หน้าส่วนตัว
จากวันเก่า คืนก่อน ย้อนอดีต
เหมือนเธอขีด เส้นทาง ข้างหุบเหว
สารพัด ดุด่า ว่าฉันเลว
เคยล้มเหลว ใช่ว่า จะน่าชัง
ก็เราเคย รักกัน นั้นมาก่อน
ใยตัดรอน จำคุกใจ ให้คุมขัง
ใครก็รู้ คู่เรา รักกันจัง
แล้วภินท์พัง หมางเมิน เร็วเกินไป
มีใครบ้าง จะไม่ช้ำ ระกำจิต
มีใครบ้าง จะไม่คิด จิตหวั่นไหว
มีใครบ้าง จะไม่เศร้า รักร้าวใจ
แล้วฉันหล่ะ จะทนได้ อย่างไรกัน
จำใจอยู่ อย่างคน ที่พ่ายแพ้
แม้จะแย่ เพียงใด หัวใจฉัน
จะขออยู่ ให้โลกรู้ ชายฉกรรจ์
เสียไปแล้ว คู่หมายหมั้น ฉันยินยอม
ทุกวันนี้ มีชีวิต ที่ไร้ค่า
ไร้ชีวา คุมกาย จนผ่ายผอม
อยู่อย่างคน ระทม จนตรมตรอม
ฉันก็ยอม ทุกข์เข็ญ เพราะเป็นเธอ
มีชีวิต เหมือนคน ไร้ชีวิต
เธอลิขิต ขีดให้ฉัน นั้นเสมอ
ซากศพนี้ ยังหายใจ ได้นะเธอ
ใยต้องเจอ เธอตอกย้ำ...ช้ำเจียนตาย
เอื้องอังกูร 30 พ.ย. 2550 15:59 น. - ID 110135 
1223
3
0
30 พฤศจิกายน 2550 17:40 น. - comment id 795092
แวะมาชื่นชมผลงานดี ๆ กลอนเพราะค่ะ.. เป็นกำลังใจให้นะคะ.. รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
30 พฤศจิกายน 2550 19:09 น. - comment id 795119
ซังกะตายในวิบากซากชีวิต ร้างดวงจิตร้างใจไร้แยแส รอวันสิ้ลมปราณรานรังแก พบสุขแท้ ทุกข์สิ้นเลิดกดิ้นรน..
30 พฤศจิกายน 2550 22:21 น. - comment id 795237
ซากศพที่พร่างพรมลมหายใจ ยอมเป็นซากเพราะใครเหตุใดหรือ ? เป็นซากเพราะขวัญอ่อนหย่อนฝึกปรือ ? คราวถูกยื้อความรักเหมือนจักตาย ? ลมหายใจจะมีได้ใจต้องแกร่ง คุมเรี่ยวแรงอย่าเลี่ยงหลบหนีหาย อกหักนั้นเรื่องเบาแสนเปล่าดาย รู้จักอายเด็กบ้างแบบอย่างเลียน เพียงแค่นี้ทำท่าเหมือนบ้าบอ ทำเป็นท้อพรรณนาผ่านงานเขียน ซากศพคราคนเห็นเหม็นอาเจียน เถอะ ! อย่าเพี้ยน จนเสียหายนะชายฉกรรจ์
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
