ทุกค่ำคืน..ที่หวัน..เดินเดียวดาย บนเส้นทางสายโศก..กลับบ้าน หวันจะหยุดตรงลำประโดง.. ที่มีกระท่อมโย้เย้ เพิงพัก ปลูกชิดตลิ่ง มีเรือลำเล็กๆผูกอยู่ ในดงดอกโสน เหลืองสะพรั่งพราว ราวภาพฝันของคนยาก หวันจะยืนนิ่งงัน .. ปล่อยให้ความเหงาเงียบเย็นเฉียบเข้าไปผนึกในดวงจิตในดวงใจ.. หวันชอบชีวิตงามง่าย ติดดิน ไร้มายา แบบนี้ ที่ยังคงมีกลิ่นอายของอดีตยามวัยเยาว์ หลงเหลือลอยละล่องมาสู่คลองใจของหวัน กลิ่นควันไฟหอมกิ่งไม้ จากที่จุดไว้ไล่ยุง กลิ่นฟุ้งของกับข้าวมื้อเย็น เสียงตำน้ำพริก... เสียงแม่เอ็ดเด็กน้อย ให้ถอยห่างออกจากกองไฟ เสียงวิทยุทรานซิสเตอร์ ที่มีเพลงมนต์รักลูกทุ่งลอยลมหวานแว่วแผ่วมา และบางคราก็เป็นข่าวชาวบ้าน.. ธรรมดาๆที่พาให้..เนื้อหัวใจไหวยวบอ่อนโยน.. ด้วยคิดถึงบ้าน คิดถึงความหลังฝังใจ เป็นยิ่งนัก.... เจ้าของกระท่อมคงชินตา เสียแล้ว ที่แทบทุกราตรี จะเห็นผู้หญิงผมยาวสยาย ราวนางไม้นางไพร เพียงแต่ยังไม่ได้ห่มสไบเพียงนั้น มายืนนิ่งงัน ทิ้งใจงามเงียบ ในภวังค์ฝันเหงาเศร้า ดายเดียว ลำพัง ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ คงมีบางครากระมัง ที่แกอาจจะยังสงสัยไม่ชินใจใคร่รู้ จากผู้หญิงคนนี้ ที่ดูจากการแต่งกายภายนอก น่าจะมีชีวีที่ดีกว่าแกมายมายนัก แต่ทำไมดูราวไร้ชีวิตจิตใจเสียไม่มี ยามหยุดอยู่ตรงนี้คนเดียว แต่แกก็ยังคงเก็บความสงสัยไว้ ..... ได้แต่ทายทักและและตอบคำถามเดิมเดิมจากเธอ..วันนี้แกงอะไรจ๊ะ...... หวันจะทรุดตัวนั่ง ตรงเก้าอี้ไม้ไผ่สาน ที่วางไว้ใต้ต้นหางนกยูง แล้วรอท่า รอเวลา แหงนเงย มองดูดาวประจำเมือง ดาวประจำใจ ที่จะเรืองรุ่งพร่างฟ้าประดับราตรีงาม และราวจะรอลอยร่วงลงมา คลอเคียงข้างประดับใจหวันในทุกค่ำคืน หวันจะส่งพลังใจ สายใจสายไยรัก ถึงใครบางคน ที่..ณ..บัดนี้ อาจจะมีใครสักคนเคลียคลอพะเน้าพะนอ เอาอกเอาใจในยามค่ำให้เหงาคลาย มิได้ดายเดียวเหงาเศร้า..อย่างหวันนี้.. ที่ทุกคราครั้ง..หวันจะคิดถึงบทเพลงแห่งรักนี้ ..... ในราตรีใจในอณูเนื้อแห่งความภักดี ที่แสนคิดถึงคะนึงหา..