คุยกับตัวเอง : เดียวดาย

ปีกนางฟ้า

คุยกับตัวเอง : เดียวดาย.. 
---------------------------------------------------------- 
คุยกับตัวเองอยู่ในความเงียบงัน 
กอดเข่ามองความฝัน..........อยู่มุมห้อง 
ถูกความอ้างว้างจ้อง...........จนใจหาย 
ลมพัด...ผ้าม่านพริ้วสะบัด.....กรีดกราย 
ความเดียวดาย...เริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้ๆ...ขยับหนียังไง...ก็ยังถูกกลืน 
ดอกเข็มสีชมพูแห้งโรย อยู่ในแจกัน 
ไม่อาจอยู่ต้านทานแสงตะวัน....แสงจันทร์..ทั้งๆ อยากฝืน 
หยัดร่างด้วยสองมือ....ฝืนยื้อ...ลุกขึ้นยืน... 
ปลุกตัวเองให้ฟื้นตื่น...จากห้วงแห่งคืน...เปลี่ยวดาย 
หยุดยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง 
ความเงียบ....ปกคลุมทั่วทุกตาราง...ในคืนเดือนหงาย 
แสงจันทร์ทอ กลบ ลบ แสงดาวเคยพราวพราย 
ยินเสียงร้องโหยในหัวใจ...ปานว่ากำลังถูกใครคร่า...น้ำตาริน 
จะเอาอย่างไรเล่า... เสียงหนึ่งในความเศร้าเอ่ยถามไม่ทันสิ้น 
เสียงสวนตอบในความเงียบ....ที่ได้ยิน 
ไปซะ.....อย่าให้รู้ให้ได้ยิน...แม้นแต่เสียงรวยริน..ของลมหายใจ 
แล้วจะให้ไปไหน... เสียงเดิมยังร่ำไร........เล่นลิ้น 
ไปไหนก็ไป....ให้พ้นฟ้า...ให้พ้นดิน.....ไปซะ..ก่อนความอดทนจะสิ้น...แล้วคงได้ริน...น้ำตา 
ใจดำ..... เสียงเดิมยังย้ำคำ....ตรงหน้า 
หุปปาก!!!!..แล้วออกไปซะ...อย่าได้เจรจา...อย่าให้ต้องเจอะเจอหน้า.............อีกที 
........................................เงียบ.....ในคืนสงัด 
แต่กลับได้ยินชัด.....เสียงร่ำไห้ยังซ้ำ....ย้ำอยู่ที่เดิมไม่ได้หายหนี 
ขับไล่ให้พ้น.......แต่กลับจนด้วยความรู้สึกลึก - ลึก ของตัวเองเสียทุกที 
ไม่เคยหนีพ้นคืนอันโหดรายที่ถูกความเหงาย่ำยี.................................... 
แล้วก็จบลงเหมือนทุกที.............................................................เดียวดาย 
--------------------------------------------------------------