http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=169 วสันตฤดู หมองหม่น กับหยาดฝนพรำ กำลังจะผันผ่านไป. ฤดูเขียวขจีสลับทองของพืชพรรณ กำลัง จะกลับมา.. ค่ำคืนนี้..แลลอดไปไม่เห็นจันทร์เสี้ยวดวงเศร้า... ลอยแขวน เพราะเมฆหม่นบดบัง ฉันเขียนเรื่องนี้..ในเต็นท์ ด้วยไฟฉาย เพราะอยากได้อารมณ์หนึ่ง...ให้หวนคืนกลับมา.. อารมณ์ฝันวันเยาว์.... ที่มองโลกเศร้าว่ายังงดงามและแสนดี.. ที่มีแต่เสียงหัวเราะ..เริงร่า..แสนไกลกังวล! แหงนดู งามของท้องฟ้าจากช่องหลังคา มีแต่ดาวราย พรายฟ้า..กับแสงพริบพริบจากเครื่องบิน ที่บินผ่านมา จนอยากโบกมือขอให้แวะมารับไปเมืองไกล ด้วยคน ที่ซึ่งมีคนดี..ที่แสนรักเอยแสนรักในกมล....เฝ้ารออยู่... แปลกดีไหม!....ที่ฉันชอบทำอะไรแปลกๆ... ให้กับชีวิตชาวกรงที่มันซ้ำซากจำเจ..จำใจ เพื่อสร้างไฟฝัน..วันแสนงามให้กับชีวิต.. มีห้องแอร์เย็นฉ่ำ กลับไม่นอน มานอนในเต็นท์ ที่ร้อนราวตู้อบซาวน่า..ไม่มีผิด.. คิดในทางบวก.. บางทีคืนนี้อาจจะทำให้ฉันผอมสวยยิ่งขึ้นไปอีกน่านะ. เป็นของแถมแกล้มอารมณ์โรแมนติกไง.. ใกล้โพล้เพล้...ฉันเริ่มจุดเทียน.. ธูปหอมกลิ่นหวานเศร้า รายรอบ... เป็นพิธีกรรมให้แสงเงางามล้ำ.. ปักโคมไม้ไผ่สานตามมุมต่างๆ.. แล้วใช้ไฟฉายแบบวางพื้นได้ฉายสาดแสงสวย ขึ้นสู่ยอดหมากแดงประดับลำต้นงาม..ให้สว่างวับแวม เกิดลายสวยใบสานระยับระยิบ พรายตา อ่อนละมุนละมู..(ถาษาสวยของใจฉันเอง)... ที่แลงามเห็นยามนี้ที่มีมนต์ขลัง.. กับใจดวงนี้ที่หวานละมูละไม...(เป็นไงกันนะ อารมรณ์นี้) แสนโรมานซ์อยู่ล้ำลึก..ลึกล้ำ..ใครหนอจะเข้าใจ!...... ถ้ามองไม่ถึงงาม..ตามกัน.. ลั่นทมแดง..ชมพู..เหลือง..อวดดอกแดงแฉล้มหวาน.. แต่ดูไม่แฝงความเศร้าระทม ตรอมตรมหัวใจ.. ตามไปกับใจเจ้าของ.... หางนกยูง..หรุบใบ...แสนงอน อ้อนหยาดน้ำค้าง... ดอกแดงกระจิดจึ๋วชูช่อ.. พิศมัยใกล้ๆจะเห็นงามในเสน่ห์แดงดอก...ดวงดอกหลายๆดอกดวง รวมกันก่อเกิดจากก้าน กิ่ง..แฉกใบ งามเฉิด.. กุหลาบแดง..แห่งรักในใจ ฉัน ที่บานซ้ำบานซาก บานแล้วบานเล่า นานปี จนวันนี้ที่ใกล้ราโรยไร้ต้น แต่กุหลาบจริง..แดงโดด ชมพูส้ม บนระเบียงกลับตูมตั้ง อวดดอกเด่น.. ผ่านแดด ผ่านฝน ผ่านพ้นฤดูกาล ที่แปรเปลี่ยน คลุกเคล้า หนาวร้อน อย่างไม่รอรา.. มาออกดอกหอมขจรให้ดอมดม... คืนนี้..