อย่างที่สุดแล้ว......... คิดถึงพี่ไหม คิดถึง พี่หน่อย นะกลอยใจพี่ ห่างกัน อย่างนี้ น้องคิดถึงพี่ บ้างไหม อย่าลืม อย่าลืม อย่าลืมสัจจา สัญญาที่ให้ ว่าตัวห่างไกลหัวใจชิดกัน คิดถึง พี่ก่อนน้องนอนก็ได้ เมื่อยาม หลับไหล น้องเจ้าจะได้ นอนฝัน ข้างขึ้นเมื่อใดแก้วใจโปรดมอง แสงของนวลจันทร์ เราสบตากัน ในแสงเรื่อเรือง คืนไหน ข้างแรม ฟ้าแซมดารา น้องจงมองหา ดาวประจำเมือง ทุกคืนเราจ้องดูเดือนดาว ทุกคราวเราฝันเห็นกันเนืองเนืองถึง สุดมุมเมือง ไม่ไกล คิดถึง พี่หน่อย นะกลอยใจเจ้า พี่ตรม พี่เหงา เพราะคิดถึงเจ้า เชื่อไหม ฝากใจกับจันทร์ ฝากฝันกับดาว ทุกคราวก็ได้ เราต่างสุขใจเมื่อคิดถึงกัน... ................................ คนดี..ไยดาวประจำเมืองช่างริบหรี่..โรยแรง..ราวรับรู้ พลังแห่งรักของสองเราจักมอดดับดวงแล้วหรือไร หรือจะโชติช่วงสุกใสส่องกระจ่างนำทางใจแสนหวานไปชั่วนิจนิรันดร์ หวันได้แต่ฝัน..อ้างว้าง..คว้างฝัน ฝากใจไปกับจันทร์ ฝากฝันไปกับดาวประจำเมืองในดวงใจเรา ไปกระซิบอ้อน.... วอนถามเธอนะดวงใจ ไม่มีใคร ไม่มีใจ ดวงไหนจะเสมอรัก จะภักดีจะเข้าใจมหัศจรรย์แห่งรักนี้ ได้เท่าเทียมเทียมเท่าจิตวิญญาณรักแห่งสองเรา.... และนะนาทีนี้ ใจดวงร้าวนี้ก็ติดปีกฝันโผผินบินข้ามน้ำข้ามทะเล ไปสู่เกาะสวรรค์สรวงในห้วงน้ำจรดฟ้า ที่หวันเคยพาหัวใจเหว่ว้าไปเยียวยา รักษาใจลำพังอย่างดายเดียวเปลี่ยวร้างสิ้นไร้ใคร หวันกำลังทำตัวเองให้ว่าง สักพัก ปลดภาระใจออก ไปพิงพักให้หัวใจสงบงาม..อีกสักครั้งครา และก่อนนิทราฝัน.. น้ำตาหวัน จะชื้นเปียกหมอนเงียบพร่าง ด้วยรอนร้าวใจ ที่มิอยากให้ผู้ใดได้รู้เห็น ด้วยความคิดถึงมากล้นทรวง ด้วยห่วงใย ด้วยดวงใจอ่อนอ่อน ที่เปี่ยมด้วยสงสารด้วยเข้าใจและด้วยรานร้าว สาสะใจ สาสมใจ ในเจ็บนี้ ที่เจ็บยิ่งกว่าเจ็บกับการได้ลงทัณฑ์ตัวเองอย่าสาสมใจ ที่ทำร้ายแม้กระทั่งหัวใจตัวเองได้ลง...... ............. หวันได้แต่ขอฝากเพลงแห่งความหลังนี้..ผ่านหน้าต่างเมฆ ฟากฟ้ากว้าง ทางช้างเผือก เรียวรุ้งบนโค้งคุ้งฟ้า ฝากดวงดารายามราตรี ฝากลำเนาไพรที่เราแสนรักพอกัน.. และฝากกระซิบคำอ้อนให้ดาวประจำเมืองกระพริบพราว ทุกคราคราวที่คนดีที่ดวงใจได้แหงนจ้องมอง .. แทนรักล้นทรวงแทนห่วงใยที่ใครยากหยั่งถึงนะดวงใจ.. รักข้ามขอบฟ้า ขอบฟ้า เหนืออาณาใดกั้น ใช่รักจะดั้น ยากกว่านก โบยบิน รักข้ามแผ่นน้ำ รักข้าม แผ่นดิน เมื่อความรักดิ้น ฟ้ายังสิ้นความกว้างไกล ขอบฟ้า ทิ้งโค้งมาคลุมครอบ อ้าแขนรายรอบโอบโลกไว้ ภายใน เหมือนอ้อมกอดรัก แม้ได้ โอบใคร ชาติภาษาไม่ สำคัญเท่าใจตรงกัน รัก ข้ามขอบฟ้า รักคือ สื่อภาษาสวรรค์ อาจมีใจคนละดวง ต่างเก็บอยู่คนละทรวง ไม่ห่วงถ้ามีสัมพันธ์ ขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก ห่างไกลกันมาก แต่ก็ฟ้าเดียวกัน รักข้ามขอบฟ้า ข้ามมา ผูกพัน ผูกใจรักมั่น สองดวงให้เป็นดวงเดียว รัก ข้ามขอบฟ้า รักคือสื่อภาษาสวรรค์ อาจมีใจคนละดวง ต่างเก็บอยู่คนละทรวง ไม่ห่วงถ้ามีสัมพันธ์ ขอบฟ้า แม้จะคนละฟาก ห่างไกลกันมาก แต่ก็ฟ้าเดียวกัน รักข้ามขอบฟ้า ข้ามมา ผูกพัน ผูกใจรักมั่น สองดวงให้เป็นดวงเดียว......... ............... http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=169 เพราะขอบฟ้ากว้าง กุ้ง กิตติคุณ เธียรสงค์ : : Key Eb ป่านนี้แก้วตา นิจจาคอยพี่ โอ้ป่านฉะนี้ คนดีคงทุกข์โศกตรม คิดถึงคืนวัน ที่สองเรานั้นรื่นรมย์ ต่างชื่น ต่างชม ภิรมย์รักกันมา บัดนี้พี่ยัง รักเธอไม่หน่าย สู้อยู่เดียวดาย ไม่คลายความรักแก้วตา รสรักยังตรึง ซาบซึ้งแน่นดวงวิญญา ขอเพียงแก้วตา สัญญาไม่เปลี่ยนใจ แต่เรานี้ต้องอยู่ห่างกัน ต่างคนต่างฝัน ต่างคนตื้นตันทรวงใน เห็นดารา นึกว่าเนตรน้อง พี่หลงพี่จ้อง มองไป เห็นเงากิ่งไทร พี่ยังเคลิ้มไป ว่ากานดา อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย อยู่ฟ้าเดียวกัน พระจันทร์ดวงหนึ่ง แปลกใจสุดซึ้ง ไยจึงไกลน้องหนักหนา ฟ้านี้ไกลไป ไม่เหมือนดังใจเสน่หา อยากใกล้กานดา อยากให้ขอบฟ้า แคบแคบเอย....
พุด 30 ก.ย. 2546 22:24 น. - ID 39661 
1415
11
0
30 กันยายน 2546 23:18 น. - comment id 171119
ปาฏิหาริย์ ไม่มีจริง .. สำหรับอัลมิตรา
30 กันยายน 2546 23:24 น. - comment id 171126
6fพุดจ๋า อ่านงานของพุดแล้วห่วงมากจ้ะ อย่าออกไปไหนค่ำคืนเดียวดายคนเดียวบ่อยๆนะคะ ให้วิญญานไปแต่ตัวอย่าไปนะคะอันตรายมากนะ ข้างนอกบ้านในตอนนนี้ค่ะ
1 ตุลาคม 2546 00:17 น. - comment id 171166
ผู้หญิงไร้เงาก็รู้สึกเหมือนกับคุณอัลมิตราค่ะ ปาฏิการิย์ไม่มีจริง สำหรับชีวิตของผู้หญิงไร้เงาเช่นกัน
1 ตุลาคม 2546 00:37 น. - comment id 171179
เพราะขอบฟ้ากว้างเกินไปกว่าใจนี้ ปีกแห่งรักเสรีบินไม่ถึง ได้แต่คอยเฝ้าเพ้อตามรำพึง อย่างโดดเดี่ยวคิดถึงคนอยู่ไกล หลากหลายบรรยากาศเลยค่ะ อ่านตอนแรกถึง..น้ำพริกแล้ว..หิวข้าว..(จริงๆนะ) ตอนนี้มาบอกว่าคิดถึงค่ะน้องพุด
1 ตุลาคม 2546 05:33 น. - comment id 171193
