ปีกหัก!

พุด

นั่งเฉาเฉยอยู่ทำไมให้ใจเหงา
ลุกเลยเราตัดต้นไม้ให้งามแฉ่ง
นั่นเถาวัลย์เลื้อยพันช่อชูดอกแดง
ปล่อยให้แฝงเป็นร่มเงาเรางามใจ..
สร้างระแนงให้ไม้เลื้อยเปลือยดอกหวาน
สายน้ำผึ้งบานล้อพรายฝนสุดทนไหว
หอมพิลาสดอกงามซึ้งตรึงดวงใจ
ต้องเอื้อมไปเก็บมาดอมหอมสักที..
ตามองดอกไม้เท้าเหยียบระแนงร่วงราวนก
ใจเราตกตาตุ่มแล้วคราวนี้
ลื่นถลาจากชายคาคว้างชีวี
จับอะไรดีมีกระจกกว้างร่างแหลกแล้ว!..
ลอยละลิ่วปลิวลงมานกปีกหัก
ดาวทายทักเต็มฟ้าเกลื่อนเศษแก้ว
เรานอนค้างร่างพาดรับกับรั้วแนว
พร้อมเศษแก้วกระจายพร่างกลางร่างเรา!..
วิทยายุทธิ์สาวบ้านนาหากลัวไม่
ลุกว่องไวตรวจตราลืมเลยเหงา
มีอะไรบุบสลายในตัวเรา
โอ้หลงเงาดวงดอกไม้เกือบวายปราณ!...
.................

เรื่องจริงนะคะ..
ไม่น่าเชื่อเลยว่าอุบัติเหตุจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา
ชั่วพริบตา หากเราประมาท..
สองครั้งคราแล้วกับระเบียงบน ที่ไพลตกลงมา
เพราะตาและใจไปสามัคคีลอยละล่องละลิ่ว
ปลิวไปดอมดมอยากชื่นชมภิรมย์รักดวงดอกไม้แสนหวาน
ที่บานไกลมือ ที่มิใช่ใกล้มือ..
........
และครั้งแรก..กับ
หนึ่งเดือน กับการเข้าเฝือกอ่อน
กับร้าวรอนราวนักโทษถูกพันธนา
จากคนทำอะไรๆเร็วรี่ราวจะวิ่งฉิวปลิวลม
กลับมานอนซม ระทดระทวย
หยอดน้ำข้าวต้มผสมดื่มใบบัวบกแก้ช้ำอกช้ำใจที่ไปไหนไม่ได้เลย
บางเวลาต้องทานยานอนหลับเพราะคันมาก
ต้องใช้ตะเกียบล้วงควัก หักไปหลายอัน
(อันนี้เป็นการรักษาเองตามใจฉัน..นอก..รอบ..แบบคุณหมอไม่ได้บอกไม่ได้สั่ง)
แต่เชื่อไหมว่า คนที่เคยใส่เฝือกมาจะรู้คุณค่าเข้าใจคุณค่าตะเกียบแทบทุกคน
คงมีบ้างที่ใช้อย่างอื่นแทนเช่นหยอดแอลกอฮอล์ 
สูตรคุณหมอที่ทำให้เย็นและ
ไม่เป็นแผลก่อนปอกเปลือกเฝือกออกมาในเวลาอันสมควร
และไพลคิดถึงคุณคริส มากที่เข้าเฝือกเป็นปีแทบทั้งตัว..นะคะ
และ...
ห้าเดือน กับการที่ต้องกินแคลเซี่ยม บำรุงกระดูก 
สร้างรอยต่อให้เนียนแนบเหมือนเดิมแต่กลัวจะเพิ่มงอกออกมาในที่มิควร 
ต้องกินแบบดูตาม้าตาเรือให้ดีตามที่คุณหมอสั่งนะ
และต้องรอ..ต้องหยุดเต้น
แบบนกกระเต็น กระเด็นกระดอน เด้งๆดึ๋งๆ สักพัก
จนกว่าปีกที่หัก..เอ๊ย..กระดูกที่ร้าวจะเข้าที่..เข้าทาง
 แม้นมิอาจดังเดิมแบบธรรมชาติ..แบบแม่พ่อให้มาก็ตามที..เหอะนะ
.......
บทเรียน..ครานั้น ทำให้ไพล หันมารู้คุณค่าอวัยวะสามสิบสองประการ
ที่ฟ้าดินเบื้องบนแม่พ่อประทานให้มาครบเครื่องเป็นอันมาก..ที่มิขาดไม่มีเกิน
เลยหันมารักเท้าแบบไม่ค่อยอยากให้ติดดิน 
ค่อยๆวางมิให้กระแทกกระทั้นกระทบกระเทือน
เห็นใครใส่รองเท้า ไม่ดีที่ดูที่ท่าจะทำร้ายเท้า 
ไม่ได้รักษาสุขภาพ ไม่ให้ความสำคัญสนใจเท้า
ไพลแทบอยากไปไหว้ให้ลองใส่เฝือกสักวัน
หรือลองแกล้งทำขาหักสักชั่วโมง..
หลังจากนั้นค่อยว่ากันว่าควรน่าจะหันมาให้ความรักทะนุถนอม
(ดอมดมพรมจูบเท้าด้วยรักชักมากไป..อันนี้ค่ะ)
......