บรรยากาศ..เป็นใจ ให้ใจดวงนี้ มีฝัน มีจินตนาการหวานหวาน เขียนเรื่องราวแกล้มหอมมวลหมู่พยอม นานาพรรณแรกแย้ม กับฟากฟ้าราตรีกาล ที่มีดวงดาวใสสวยสุกปลั่ง ประดับฟ้า ประดับใจนี้ ปลอบหมองหม่น... คิดถึง..ฝนดาว... แค่ฟังชื่อแล้วอยากพบอยากเห็นจังเลย... อยากไปนอนนับดาวฝนพราวพรายพรูพร่างพันพันดวง.. ให้สว่างคาตา กับคนดีที่รัก.บนเงื้อมผาที่เกาะเต่า. คงได้อารมณ์รักมากกว่าเศร้ามากกว่านับดาวเป็นหมื่นเป็นพันดวงซะอีก.... หลับตา...พักใจ..นิ่งๆ..นานนาที.... ให้เงียบงาม ของราตรีนี้ เรื่อยริน ไหลๆ ไหวๆ หวานหวาม เข้ามาสู่ใจดวงน้อยน้อย... อวลละเมียดละมุนกลิ่นหอม ของจำปี พุดสามสี และการะเวกที่เผยอแย้มบานคลี่ อ้อน รับหวานหยาดจากหยดน้ำค้าง พรม........ ดวงใจฉันชื่นฉ่ำ..พอกันเพราะได้รับหวานล้ำจาก.. น้ำคำ น้ำใจ ของใครบางคนมาประโลม.. ให้โลกฝัน แย้มงาม หอมหวาน พร้อมกันไปกับมวลดอกไม้งามในยามค่ำ... ความสุข..นี้หนา..มามา..จากจาก..พลัดๆพรากๆ วนเวียน..มิรู้จบ..มิรู้สิ้น... เพื่อให้เราเรียนรู้..ดูโลกให้เป็น..ในบางบทตอนมีสอนใจ... ดั่งเฉกเช่น..ชีวิตมนุษย์นับพันๆล้าน .. ที่กำลังขวัญเสีย ที่กำลังดิ้นรน ผจญต่อสู้.. บางซีกโลก ค่ำคืนนี้ อาจจะเป็นค่ำคืนโหดร้าย อยู่กับสงครามแห่งความกลัว...ภายในใจ.. และมนุษย์อีกมากมี..ที่กำลังไร้รัก ไร้หวัง ไร้บ้าน ไร้แขนขา และที่ร้ายที่สุดคือ เด็กๆที่ไร้อาหาร กำลังจะอดตายในแคมป์ผู้หนีภัยสงคราม.. ใจหนอใจเหตุใด ใจคนจึงร้ายถึงเพียงนี้.. บทความนี้..จากชีวี..ผู้หญิงคนหนึ่ง.. ในแผ่นดินนี้ แผ่นดินของเรา ที่ยังเป็นแผ่นดินทอง..ให้หยัดยืน ที่ยังมีธรรมชาติงามให้สู้ฝัน มีหวังให้หวังมิรู้สิ้น..มีอิสระเสรี มีความรัก...... มีเส้นทางสีขาวจากศาสนา มีธรรมมะสอนใจ มีพระมหากษัตริย์ไทย ที่ทรงเป็นดั่งร่มโพธิ์ทอง คุ้มผองภัย ให้พสกนิกรได้อยู่เย็น..... นี่คือโชคดี..ที่นำมาเตือนมาสอนใจ ใครทุกคนรวมทั้งตัวเอง ยามนี้ที่โลกเร่าร้อนรุนแรง โลกแห่งความจริงนั้นแสนสวยงาม ถ้ามิใช่ด้วยเงื้อมมือมนุษย์..ต่ำทราม โหดร้าย ทำลายเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเอง.. ให้หมดสิ้นหวัง...