พุดพัดชาแหม สามารถทำให้ผู้อ่าน อิน ไปกับงานเขียนด้วยถือว่า มีความสามารถมากครับ ขอขอบคุณมากครับ เพลงทั้งสามผมชอบมากครับ ไปพักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ นางเอกหวันของคุณจะได้ไม่จมอยู่ในความทุกข์ อย่างมากมายก่ายกอง ผมรู้ดีที่เขียนคือนิยายเรื่องโศกของคุณ ที่คุณแต่งแต้ม ลงบ้าง เรื่องจริงสำรับตัวผมเองถ้าเศร้าโศก ก็คงไม่ทุกข์ทรมานมายมาย เช่น หวัน ของคุณหรอกครับ
1 ตุลาคม 2546 06:49 น. - comment id 171200
พุดพัดชาแท้ๆ เขียนได้หวานจังเลย ปรบมือให้จะ ธรรมชาติงาม ยลยาม รุ่งสางเอย น้ำค้างเชย ชมพฤก ไพรสดใส รักก็แนบ แอบอุ่น หวานหวามไป คืนสู่ใจ จินตนา ประสาเรา อิอิมาแจมด้วยคนนิ สนุกแท้
1 ตุลาคม 2546 07:54 น. - comment id 171208
หน้าส่วนตัว
..บางอย่าง.. ที่เรนสัมผัส...
..คิดถึง.. ห่วงใย.. พี่สาว..คนนี้ มากมาย...
...อาจแค่ เด็กน้อย...
. ไม่สามารถ.. ให้อะไร กับใคร ได้มากมาย...
แค่..ความรู้สึก.. ที่เป็นจริง..
คือ.. คิดถึง...
..มากมายเล้ยย...
...ซาแว๊ปป...
1 ตุลาคม 2546 08:50 น. - comment id 171213
คนดีทุกดวงใจ.. เช้านี้..สายวสันต์กระหน่ำหนักมากค่ะ เป็นม่านหมอกไปทั่วเลย..สวยเศร้ามาก กำลังพาจินตนาการ..นางเอกนั่งเดียวดายหวั่นกลัว.. กลางสายฝนในเรือกลางทะเลกว้างที่ลมฝนพายุแรงมาก แล้วนางเอกก็ร้องไห้... เรือลำน้อย.มีเด็กชายชาวเลกำลังร้องเพลงปลอบประโลมใจ.. รักก็เกมก็เกมอะไรสักอย่าง..เจ็บช้ำครวญครางไม่นานก็หาย.... .......... ใช่ค่ะ..ใช่เลย ไม่นานก็หาย จะกี่ปีกี่เดิอนจะสักกี่วันหรือนานเนาตราบชั่วชีวิตของคนๆนึง นั่นอยู่ที่เรา..ใช่ใคร!จะเลือกเก็บจะเจ็บนานสักเพียงใดค่ะ สุดแต่...เนื้อใจใครของใครของคนนั้นที่เกิดมาต่างละมุน..กันไป.. .. นางเอกหวันคง..ปิดหัวใจปิดบ้านภายในเงียบสนิทแล้วค่ะ..สิ้นศรัทธารักแล้ว..ไม่มีวันอีกต่อไปที่จะแง้มบานประตูแสนงามนี้ให้ใครได้มาสัมผัสมาโบยกระหน่ำซ้ำรอยให้ไหม้หมองตามติดจิตวิญญาณไปไม่รู้สิ้นรู้จบ... .... อิม..และน้องน้อยผู้หญิงเงาใจของพี่พุดคะ ปาฏิหารย์..จะไม่มีวันมีจริงสำหรับผู้สิ้นศรัทธารักค่ะ..ไม่มี..และไม่มี..จะไม่มีวันมี.... .. ทิกกี้..คนดีที่พุดรักและชื่นชมชื่นใจในความสามารถรอบด้าน พุดรักนายรักนายและมากกว่านั้นคือระหว่างเรา ไม่ต้องพูดออกมาทั้งหมดทั้งสิ้นถึงความรู้สึกในใจที่คงพอสื่อถึงกันได้ไม่ยากนะคนดี อย่าห่วงเลย..ไม่เคยมีใครห่วงพุดเลย.. ........ ชัยชนะคะ.. อีกไม่นานแล้วค่ะ..ไม่นานแล้วคงได้พาตัวเอง ไปนั่งมองเส้นทางสายไพรสายใจ..