ฟ้าหลังฝน

ฝนซา  นภาฉาย	
 		รุ้งเยื้องกราย  ระบายสี
			แถบโค้ง  โยงเมฆี	
			รัศมี  ไกลลี้ลับ
      				มหิดล  ยามฝนสร่าง	
 		แสงสว่าง  กระจ่างจับ
			ดินฉ่ำ  น้ำซึมซับ	
			ทุกสิ่งสรรพ  งามฉับพลัน
     				ชีวา  เปรียบฟ้า,ฝน	
 		คราวอับจน  ทนโศกศัลย์
			ผ่านทุกข์  พบสุขครัน		
 		สิ้นหวาดหวั่น  ปัญหาใด
	
      			สังขาร  การเกิด,แก่
			ย่อมผันแปร  เกินแก้ไข
			เนื้อ,หนัง  หวังอะไร	
			มาแล้วไป  คล้ายพิรุณ
     				สมบัติ  ต่างผลัดเปลี่ยน		
   ดังกงเกวียน  เวียนวนหมุน
			แท้เที่ยง  เพียงบาป,บุญ	
 		หนึ่งค้ำจุน  หนึ่งขุ่นมัว
	
      			ขาว,ดำ  พึงจำแนก	
 		สองสิ่งแผก  แยกเกลือกกลั้ว
			กามฉันท์  ผูกพันพัว				
   ตามติดตัว  คือชั่ว,ดี

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

สุนทรวิทย์ 7 พ.ย. 2554 09:37 น. - ID 142455

1287

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/142455 ที่มา: สุนทรวิทย์

comments powered by Disqus

Hathaikarn

7 พฤศจิกายน 2554 09:57 น. - comment id 1214093

สายรุ้ง คุ้งขอบฟ้า
หลังนภา ฟ้าเปลี่ยนสี
เมฆขาว พราวมากมี
หลังนที ที่หายไป

วิกฤติ เป็นโอกาส
หลังวิวาท ประหลาดใหญ่
บ้านเมือง รุ่งเรืองไกล
หลังเภทภัย โหมรุนแรง

ประชา พาสุขสันต์
หลังทุกข์นั้น มันแถลง
ดีชั่ว มั่วแสดง
จนรู้แจ้ง แสงเวรกรรม

ผู้นำ ล้ำพินิจ
หลังจากจิต คิดจนต่ำ
รู้สูง จูงศีลธรรม
และกระทำ นำจนดี

ฟ้าหลังฝน คงสวยงาม แต่ฝนคราวนี้คงอยู่นาน ไม่รู้ว่าตะวันจะสาดแสง เมื่อไหร่นะคะ