แสนเศร้าสะเทือนใจ โดยมิเคยหยุดทบทวนไตร่ตรอง...จุดจบ.. ใจเอ๋ยใจคน..ช่างหมุนวน สรรสร้าง..แล้วทำลาย..ราวไร้ใจ.... เพราะขอบฟ้ากว้าง ........ กุ้ง กิตติคุณ เธียรสงค์ : : Key Eb ป่านนี้แก้วตา นิจจาคอยพี่ โอ้ป่านฉะนี้ คนดีคงทุกข์โศกตรม คิดถึงคืนวัน ที่สองเรานั้นรื่นรมย์ ต่างชื่น ต่างชม ภิรมย์รักกันมา บัดนี้พี่ยัง รักเธอไม่หน่าย สู้อยู่เดียวดาย ไม่คลายความรักแก้วตา รสรักยังตรึง ซาบซึ้งแน่นดวงวิญญา ขอเพียงแก้วตา สัญญาไม่เปลี่ยนใจ แต่เรานี้ต้องอยู่ห่างกัน ต่างคนต่างฝันต่างคนตื้นตันทรวงใน เห็นดารา นึกว่าเนตรน้องพี่หลงพี่จ้อง มองไป เห็นเงากิ่งไทร พี่ยังเคลิ้มไป ว่ากานดา อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย.
พุด 30 ส.ค. 2546 00:55 น. - ID 38451 
1606
6
0
30 สิงหาคม 2546 01:06 น. - comment id 164301
อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย. ฝันดีนะคะ
30 สิงหาคม 2546 01:20 น. - comment id 164312
อยู่ฟ้าเดียวกัน สัมพันแน่นเหนียว เพราะใกล้นิดเดียว หัวใจหน่วงเหนี่ยวผูกพัน ***หลับฝันดีนะค่ะ ขอให้มีความสุขกับความฝันและความจริงเสมอไปนะค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ***
30 สิงหาคม 2546 07:56 น. - comment id 164330
เด็ดดอกไม้ยามฟ้าสางวางตรงนี้ ให้คนดีมาดอมดมดวงดอกฝัน มีดอกไม้ฉ่ำน้ำค้างนานาพรรณ มีดอกฝันมีดอกใจที่ใสรอ.. มีวันชื่นคืนฝันวันหยุดนี้ ใจดวงดีที่อ่อนล้ามาอ้อนขอ ให้พักใจใสงามเฝ้าเคลียคลอ ให้ละออให้ละไมไปด้วยกันวันแสนงาม
30 สิงหาคม 2546 12:22 น. - comment id 164384
^__^
30 สิงหาคม 2546 14:01 น. - comment id 164401
เขียนเรื่องน่ารักมากครับ ในตอนต้นเรื่อง บอกความเป็นพุดพัดชา ตัวจริงของคุณก็เป็นได้ ประทับใจมากครับ....ทำให้ฉันผอมสวย.... แต่ถึงอย่างไรก็ตามมาถึงตอนจบ เอกลักษณ์ของคุณ ก็มักจะมาลงแบบนี้เสมอครับ ถ้าลงอย่างอื่น ก็คงไม่ใช่พุด พัดชาอีกนั่นแหละ อย่าหาว่าผมจับผิดนะครับ การเขียนด้วยการใช้ไฟฉาย หรือจะสู้การบรรเลงท่ามกลางแสนเทียน
31 สิงหาคม 2546 07:13 น. - comment id 164534
หน้าส่วนตัว
สวยงาม..ในความรู้สึก...มากมาย...