มาวันนี้..
เจ็บไม่พอ ขออีกสักที.ค่ะ..เหมือนชื่อเพลงพี่แจ้เลยนะคะ
แต่..สำหรับไพลต้อง ตกไม่พอ ขออีกสักทีค่ะ..
ฉากนี้ ขอข้าพเจ้าเป็นนางเอกผู้น่าสงสาร เทคซ้ำ..เล่นคนเดียวค่ะ
แถมไม่มีผู้กำกับ ไม่มีคนดู รับบท..
นกปีกหักร่วงควะคว้างร่างลอยละลิ่วน่าสยองขวัญ
น่าหวาดเสียว ว่ากระจกนั้นจะเสียบแทง..
ให้ห้อยต่องแต่ง สยึ๊มกื๊อสะดือโหวเหว..มิน่าเสน่หาอีกต่อไป..เลยแล้ว
..........
นาทีนี้..ที่ผ่านความเสียวสยองมาหยกๆ
ไพล..กลับคิดถึงกวีกระวาดไทยโพเอม
ที่ชอบเขียนถึงนกปีกหักเปรียบเทียบกับรักร้าว
น่าจะถามไพล..ดีกว่านะว่ามันร้าวแค่ไหนกับตกใจและเสียขวัญ
ที่อันอยู่ดีไม่ว่าดี..ต้องเกือบกลับมากินน้ำใบบัวบกแก้ช้ำอกอีกหนอีกครา..
ภาพไพล..เหินหาว สองเท้าลอยคว้าง และข้างล่างคือกระจกตลอดแนว
รอรับร่าง..โชคดีนะที่มีช่องว่าง ให้ตกลงมากระแทกรั้วเฉียดฉิว
แต่กระจกบานหนึ่งแตกกระจาย 
คงได้รับแรงถีบจากขาแข็งแรงจากจอมยุทธน้อย
ผู้ชอบฝึกห้อยโหนเป็นลิงค่างชะนีมาก่อน..หน้า..
ยามเยาว์วัย..ที่เหตุการณ์วันนี้นั้น
ทำให้ภาพนั้นดั่งย้อนหวนคืนกลับมา กับวีรกรรมหาญกล้า
หรือวีระเวรเราเองก็มิอาจรู้ได้..
........

