๏ รวีฉายฉาบพื้น เด็กน้อยตื่นจากฝากฝัน ผวะผวาพลัน หวั่นเห็นยักษ์เยื้องเกรียวกรู ๏ ร้องไห้และแงงอ น้ำตาหนอก็หลั่งพรู ปาดแก้มชะแง้มดู กลัวเจ้ายักษ์มาผลักเกว ๏ คนเลี้ยงไม่รู้คิด ยิ่งปลอบปลิดยิ่งโยเย มือสักแต่ไกวเห่ ยิ่งแย่ลงยิ่งเลวลง ๏ ยักษ์ยิ้มกระหยิ่มใจ ตะบึงไปจากไพรพง กราดกร้าวทุกด้าวดง สะแหยะเขี้ยวเขมือบย่ำ ๏ เปลอุ่นที่หนุนนอน ก็ร้อนเร่าทุกเช้าค่ำ ช้ำชอกซ้ำชอกช้ำ อยู่เช่นนี้อยู่อย่างนี้ ๏ แดดอ่อนเริ่มรอนเลือน ตะวันเคลื่อนเดือนแทนที่ ความหวังยังคงมี ยังเจิดจ้ากว่าดาวใด ๏ เด็กฝันว่าวันหนึ่ง คงถึงคราที่คนไทย จะเริ่มร่วมแรงใจ ไล่ยักษ์ใหญ่จนไกลเปล ! ______________ พิพัฒนชัย ๕ / กุมภาพันธ์ / ๒๕๕๕
พิพัฒนชัย พรมศรี 5 ก.พ. 2555 15:56 น. - ID 143582 
1320
1
0
5 กุมภาพันธ์ 2555 16:50 น. - comment id 1223509
ยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก เกกมะเหรกเข้าเขกหัว ทำไมจึงไม่กลัว เล็กแค่ตัว กลัวทำไม ? ทำดีวิถีธรรม อย่ากลัวกรรมที่ทำไว้ ทำชั่วกลั้วอบาย ถึงตัวใหญ่ ..ใครก็ไม่กลัว ! เออ.. ไปซะงั้น
6 กุมภาพันธ์ 2555 09:57 น. - comment id 1223559
ไล่ยักษ์ ไม่มีเพ็ด สิ
6 กุมภาพันธ์ 2555 10:46 น. - comment id 1223568
ถ้าเป็นเพชรในนัยยะที่สื่อ อยากจะถามกลับว่า ไปเห็นกลับตาหรือไม่ เพราะคนสนิทชิดตัวยังไม่เคยเห็น นับประสาอะไรกับคนขี้คอกนอกเมือง ที่อมขี้ปากต่อขี้ปากมาพูด เปลี่ยนความคิดเรื่องนี้เถอะนะ ก่อนที่อะไรมันจะสายไป
6 กุมภาพันธ์ 2555 13:39 น. - comment id 1223621
แวะมาช่วยไล่ค่ะ แต่แหม ตัวมันโตจัง จะไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้เนาะ อิอิ
6 กุมภาพันธ์ 2555 16:45 น. - comment id 1223653
ช่วยไล่ด้วยคน
7 กุมภาพันธ์ 2555 16:27 น. - comment id 1223740
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