พี่พุดพัดชา..เขียนเรื่อง..ได้ดี..นะคะ...
บางอย่าง...ที่เรนอยากเขียน...แบบพี่...
แต่..เขียนไม่ได้สักที...
รู้ตัว..เช่นกันค่ะว่า....
อารมณ์..อ่อนหวาน.. ยังทำไม่ได้ดี....
...แต่เรน..ก้อชอบ..ที่ได้อ่าน...
..บทกวี... ที่ไพเราะ....นะคะ..
1 กันยายน 2546 08:23 น. - comment id 164613
ท่ามกลางสายวสันต์ ฝันอันบรรเจิดของต่างผู้บางทีแตกต่างกัน บางทีซ้ำซ้อนกัน ครั้งหนึ่ง เคยอบอุ่นหัวใจในยามฝนตก ฟังเสียงหยดน้ำกระทบหลังคาสังกะสี และบางครั้งก็รู้สึกหนาวเหน็บ แต่ละหยาดหยดที่ได้ยินเสียงนั้น เหมือนตอกย้ำความทรงจำที่อยากจะลืม .. อรุณสวัสดิ์ค่ะ
1 กันยายน 2546 08:51 น. - comment id 164615
ชัยชนะ.. พุดพัดชาซึ้งใจมาก ที่ยังตามมานะคะ และจะมาบอกว่า ไม่ได้มีเพียงชัยชนะที่เคยกล่าวจับผิดงานพุดพัดชา มีมากมายหลายท่านที่อ่านผ่านตาและเมตตาให้คำแนะนำ..ทั้งให้กำลังใจก็มี แต่ส่วนมากก็จะเป็นอย่างนี้ส่วนใหญ่คือบอกว่าน่าเบื่อ..กับความพรรณณา ยาวและจบด้วยธรรมะนิดๆสอนใจ..พุดพัดชาเคยแถลงใจไว้นานแล้วจะขอนำมาลงให้ชัยชนะอ่านอีกครั้งนะคะ..ให้เข้าใจและรักพุดพัดชาในความเป็นพุดพัดชา และอยากให้รักษาความเป็นพุดพัดชาที่อาจจะเป็นพันธุ์ไม้ที่เหลือน้อยเอาไว้..อย่าให้กลายพันธุ์ไปตามกระแสเลยค่ะ .. และชัยชนะจะยอมรับมั้ยคะว่า.. ทุกครั้งที่อ่านงานพุดพัดชาจะอมยิ้มและละมุนใจมากกว่าเร่าร้อนรุนแรง.. แม้จะแฝงฝังความเศร้า เพียงแค่ แค่นี้..นี้ที่พุดพัดชาอยากเห็นจากใบหน้าผ่านดวงตาและตัวอักษรของพุดพัดชาที่เริงร่ายระบำค่ะ.. ด้วยรักและซึ้งใจอย่างที่สุด..และหวังยาวยืนในน้ำใจในมิตรภาพ.. พุดพัดชา.. และ(โคโค่แพม..cocopam คือนามปากาอีกนามของพุดพัดชาค่ะ) ใจดวงร้าวโคโค่แพม ... ความในใจของผู้หญิงที่ชื่อโคโค่แพม..แถลงไว้หลังจากที่มีผู้อ่านติไว้ในงานเรื่องสองมือแม่นี้ที่สร้างลูก ซึ่งเรื่องนั้นและหลายเรื่องที่เขียนแทนใจแม่บางคนที่เขียนไม่ได้และอยากฝากไว้ให้สอนใจลูกๆ... แต่ลืมชี้แจงละเอียด........ โคโค่แพม..... รักการเขียนเป็นชีวิตจิตใจ โคโค่แพม.....นำชีวิตจริง และเรื่องของคนใกล้ตัวของตัวเอง และคนที่โคโค่แพมรักและรู้จักมาเขียนแทนใจในบางเรื่อง ที่อยากฝากไว้ให้ อยากสื่อสาร สอนใจในบางเรื่องที่พออาจจะมีคุณค่าทางใจบ้าง โคโค่แพม......