัตว์โตขึ้นหน่อยปล่อยตามทาง ข้าวที่วางว่างเว้นเป็นไฉน ปล่อยทิ้งขว้างอ้างว้างสัตว์ครางไป ไม่มีใครใส่ใจในตัวมัน ๕ ปล่อยให้มันร่อนเร่พเนจร มิอาวรณ์หนหลังครั้งก่อนนั่น ให้มันอดอยากหาข้าวทุกวัน แล้วใยกันทิ้งเล่าไม่เฝ้าดู ๖ บ้างก็ปล่อยขี้เรื้อนเกลื่อนตามขน เมินไม่สนหมัดเห็บเก็บตามหู เกาะเป็นพวงดูดเลือดตามขุมรู ช่างอดสูอนาจแท้แหมทำลง ๗ บ้างก็ไปปล่อยวัดพัสถาน ให้รำคาญหลวงพ่อขออนิสงฆ์ กินข้าววัดใต้เรือนเหมือนตัวปลง ว่านี่คงหมาวัดพลัดเข้ามา ๘ บ้างก็ทิ้งกลางทางให้ขวางคน จราจลเละเทะเกะตาหา ให้โดนรถขับทับกับลูกตา ตายอย่างหมาข้างทางช่างอับจน ๙ บ้างก็เลี้ยงไว้โชว์ว่าโก้เก๋ พอหมดเท่ห์ทิ้งขว้างกลางถนน อนิจจาหมาน้อยเจอแต่คน จิตบันดลด้วยอะไรใคร่บอกที ๑๐ บ้างก็จับหมาแลกกับกระป๋อง เหมือนเป็นของวัตถุไร้ราศี ราคาแค่ห้าสิบบาทพอดี ที่จะพลีชีวิตติดเขียงทาน ๑๑ บ้างก็แกล้งทารุณขุนให้กัด ตีกันฟัดพนันไม่สงสาร เลือดฉีกแตกแหลกแล้วทรมาน เพียงเพื่อสานสนั่นตัญหาคน ๑๒ บ้างก็เตะไล่อัดชัดเมามันส์ สุดเเสนขำโชว์เพื่อนเหมือนไม่สน ว่าข้านี้ยิ่งใหญ่เอาเสียจน เกิดเป็นคนตัวใหญ่ทำร้ายมัน ๑๓ บ้างก็ใช้ไล่ล่าหาอาหาร พอแก่ยานหมดแรงจะแข่งขัน ก็ทิ้งขว้างไร้ค่าราคามัน ช่างน่าขันเสียจริงคือสิ่งลวง ๑๔ เคยคิดไหมเขาก็มีชีวิต มีหัวจิตหัวใจที่คิดหวง มีครอบครัวของเขาอยู่เป็นพวง และมีดวงใจภักดิ์กว่าบางคน ๑๕ เพียงแค่เขาเห่าแทนแสนคำพูด หางหูลูดบอกท่าน่าฉงน เพียงศึกษาเขาไปไม่ยากจน เขาเหมือนคนตัวน้อยที่คอยเรา ๑๖ ถ้าพินิจพิเคราะห์ดูให้ดี ความภักดีมากล้นกว่าคนเขา เขาซื่อสัตย์เที่ยงแท้แม้ตัวเอา ตายแทนเราได้กว่าหน้าเป็นคน ๑๗ เพราะชีวิตทุกมวลล้วนมีค่า ความกรุณาเกิดได้ทุกแห่งหน ความเมตตาก่อสร้างหากวางตน คงเป็นคนใจพุทธสุดแสนดี ๑๘ ลองมาร่วมกันสร้างทางสัตว์เลี้ยง ให้เป็นเสียงหนึ่งเดียวเชียวเสริมศรี มูลนิธิจรจัดคงไม่มี หากทุกที่เห็นค่าพาร่วมกัน ๑๙ ให้รู้จักรับผิดชอบชีวิต ทำสิ่งผิดให้ถูกคงสร้างสรร คงไม่มีซากเละเทะทุกวัน บนทางนั้นให้เห็นเช่นนี้เอย ขออภัยที่มาเสียยาว อ่านบทความของคุณแล้วตรง กับใจมาก.. อยากให้สังคมใส่ใจสัตว์เลี้ยงบ้าง อย่างที่คุณบอก "หากคิดทำแบบนี้ ไยรอรีจนเติบใหญ่ ยามที่กูเยาว์วัย ควรสอนให้กูหากิน" ขอบคุณกับงานดีที่มีค่าทางจิตใจของคนค่ะ
26 ตุลาคม 2551 21:43 น. - comment id 907755
น่าสงสารนะครับ บ้านผมเคยเลี้ยงเป็ดตกรถเมล์ เลี้ยงหลายปีจนถึงเวลามันมาลาตาย ซบตรงตักแม่ น้ำตาไหล แล้วนิ่งไปอย่างนั้น
26 ตุลาคม 2551 23:06 น. - comment id 907785
เมื่อมีชีวิต..ย่อมมีจิตวิญญาน จะไขว่คว้าไปถึงไหนกันหนอ...มหาชน เผื่อแผ่คนอื่นบ้าง....ในบางคราว ......ขอบคุณ.....
27 ตุลาคม 2551 08:36 น. - comment id 907852
นี่แหละสาเหตุที่ไม่ยอมเลี้ยง ตัดใจแม้จะน่ารักขนาดไหน เพราะกลัวดูแลเขาได้ไม่ดีพอ ขอชื่นชมแค่รูปพอ ที่พอเลี้ยงได้ก็แค่ปลา และให้อาหารนกในธรรมชาติ แขวนกล้วยไว้ให้ เขาก็บินมาจิกเราก็ได้ชมเขา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
