นิทานเก่า เล่ามา ตาจำได้ เรื่องกลางไพร ลำเนา ที่เล่าว่า ณ ชายทุ่ง เชิงเขา เนาพนา มีควายป่า สี่ตัว มิกลัวใคร เจ้าสิงโต ดุร้าย มุ่งหมายล่า บ่อยครั้งมา ด้อมมอง จ้องจะไล่ กลุ่มควายป่า สามัคคี ดีกระไร หันหลังชน กันไว้ ร่วมใจกัน ควงเขาแหลม ต่อสู้ อยู่เป็นนิจ ทั้งสี่ทิศ จังก้า ท่าแข็งขัน สิงโตก็ มิกล้า มาประจัน เป็นเช่นนั้น หลายครั้ง ต่างทะนง เขาขั้นเทพ ของข้า น่ากลัวเหลือ จ้องฉีกเนื้อ เจ้าสิงห์ สิ่งประสงค์ มิตรไมตรี นับวัน เริ่มสั้นลง ต่างเริ่มหลง ตนว่า เก่งกล้าจริง เริ่มแยกกัน หากิน ไกลถิ่นฐาน ใครทัดทาน มิฟัง แถมยังหยิ่ง ตัวไหนเก่ง เกินข้า อยากท้าชิง นับวันยิ่ง เหินห่าง ต่างก่อนมา เมื่อกลุ่มควาย สามัคคี ไม่มีอยู่ สิงโตรู้ เรื่องราว เริ่มเข้าหา คงไม่ยาก แล้วหนอ รอเวลา เพราะควายป่า โง่เขลา เอาอย่างคน
คนกรุงศรี 18 พ.ค. 2554 22:58 น. - ID 140263 
2313
1
0
19 พฤษภาคม 2554 03:33 น. - comment id 1194507
เป็นบทกลอนสอนใจได้ดีมากนะคะ เมื่อมนุษย์ขาดความสามัคคี สังคมก็ไม่มีความเจริญก้าวหน้า
19 พฤษภาคม 2554 09:05 น. - comment id 1194532
ให้ข้อคิดดีมาก
19 พฤษภาคม 2554 10:45 น. - comment id 1194538
ขอบคุณที่อ่านครับ
19 พฤษภาคม 2554 10:55 น. - comment id 1194539
นิทาน เรื่องนี้สอนว่า อย่าเอาอย่างคน เอ้ย สอนว่าสมัคคีคือพลัง ขอชื่นชม ครับ
20 พฤษภาคม 2554 17:11 น. - comment id 1194783
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้อ่าน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