รักเวทีการเขียน และซาบซึ้งในพระคุณรวมทั้งท่านผู้อ่านที่ให้กำลังใจและติชม อย่างคนดีที่มีใจเปิดกว้างในการติชมอย่างสุภาพ..ทำให้เกิดแรงบันดาลใจอยากรจนางานเขียนออกมา เพื่อจุดประกาย ให้แก่เด็กๆที่รักงานเขียน ด้วยดวงใจนี้ที่เคยเป็นครูภาษาไทยมาก่อน โคโค่แพม........มีชีวิตธรรมดาๆ ไม่หรูเริด แต่ในงานเขียน บางทีภาษาที่ใช้อาจจะสวยงามเกินไปเพราะบวกจินตนาการ และความฝัน แต่ทุกเรื่องนั้น มีบรรทัดฐานมาจากชีวิตจริงที่ผ่านพบ และบางเรื่องเขียนในแนวนวนิยาย แทนเรื่องราวของคนที่รัก ที่รู้จัก จนอาจทำให้ผู้อ่านสับสน ถ้าไม่อ่านมาตลอดและติดตาม... แต่ยืนยันว่าทุกเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เคยโกหก ความจริงบางเรื่องเขียนแล้ว ผู้อ่านอาจจะช็อคยิ่งกว่านี้ เพราะชีวิตโคโค่แพมรันทดยิ่งกว่านวนินายเสียอีก.............. โคโค่แพม...เป็นผู้หญิงบ้านนอกจริงๆ อยู่เมืองนอกจริงๆ และภาษาอังกฤษก็แย่จริงๆ เพราะแค่พอสื่อสารได้ ไม่เคยอวดอ้างตัวว่าเก่งเลยนะ............... โคโค่แพม...ไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีอิทธิพลในเวทีนี้ ไม่ต้องการ เพราะไม่รู้จะอยากได้ไปทำอะไร แค่อยากจับปากกาทำงานที่รัก และมีคนอ่านบ้าง ก็ดีใจแล้ว รางวัลนั้น ได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่ว่าขอแค่ได้เขียนและมีที่ลง โคโค่แพม...ไม่จำเป็นต้องวิงวอนออดอ้อนขอความเมตตาเพราะว่าในชีวิตพอจะมีคนที่รักและเข้าใจอยู่บ้าง และถ้าเห็นในงานเขียนนั้นมันคืออารมณ์นักอยากจะเขียน..ให้เรื่องสละสลวยสวยงาม... โคโค่แพม...จริงใจจนคิดจะเปิดบ้านเลี้ยงข้าวแก่ท่านผู้อ่านที่คิดติชมและคอยให้กำลังใจ แม้จะมีเพียงน้อยนิดเพื่อแลกเปลี่ยนทัศนะและเปิดโลกทัศน์ของคนรักการเขียนกันและกัน และอยากให้มารู้ว่าโคโค่แพมมีชีวิตติดดินเช่นไร และจริงใจต่อคนดีทุกๆคน..และพร้อมจะเป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องราว............ โคโค่แพม...........ทราบว่าเข้ามาผิดเวที แต่ด้วยใจดวงนี้ที่ยังรักงานเขียนเลยไม่ยอมหนีหาย ยอมเลิกเขียน ด้วยดวงใจที่ไม่ยอมแพ้ และหวังว่าโลกใบเล็กน่าจะยังมีคนที่เข้าใจอยู่บ้างในงานของโคโค่แพม โคโค่แพม...