เช้างามวันหนึ่ง ที่คงจะตราตรึงในความทรงจำ
ที่มิหวานหอมหากตรอมใจเสียละมากกว่า..
วันที่ไพลเห็นคุณยายแก่ๆคนนึงกำลังกระเย้อกระแหย่งสอยมะม่วงต้นสูงใหญ่
ลำต้นคนโอบแทบไม่รอบ..ที่กำลังออกผลพราว
ไพลรีบอาสา ด้วยความแก่นแก้วอยากเป็นนางเอกสาวผมเปีย
ผู้มากมีเมตตา มากเสียสละ มากน้ำใจ 
อย่ากระไรเลย...
คุณยายขา..มาค่ะหนูจะปีนขึ้นไปเก็บลงมาให้นะคะ
คุณยายจะได้ไม่ปวดคอไงคะคุณยายจะได้เอาไปตำน้ำพริกอร่อยๆเร็วๆไง.
คุณยาย..ไม่แน่ใจ.มองหน้าขาวๆใสใสสลับมองเท้ากระดำกระด่าง..ก่อนถามย้ำ
ซ้ำๆให้แน่ใจ ..เจ้าปีนได้แน่นะ..
โถคุณยาย ไว้ใจเถอะค่ะ หนูนะปีนต้นไม้มาแทบทั้งเกาะแล้วนะจะบอกให้
(นี่แนะ นี่แนะ รู้ไหมหนูรีบโม้เพราะกลัวจะไม่ได้แสดงวิทยายุทธิ์นะซี
ที่จะลองปีนให้สุงสุดถึงยอดเลย..อิอิ  
ทีของหนูโอกาสของหนูแล้วนะ ไม่ว่ากันนะคุณย้ายคุณยาย)
........
หลังจากนั้น ไม่นานค่ะ ดีที่ว่าคุณยายยังได้รับประทานมะม่วงมากพอ
สลบค่ะ..ตกลงมาสลบ และนอนระทดระทวยแบบเดินไม่ได้นานเป็นเดือนๆ
เช่นกัน..คิดแล้วยังขำมาก ที่โกรธเพื่อนนะ 
เวลาได้ยินเสียงกลองมโนราห์แล้วไม่มีใครมาหามไปดู
ได้แต่นอนช้ำใจฟังไป..
แล้วจินตนาการว่าป่านฉะนี้แม่นางมโนราห์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังคงร่ายรำม้วนตัวตลบ
อ่อนช้อย ไปนอนขดร่างกลมดิกไม่มีกระดูกไปแล้ว..แน่ๆเลย แล้วจะไม่ให้โมโหได้ไงเนอะ..
เสียงกลองเสียงกลับออกระรัวให้หัวใจเต้นตูมตามปานนั้นนะ..
..........

