ผู้ลางคน

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

ผู้ลางคน
สิมายลฟ้าย่ำค่ำไหมหนอ
สู่การรอ
สู้อ้อมอกแม่พ่ออยู่เฮือนเฮา
ผู้ลางคน
สิมาโตดมาโตนบ่ยามหนาว
มาแห่เต้นผ้าป่าบุญบ้านเฮา
มาออยเว้าพี่น้องข้างกองไฟ
ผู้ลางคน
สิหลูโตนหมาน้อยจักหน่อยไหม
หมาน้อยตื่นเหลือหมกมันตกใจ
ตื่นพลุไฟปีใหม่เพิ่นเสียงดัง
ผู้ลางคน
สิได้กินไหมป่นดังใจหวัง
แจ๋วแตงต้มนึ่งฟักลวกผักปัง
สะเดายังทอดยอดตลอดต้น
คล้อยค่ำคืนนี้
ในฟ้ามีจันทร์ใสไร้ความหม่น
อยากนั่งอยู่ข้างๆผู้ลางคน
ถามไถ่ทุกข์สุขจนซำบายใจ
ให้ลาความรุ่งเรื่อง
เลิกรินเหงื่อสิ้นเปลืองอยู่เมืองใหญ่
กลับคอนสู่คืนขึ้นรถไฟ
ตื่นเช้าวันใหม่ที่บ้านนอก
ซื้อหมากนำแน
ย้อนว่าอีแม่เพิ่นฝากบอก
ทั้งครีมลูบทาแข้งขาลอก
หลานน้อยเว้าหยอกเอามานำ
ผู้ลางคน
รู้ไหมรอจวบจนฟ้าจะค่ำ
อาบควันผิงอิงไฟต่างสายน้ำ
คึดฮอดคึดนำจนข้ามปี
ผู้ลางคน
ที่อดทนทำงานการหน้าที่
สิ้นแล้วเวียนแล้วแนวสิ้นปี
เฮือกสวนไฮ่มีสิหวนหา
ผู้ลางคน
แม้หม่นน้ำตาไหลอาบไบหน้า
เสียสิ้นยับเยินทั้งเงินตรา
หันหลังกลับมาหาบ้านสู
ผู้ลางคน
เกินทุกข์สุดทนอย่าทนสู้
พ่อแม่รักเจ้ายังเฝ้ารู้
อยากให้เจ้าอยู่กับเฮือนเฮา
ผู้ลางคน
พอเถอะการสู้ทนอย่างวันเก่า
ล้างแก้มน้ำตาบ่าหน้าเศร้า
มีข่อยมีเจ้า ก็พอแล้ว
ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