คิดว่านี่คือความจริงใจ แม้บางครั้งงานอาจจะมีทั้งดีไม่ดี ทั้งที่คนอ่านเข้าใจและไม่เข้าใจตีความไปต่างๆนาๆ แค่หวังอยากให้ทุกคนรักกัน และมองโลกในแง่ดี ใช้ภาษาดีๆมิใช่คอยห้ำหั่นทำร้ายด้วยอารมณ์หมั่นไส้ซึ่งขาดเหตุผล และเป็นแค่เหตุผลส่วนตัว.... ทำไมใจคนจึงหมุนวนเป็นเช่นนั้น ในโลกอันสับสนแสนเลวร้ายนี้ ที่เราควรจะเป็นดั่งน้ำใสรินรดดวงใจให้เย็นชื่นซึ่งกันและกัน..จะดีกว่า ไม่เข้าใจ..จิตคนเลย........... โคโค่แพมคิดมานานแล้วว่า..จะขอสละสิทธิ์การรับรางวัลจากเวทีฝัน(เวบอื่นที่ผ่านมานะชัยชนะ) เพื่ออยากทำให้ทุกคนเข้าใจว่า สำหรับโคโค่แพมแค่ได้เขียนก็มีความสุขแล้ว...และอย่ากลัวเลย ในไม่ช้าโคโค่แพมก็คงพร้อมที่จะไป .... โคโค่แพมดีใจที่ได้โตมากับเวที่นี้ และได้ฝากเรื่องราวไว้มากมาย และแค่อยากให้ผลงานนั้นเหมือนดั่งต้นไม้เล็กๆ ที่ไม่จำเป็นต้องรู้จักคนปลูก แต่ขอให้ออกดอกผล ยังประโยชน์น้อยนิดให้แก่ผู้คน ไม่ต้องการหรู เริด เด่นดัง อะไร และไม่เคยอยากประกาศตัว ถึงเวลาก็ราโรยไปตามสภาพ..... โคโค่แพม....มีโลกใบเล็ก ที่แสนสวยแสนงาม แสนสงบสุขแล้วในชีวิตจริง มิพักวิ่งไปอิจฉาคว้าไขว่ หรือทำร้ายใจใคร โคโค่แพม ....มีความสุขที่ได้เขียน เขียน และเขียน ระบายความในใจที่เคยเหงาเศร้า ทั้งสุขทั้งทุกข์ ตามประสาคนที่ผ่านโลกหนาวร้อนมามากมาย พบเรื่องราวของผู้คนบนผืนโลกนี้ที่มากเรื่องราวพอกันและอยากนำมาบอกเล่ามาสอนใจ... อ่านให้ดี เสแสร้งได้อย่างไร ในเมื่อเขียนมาเป็นร้อยเรื่องกับแนวนี้ กับใจดวงร้าวละมุน ถ้าไม่มีประสบการณ์จริง คงเขียนไม่ได้มากมายอย่างนี้ดอกนะ..คนดี... และขอยืนยันว่า...ยังรักท่านผู้อ่าน ที่ให้เกียรติโคโค่แพม ที่ข้ามขั้นตอนความไม่เข้าใจในงานเขียนไปได้ และพิจารณาด้วยดวงใจว่า โคโค่แพมเข้ามาด้วยความรัก มิใช่มาทำร้ายใคร .................. โคโค่แพม...อยากฝากถึง..ใครๆหลายๆคน รวมทั้งท่านผู้อ่าน ที่โคโค่แพมแสนรัก และทำให้บันดาลใจเขียนเรื่องทั้งดีและไร้สาระแต่มันคือความภาคภูมิใจของใจดวงนี้ ที่โค่โค่แพมกำลังหลั่งน้ำตาขอบคุณและอยากบอกว่า.. ขอเถอะนะ...หยุดทำร้าย ใจดวงร้าวดวงนี้เสียทีเถอะ เพราะมันผ่านความช้ำชอกมามากพอแล้วในอดีต และใจดวงนี้ก็ไม่เคยมีพิษภัย และพร้อมจะเป็นผู้ให้...กับทุกคน ด้วยรักมากล้นจากใจโคโค่แพมค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