มาวันนี้..
ตกอีกที เจ็บอีกทีแบบไม่ซ้ำที่ซ้ำท่าค่ะ..
และณ..ที่แห่งนี้ที่ระเบียงบน ที่ไพลใช้หว่านมนตรารจนารักดวงดอกไม้
ก็เกือบได้..สังเวยชีวิต..
..และ
ที่รัก..
คุณคงเหมือนฝันไป..
คุณคงไม่อยากเชื่อว่าชั่ววินาทีที่เราเพิ่งคุยกัน
ไพลอาจพรากจากคุณกระทันหัน
คุณคงร่ำไห้ ตามประสาคนบ่อน้ำตาตื้น..
สะอึกสะอื้นดายเดียว..ว่าไม่น่าเลยที่ใจดำ..
มิทันได้บอกหรือแสดงว่ารักไพลให้มากไปกว่านี้..
แต่คนดี..
คุณ..คงไม่ช้ำใจนาน เพราะระหว่างเรา
พูดถึงเรื่องความตายคล้ายดั่งเรื่องธรรมชาติธรรมดาๆ
ที่พาให้เราแค่หลับฝันไปเพียงชั่วคืน..
สิ่งยาวยืนที่เรามักเห็นพ้องต้องกันคือ..การทำความดีให้มากพอที่เราจะไม่เสียใจ
ไม่หวนไห้อาลัยอาวรณ์ใครผู้อยู่เบื้องหลัง..เพียงนั้น
เพราะเราได้ดำรงร่าง ดำรงรักอย่างผู้จักมีธรรมครองเนื้อใจ
แล้วทำไม..จะเสียใจเสียดายแค่ร่าง.
เราควรเพียรสร้างจิตวิญญาณให้งามพร้อมเพื่อตามติดรอรับเราในภพใหม่ภพหน้าท่ามี
มิดีกว่าหรือไร..
ให้หัวใจเราสองได้กลับมาครองรักอันเป็นนิรันดร์..
เสมอฝันเสมอใจดวงงาม..ตราบชั่วกาล..กัปป์กัลป์..
หากกุศลจิตเรานั้นมากพอนะดวงใจ..นะคนดี..
..............
และ..นี่คือสิ่งที่อยากกระซิบฝากถึงทุกดวงใจในวันนี้ในนาทีนี้นะคะ
อย่าประมาทกับทุกส่วนเสี้ยวของวินาทีชีวิตอันแสนดีมีค่าที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์
ในร่มเงาพุทธศาสนา..ที่ได้มาพบเพียรสร้างธรรมอันงามล้ำอันเป็นทางพ้นทุกข์
และหากมิอาจจะไปไกลได้ถึงฝั่งฝัน..ฝั่งแห่งความว่าง ความไม่มี.. 
ก็คงยังดีที่ได้เกิดมาพบกัน..รักกัน..เมตตาต่อกัน
อย่างผู้รู้ตนรู้คุณค่าคำนิยามแสนงามนาม..ว่า..รักรักรัก...
.............
เขียนบทกลอนนี้นะนาทีที่นั่งในร่มไม้ในชายคาแห่งใบบุญห้อมค่ะ
หอมกุศลเข้าไปในกมลกับสายฝนพรำ..ในยามเช้าอันเงียบสงบงาม
ราวอยู่ในโลกแห่งความงามเงียบเรียบง่ายไร้ร่างไร้ตัวตนที่ยึดมั่นถือมั่นค่ะ
..................

ต้นไม้ธรรมผลิดอกพราวราวรวงเพชร..
กุศลธรรมพบสงบพบร่มสุข
โลกรานรุกเร่าร้อนอ่อนแรงล้า
โลกเงียบงามตามติดดวงชีวา
โลกเหว่ว้าลอยห่างว่างมาแทน..
ตั้งใจนิ่งทิ้งสายโศกโลกภายนอก
แก้วใจบอกลอกลืมเศร้าใครหวงแหน
ไม่มีร่างไร้ตัวตนเงียบงามแทน
ลืมอ้อมแขนลืมอ้อมใจใครรักเรา
กลางสายฝนหยาดสายธารหวานธรรมะ
สอนสละใจร่างห่างโง่เขลา
หลงยึดมั่นรักมั่นฝันใฝ่เงา
ไม่มีเขาจับต้องได้คล้ายว่างใจ..
น้ำตาฝน น้ำตาฟ้า น้ำตาขวัญ
ซึมซึ้งกันกลางเรียวตาล้างใจใส
มองโลกสวยด้วยใจงามใต้ร่มใจ
ต้นไม้ใบออกดอกผลกุศลธรรม..
ต้นไม้ธรรมผลิดอกพราวราวรวงเพชร
น้อมนำเด็ดมาห่มใจไม่ชอกช้ำ
หอมกลางใจหอมนวลไยหอมอวลร่ำ
สวดมนต์พร่ำก้มลงกราบซาบซึ้งใจ
กลีบดอกไม้กลางใจสวยใสพร่าง
แก้วกระจ่างว่างวิเศษเนื้อใจใส
พร่ำภาวนาแผ่กุศลถึงดวงใจ
บุญแค่ไหนในชาตินี้ที่พบกัน
ร่มไม้รักร่มไม้บุญหมุนเราสอง
หวังประคองครองธรรมครองใจฝัน
กราบกับหมอนวอนพระพุทธทุกคืนวัน
หวังเธอฉันติดปีกฝันไปนิพพาน...
(ยากนักนะคะ..หากจักเพียรไม่ว่านานสักกี่กัปป์กัลป์)