อัฐกรรม แห่งชีวิตมนุษย์

เกิด จากครรภ์มารดา ได้รอด ชนม์นอ
แก่ กายต้องขื่นขอด ขวนขวาย
เจ็บ จึงจำพร่ำพลอด เพลี่ยงพล้ำ ชนม์นา
ตาย จุดจบแห่งกาย ก่ายชีพปลงชนม์ มนุษย์เอย
รัก มนุษย์จักพึงเจอ จนได้ รักนา
โลภ ทุกสิ่งพึงใจ จับจ้อง
โกรธ เกลียดเดียดฉันท์ไป ไป่ขาด จริงนอ
หลง เล่ห์ขั้นครรลอง เลี่ยงได้ฤามี มนุษย์เอย
เกิด คือปฐมแห่งชนม์ชีพมนุษย์
แก่ กายเสียเสื่อมทรุดสูญสลาย
เจ็บ เนื่องสิ่งแวดล้อมแห่ห้อมกาย
ตาย คือสิ่งสุดท้ายแห่งปลายชนม์
รัก แห่งมนุษย์มากมายหลายประเภท
โลภ จากสิ่งสังเกตต้องสับสน
โกรธ เกลียดกันมั่นผูกติดต่อจิตคน
หลง เล่ห์กลแห่งโลกมายาลวง

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

กุหลาบน้ำตา 12 ก.พ. 2550 17:50 น. - ID 98421

861

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/98421 ที่มา: กุหลาบน้ำตา

comments powered by Disqus

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

12 กุมภาพันธ์ 2550 18:26 น. - comment id 656208
```
อืม เจอภาพข้างบน ปลงไม่ลงเลย หึหึหึ
```

กุหลาบขาว

12 กุมภาพันธ์ 2550 20:06 น. - comment id 656242

เกิดแก่เจ็บตาย..โลภรักโกรธหลง..เป็นสิ่งธรรมดาที่
มนุษย์ทุกคนล้วนต้องประสบค่ะ..

แม่มดใจร้าย

12 กุมภาพันธ์ 2550 20:09 น. - comment id 656245
```
เอาหัวใจมาให้ปลงค่ะ
```
น้อย

12 กุมภาพันธ์ 2550 21:27 น. - comment id 656258
```
นี้แหละโลก
```
กุหลาบน้ำตา

13 กุมภาพันธ์ 2550 20:47 น. - comment id 656641
```
ขอขอบคุณสำหรับทุกคำติชมนะครับ
```