เกิดแก่เจ็บตาย

สุนทรวิทย์

คนเราแรก  เกิดมา  เป็นทารก 
		        แม่กอดกก  ดังระไว  ไข่ในหิน
		    เฝ้าฟูมฟัก  เอ็นดู  อยู่อาจิณ
		ปัดยุงริ้น  ผูกพัน  ป้องกันภัย
       						ครั้นเติบโต  ขึ้นหน่อย  ค่อยศึกษา
					     เรียนวิชา  อบรม  บ่มนิสัย
					   จนบรรลุ  หนุ่ม,สาว  เข้ามหาฯลัย
					เติมวินัย  เตรียมพลัง  สู่สังคม
			
             จบแล้วประ  กอบอาชีพ  รีบตั้งหลัก
		        คบคนรัก  ดูใจ  ให้เหมาะสม
		     ช่วงแห่งการ  วิวาห์  หาคู่ชม
				ตามนิยม  ชื่นชอบ  สร้างครอบครัว
				
           		เปลี่ยนจากลูก  ก้าวต่อ  เป็นพ่อ,แม่
					      งานหลายแหล่  เกาะกุม  สุมท่วมหัว
					   ทั้งภาระ  หน้าที่  มีรอบตัว
					รุมพันพัว  หมกมุ่น  แสนวุ่นวาย
			
             พริบตาเดียว  คืนวัน  ก็ผันผ่าน
		        วัยถึงกาล  ชรา  น่าใจหาย
		    ญาติมิตรเริ่ม  ทยอย  ผ็อยมลาย
		 ต่างร่างกาย  งกเงิ่น  เกินประทัง
			
          			เกิด,แก่,เจ็บ  แล้วตาย  วายสังขาร
					      เช่นสายธาร  ไหลไป  ไม่กลับหลัง
					   วัฏสงสาร  ลิขิต  อนิจจัง
					มิอาจยั้ง  กติกา  ธราดล