สาส์น.....มารอัตตา

วิทย์ ศิริ

        นับเนื่องมา  คราเก่าก่อน  ตอนรู้จัก
ปลื้มเจ้านัก  รักแนบกรุ่น  อุ่นแอบใจ
เจ้าบอกข้า  ท้าพนัน  ข้าต้องใหญ่
วาสนา  พาเกริกไกร  ในผู้คน
       เพียงเชื่อฟัง  สั่งสม  คมในฝัก
สอนรู้จัก  มักคุ้น  คุณเล่ห์กล
หัดสร้างภาพ  ลาภยศ  กดขี่คน
ตราบสังขาร  มารผจญ  ยลเทิดทูน
       เพียงทำตาม  ความอยาก  มากทวี
ปลื้มชีวี  มีตัณหา  มาเกื้อกูล
เพิ่มราคะ  เสริมบารมี  ทวีคูณ
สิ้นอาดูร  อาลัย  ใจด้านชา
        เพียงยกย่อง  มองตัวเอง  ก่อนเกรงเพื่อน
ซ่อนความเถื่อน  เลื่อนฐานะ  เกลื่อนมายา
ปล่อยตามใจ  ในกิเลส  เลศพรรณนา
ปรารถนา  แต่'อัตตา'  พาก้าวหน้า
       ถึงเวลา  ใจแกล้วกล้า  ขอท้าสู้
หวังกอบกู้  รู้เภทภัย  ใจหาญกล้า
ศึกราวี  ที่ยิ่งใหญ่  ในโลกหล้า
เผชิญหน้า  รุกฆาต  มาดอาจอง
        เพราะวันวาร  กาลก่อน  อ่อนกำลัง
จิตพลัง  ใฝ่ดี  ที่มึนงง
เหตุปล่อยเจ้า  เข้าครอบงำ  ค้ำมั่นคง
จำต้องปลง  ลงดาบ  ปราบก่อนตาย
       ส่งสาส์นเทียบ  เปรียบท้าเจ้า  เข้าสัประยุทธ์
เกียรติมนุษย์  หยุดวิโยค  โฉดเฉิดฉาย
เหตุจองจำ  กรรมทั้งหลาย  ต้องสลาย
เซ่นทำลาย  สันดานใจ  ในเถือกเถา
       ถึงแม้เจ้า  สิงสู่  อยู่ที่มืด
อำพรางร่าง  กร่างยืด  ขึงพืดเรา
สร้างภาพลวง  สรวงวิมาน  มานานเนา
เหตุขลาดเขลา  เอาประโยชน์  โปรดปรานใจ
       อันรุจี  แสงสุรีย์  ที่เหินห่าง
กลับส่องทาง  มองร่าง  กลางหทัย
หมายประหาร  มาร 'อัตตา'  ให้บรรลัย
สิ่งสาไถย  ไกลออกไป  ในชีวี
       ด้วยคาถา  ธรรมบท  กฎเหนือหล้า
ทรงคุณค่า  กว่าภพหน้า  ถ้าหากมี
สู้ต่อกร  รอนราน  มานานปี
บนวิถี  จนปรากฏ  ....กลบสู่ดิน