เส้นทางกลับบ้าน..คืนรังของนางไพร.. อย่าห่วงเลย..ในความทุกข์ก็หาความสุขได้ เชื่อไหม... ......... ฝากฝน ฝากฝัน ฝากกมลอันละเมียดละมุน มานะตรงนี้นะคะ พุดพัดชา..หวังเขียนงานลบความกระด้างในเนื้อใจมนุษย์กับโลกภายนอกที่แห้งแล้งแข็งกระด้าง และไร้สิ้นหัวใจอภัยเมตตามีแต่ทิฐิหากัน.. หารู้ไม่ว่าวันเวลาแห่งชีวีนี้นั้นมิได้ยาวยืน.. ตราบใดที่เรา..กลัวเพื่อนมนุษย์และหยุดรัก.และหยุดให้น้ำใจ..เติมใจกันและกัน นะวันนั้น.. คือวันที่เราเหลือความเป็นมนุษย์น้อยเลย..น้อยลงทุกที..ทุกที.. แล้วอย่าบอกนะคนดี..ว่า..คนเราไม่รักตัวเองไม่เห็นแก่ตัว.. ด้วยรักและรัก.. ...... และหากเรือนไทยแห่งนี้ ไม่มีพุดพัดชาผู้หญิงช่างฝัน หยุดเขียน..เรื่องรักก็คงมีคนใหม่ๆมากมีที่คงยินดีเข้ามาปลูกต้นรักใหม่ๆขึ้นแทนให้หอมละมุน.. พุดพัดชา..เชื่อเช่นนั้น เพียงรอเวลา..วันไหน..ใบไม้ใบนี้จะปลิดปลิวราโรยร่วงหล่นไปตามกาลแค่นั้นนะคะ ให้ไม้ผลัดใบใหม่มาทำหน้าที่แทน... ด้วยหัวใจรักให้ไม่รู้จบค่ะ
1 ตุลาคม 2546 08:55 น. - comment id 171214
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_32552.php เรื่องน้ำจรดฟ้า...มอบให้ชัยชนะนะคะ และอีกบทกลอนค่ะ ............. เมื่อโลกนี้ไม่มีหญิงช่างฝัน แค่เงียบงันชั่วครู่ใช่สิ้นหวาน ฟ้าสีโศกโลกยังสวยดอกไม้บาน จันทร์ดวงหวานยังผ่านมาในธาตรี.. เสน่หาสวาทหวังยังคงอยู่ โลกหมุนคู่สุขเศร้าเคล้าใจนี้ ดาวยังงามยามเยือนแย้มแต้มราตรี ปลอบชีวีมีคืนฝันวันฝากใจ ทะเลยังคงครวญคร่ำมิหลับไหล ให้ฝันไกลไปสู่ฝันอย่าหวั่นไหว คลื่นคลอทรายยังร่ายมนต์เรียกดวงใจ มะพร้าวไกวยังไหวกิ่งทิ้งร้าวราน ลำธารใสในราวป่าระรินอยู่ นกคลอคู่ยังกู่ก้องร้องเพลงหวาน พะยอมไพรไหวกิ่งกราวพราวสู่ธาร รุ้งพาดผ่านยังหวานหวังกำลังใจ เมื่อโลกนี้ไม่มีหญิงช่างฝัน ยามมองจันทร์แจ่มกระจ่างสว่างไสว คิดถึงฉันวันไหนเศร้านะดวงใจ พร้อมเคียงใจ..ส่องนำทาง ห่างมืดมน..
1 ตุลาคม 2546 09:18 น. - comment id 171215
http://www.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=817
1 ตุลาคม 2546 19:41 น. - comment id 171286
อ่านแล้วอึ้งๆ
2 ตุลาคม 2546 00:29 น. - comment id 171412
^_____^
2 ตุลาคม 2546 12:38 น. - comment id 171540
ขอให้หายป่วยเร็วๆจะได้มีผลงานให้ชื่นชมต่อๆไปครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
