:: กลัว ::

ดาวอังคาs

เหงื่อกาฬไหลท่วมกายา            สะดุ้งตื่นมา
หนักหนาฝันร้ายน่ากลัว
มือคลำหาสวิทช์ไฟมั่ว                 แสงลางลางมัว
สุดสลัวนิดน้อยแสงจันทร์
กดสวิทช์โคมไฟเร่งพลัน            ป๊อกแป๊กเงียบงัน
เกิดอันใดขึ้นกันแล
หูตรับดับฟังเสียงแอร์                ไร้แล้วจริงแท้
คงแน่ไฟดับทำงาน
ฝันร้ายติดใจรังควาน                ฝันเห็นหมู่มาร
ล้างผลาญเน่าเละเฟะฟอน
มากมายแมลงสาปตัวหนอน       เดินยั้วเยี้ยร่อน
ชอนไชไต่ตามหน้าตา
เข้าปากเข้าหูทวารา                    ซุกไซร้ตัวข้า
ไร้ล้ากำลังไหวติง
ตื่นแล้วใจยังประวิง                    ว่ามันยังวิ่ง
ไหวว่องล่องเรื่อยเลื้อยกาย
ได้กลิ่นเน่าเหม็นแทบตาย          หรือว่าคิดไป
หรือว่ามันมาแน่นอน
ลมซัดม่านพัดปลิวว่อน                ตึงตังพังกลอน
จิตหลอนไร้การควบคุม
ถดกายติดชิดห้องมุม                   คว้าหมอนกอดกุม
ชันเข่าจับเจ่าลนลาน
ตัดใจกวาดหามือควาน                ไฟฉายอันนั้น
ของฉันตั้งไว้ข้างเคียง
กำแน่นมือชื้นฟังเสียง                  อะไรปลายเตียง
มือเอียงเฉียงไฟฉายดู
ฉันว่าได้ยินสองหู                         ประสาทรับรู้
ห้องนอนมีจริงสิ่งใด
เหงื่อหนักตกพลั่กแตกไหล           ไม่กล้าเปิดไฟ
มือค้างทิ้งไว้นิ่งนาน
ถ้าไฟฉายส่องฉาดฉาน                 กลับอันตรธาน
แท้จริงไม่มีสิ่งใด
ความฝันทำฉันคิดไป                     คงหลับลงได้
เบาใจจนเช้ารุ่งราง
แต่ถ้าเปิดไฟสว่าง                          เจอผีอวดร่าง
คงช็อคตาตั้งผมชัน
คืนนี้กลัวอะไรกัน                           ความมืดเท่านั้น
ฉากกั้นบังความเป็นจริง
กลัวความไม่รู้สรรพสิ่ง                    ความกล้าทอดทิ้ง
เราวิ่งออกจากปัญญา
เหตุผลไม่คิดนำพา                          บ่นบทมนตรา
ชะโลมจิตใจปลดปลง
สติมั่นแล้วกลั่นประสงค์                    กำไฟมั่นคง
บรรจงชะสาดแสงไฟ
บางครั้งมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เราคิด
บางที สติ ก็มาช้ากว่าความกลัว
กลัว เรากลัวอะไรก็ไม่รู้ กลัวในสิ่งที่
ยังไม่เห็น ยังไม่เกิด
เราจะกล้าเปิดไฟไหม
เปิดเพื่อให้สบายใจว่ามันไม่มีอะไร
แต่ถ้าเกิดมันมีอะไร
เราจะพบกับสิ่งที่เรากลัวกว่าความมืดมากมาย
บางครั้งมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เราคิด
เราจะกล้าเปิดไฟไหม