แด่ผู้ยังมีลมหายใจ

น้ำตาพระอินทร์

สลดโศกโลกสะเทือนถึงเรือนฟ้า
สายน้ำตาหยาดรดรันทดหลั่ง
เสียงโอดร้องก้องกึกเมื่อตึกพัง
สุดรื้อรั้งชีวาคร่าบรรลัย
สัญญาดับลับร่วงทิ้งช่วงฝัน
กายยับยันแนบพื้นฟื้นไม่ไหว
ทุกซอกหลืบเลือดล้นป่นฤทัย
โลกโหยไห้อาลัยร้อนสะท้อนทรวง
กี่ร่างแล้วกี่ร่างล้าคณาแสน
เซ่นดินแดนแผ่นไหวภัยใหญ่หลวง
เฮติป่นคนตายทลายรวง
พสุธาท้าทวงดวงวิญญาณ
มองซากศพกลบหน้าด้วยผ้าขาว
เห็นเรื่องราวสอนโลกโศกสงสาร
มรณามาเหนือจินตนาการ
คลั่งสังหารราญรุกทุกนาที
ก่อนพิบัติพัดร่วงซึ่งดวงจิต
เจ้าตัวนิดที่ติดคู้อยู่ซอกนี้
อาจพินิศคิดถึงชนนี
อยากเอื้อนเอ่ยเปรยวจีคำขมา
ชายหนุ่มนอนคว่ำหน้ากายาแหลก
ธรณีแยกรักรั้งทั้งห่วงหา
พรากสตรีร่างร้าวก้าวถัดมา
เขารอท่าถามวิวาห์ต่อหน้าเธอ
หญิงชราล้าแร้งหมดแรงหวัง
ถูกซากพังทับทึบเพียงพลั้งเผลอ
เธอกำลังรอบุตรสุดละเมอ
วันพบเจอพรุ่งนี้มิมีชนม์
พี่ผู้รอดกอดร่างไร้ลมร้อง
โลหิตน้องราดเรี่ยเลียแห่งหน
เมื่อวานนี้ยังวิ่งเล่นกันสองคน
วันนี้จนพี่เหงาเจ้าร้างลา
เฮติสอนซ่อนไว้ในภัยร้อน
อย่านิ่งนอนกร่อนสิ่งทิ้งที่หา
ลมหายใจยั้งอยู่คู่กายา
ปรารถนาเรื่องไรให้เร่งเร็ว
ฝันสิ่งใดใจรุ่งมุ่งที่หมาย
วันพรุ่งนี้จักตายกายแหลกเหลว
ชีวิตดั่งแมงเม่าเฝ้าไฟเปลว
อาจร้ายเลวอย่างไรไม่รู้ดี
มิควรพัดผลัดวันประกันพรุ่ง
เหตุเพียงยุ่งธุระอื่นลื่นแหนงหนี
จงติดตามความฝันใฝ่เมื่อใจมี
เพราะชีวีมิใช่หินหรือดินดอน
รู้วันเกิดฤาจะรู้วันวายวาง
บ่รู้ทางชะตาฟ้าอุทาหรณ์
อย่ารอรีเมื่อชีวียังสัญจร
ทุกตาตอนมัจจุราชพาคลาดคลา