ปู่เย็นเฒ่าทรนง

แก้วประภัสสร

ภาพของชาย ชราวัย กายงองุ้ม
ศรีษะคลุม โพกผ้า สะระบั่น
ผิวหนังเหี่ยว หน้าย่น ไปตามกาล
คนเมืองเพชร กล่าวขาน มานานปี
    เรือลำน้อย จอดลอย ในลำน้ำ
    เป็นเรือนนอน เรือนงาม ก่อนถึงที่
    ใช้ชีวิต อยู่นาน กว่าสิบปี
    เลี้ยงชีวี หาปลา มาทำกิน
เมื่อหาปลา มาได้ เอาไปขาย
นั่งอยู่บน สะพานใหญ่ ไม่ไกลถิ่น
เลี้ยงตัวเอง ด้วยปลา เป็นอาจิณ
หูได้ยิน ตาจ้อง มองนำทาง
    วันหนึ่งเรือ ลำน้อย กลับลอยคว่ำ 
    ปู่เย็นนำ เชือกผูกไว้ ไม่ให้ห่าง
    ร่างอิดโรย อ่อนแรง ไร้กำลัง
     รอความหวัง คนใจดี นี้ผ่านมา
เดชะบุญ ชาวบ้าน ผ่านมาเห็น
ช่วยปู่เย็น ขึ้นได้ ด้วยอ่อนล้า
กู้เรือน้อย ลอยคว่ำ น้ำขึ้นมา
ปู่น้ำตา ไหลอาบแก้ม ด้วยยินดี
    ข่าวทราบถึง สมเด็จ พระนางเจ้า
    เห็นปู่เศร้า เพราะความรัก ต่อเรือนี้
    รับสั่งให้ ซ่อมเรือนั้น ในทันที
    ทรงใจดี กับผู้เฒ่า มานานไป
 เรือลำน้อย ซ่อมสร้าง อย่างมิดชิด
 ต่อชีวิต ผู้เฒ่า เอาไว้ใหม่
 น้ำตาปู่ ไหลอาบ ซาบซึ้งใจ
 น้ำพระทัย ทรงมี มิใดปาน
   กอดรูปองค์ เหนือหัว ไว้แนบอก
   แล้วปู่ยก มือไหว้ ด้วยใจมั่น
   แม้นหมดลม สิ้นใจ ในเร็วพลัน
  ไม่มีวัน ลืมพระคุณแม่ แผ่แผ่นดิน
ดูแต่หอยซิ ไม่มีมือ ไม่มีตีนมันยังหากินเองได้ ประสาอะไรกับคนมีมือมีเท้า หากินเองไม่ได้ก็อายหอย
คำพูดที่ปู่เย็นพูดในรายการคนค้นคนยังก้องอยู่ในหูเสมอค่ะ