http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song347.html บัวกลางบึง สไบบัว.. เดินฝ่าสายหมอกหอม ที่กำลัง.. ลอยระเรี่ยเคลียทุ่งข้าวในยามเช้าเพื่อไปวัด เสียงระฆังทำวัตรเช้าดังก้องมา ในท่ามความสงบสงัดแห่งอรุณรุ่ง เจดีย์สีทองโผล่พ้นทิวไม้ไสวในแสงสายสีรุ้งงามจรัส ราวรัศมีทิพย์แผ่พร่างรับพรายแสงตะวันแรก.. สไบบัว.. เดินอย่างช้าช้า ช้าช้า และ.. ทุกก้าวย่าง..ซ้ายขวาคือภาวนาสติ ไปตลอดทาง แม้น.. ผัสสะข้างทางจะแสนงามสักปานใด ก็แค่ตาใจรู้รับประทับงามแล้วปล่อยวาง..ปล่อยวาง หากทว่า.. ในเส้นทาง ที่ฟ้าเริ่มกระจ่างสว่างแล้วไปทั่วทั้งท้องนภางค์ สไบบัว.. ได้ยินเสียงหัวเราะ..ที่ราวระฆังแก้ว..บริสุทธิ์ใสพอกัน จนทำให้ต้องหันไปหาที่มา และ.. ณ..บึงบัวตรงหน้า พาให้สไบบัว ต้องหยุดเดินนิ่งงัน ด้วยด่ำดื่มลึกล้ำในภาพตรงหน้า ของ.. *เด็กชายหญิง* ที่กำลังช่วยกันกอบกำบัว..ในท่ามฟ้าหวานใส ราวผีเสื้อดอกไม้..ได้เริงร่าตามประสาเด็กไกลปืนเที่ยง สไบบัว..คลี่ยิ้มหวาน พร้อมกับที่..สองเด็กน้อยหันมาเห็นในทันที และ.. มีไมตรีที่จะถามต่อว่า *จะนำดอกบัวไปถวายพระไหมครับ* เมื่อเห็น.. สไบบัวในผ้าถุงสีไพล กับในมือมีตะกร้าลายดอกพิกุล พร้อม.. ขันเงินที่หอมกรุ่นด้วยกลิ่นข้าวหอมมะลิใหม่ ที่มีใบตองปิดทับไว้หากยังให้หอมกระจายจรุง เธอ..จึงพยักหน้ารับคำ พร้อมกับ ได้บัวกำใหญ่ทั้งดอกตูมตั้งเบ่งบานงามตระการ อยู่ในใบบัวที่มัดห่อหุ้มอุ้มน้ำมิให้หยดหยาด สไบบัว..ขอบใจและอวยชัยให้พร พร้อม.. กับเดินพรากลา.. ในคลองตา คลองใจช่างสวยใสแสนหวาน กับ.. ครรลองงามแห่งวิถีนี้ที่เธอคนดี คิดว่าช่างแสนพิสุทธิ์ใส เหนือโลกศิวิไลซ์ที่แสนวายวุ่น เธอ..รู้ดี..เด็กน้อยทั้งคู่มาจากครอบครัว แร้นแค้นวัตถุ หาก.. ชีวิตดูดูแสนพิสุทธิ์ใส เหมือนผ้าขาวที่ยังไร้สีสันมายาใดมาแต้มแต่ง เพราะ.. ไกลแหล่งความเจริญแห่งเมืองอันแสนเรืองรุ่ง ที่มากมายผู้คนที่หมายมุ่งประดับเพียงร่าง จิตห่างจากธรรม ธรรมชาติ อันคือสัจจะเที่ยงแท้ ที่แน่นอนยิ่งกว่าสิ่งใด.. ที่มหาบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ *พระพุทธองค์* ยังได้ทรงทิ้งมหาทรัพย์ศฤงคารภายนอก เพื่อ.. เพียรบอกด้วย*การกระทำ*สอนชาวโลก.. ให้รู้ว่า... แท้แล้วไซร้ มรดกใดไหนเล่า จะเทียมเท่า..*มรดกธรรม* อันแสนล้ำเลอค่า ที่เรานี่หนาจะนำพาติดตัวไปได้ และ.. จะมีกินใช้ไม่รู้วันหมด ตราบนานแสนนาน ตราบอนันตกาลชาติ ตราบจนกว่า.. จะล่วงรู้เดินตามแสงธรรมแสงทอง ที่.. ส่องนำสู่บานประตูพระนิพพาน ที่คือบานประตูแก้วทิพย์นิรมิตอันจักแง้มทอดรอ และ.. ขอเพียงเพียรมิท้อ จะสักกี่หมื่นแสนชาติ จิตดวงพิลาส ก็อาจจักล่วงพ้นผ่านสู่พรหมโลกสถาน วิมานทิพย์วิมานทองตามครรลองบุญ หากรู้หนุนนำน้อม..มิยอมพ่ายเพียร... .............................. สุขใจในพรหมโลก (Emptiness in the Endless Land) ลำน้ำน่าน ............. ............. นิรันดร์ใจรุ่งแจ้งอยู่เบื้องหน้า ไขว่คว้าแดนนิรทุกข์ไพศาล ปรารถนาอรูปพรหมอยู่ชั่วกาล อริยญานชั้นใหนสุขใจจริง จากอากาสานัญจายตนภพ สงบละเอียดอ่อนไร้รูปสิง อิ่มเอิบเพียงจิตนิรมิตอิง มิไหวติงท่ามสว่างพรหมสถาน เหนือพรหมาณฑ์ปฏิเวธภาวนา พรหมาเทียมเอกวิเศษวิศาล เหนือเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน พระนิพพานแย้มประตูอยู่นั่นแล้ว ......................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song347.html อนาถเหลือล้ำ บัวบานเหนือน้ำ อยู่ห่าง คน ลับตาอยู่จน กลางบึง ได้แต่ชะเง้อ ละเมอ รำพึง เจ้าอยู่ถึงกลางบึง ปล่อย ให้ผึ้ง เชยชม แดดส่องผิวน้ำ บัวพลอยหมองคล้ำ ด้วยแดด เผา สีเจ้าก็เศร้า ด้วย ลม ตกดึก น้ำน้อย นอนคอยคนชม เจ้าต้องคลุกโคลนตมกลีบ ที่บ่ม โรย รา บัว น้อย ลอยอยู่กลาง บึง ครั้นคนเอื้อมไม่ถึง มีฝูงผึ้งบินมา อยากพักพิงบนหิ้งบูชา เขาไม่ปรารถนา แล้วจะว่าเขาแกล้ง โธ่ อยู่ไกล หนักหนา ดั่งซ่อนหลบตา แอบแฝง หากปล่อยทิ้งไว้พอใจแมลง สิ้นกลิ่นสีโรยแรง แล้วคงเหี่ยวแห้ง คา บึง...
พุด 19 ม.ค. 2549 09:04 น. - ID 85331 
1424
5
0
19 มกราคม 2549 12:11 น. - comment id 552541
พลีดวงจิต..*ดั่งอัญมณีไพร* ตอบบทกวี*ลำน้ำน่าน* กวีในดวงใจ พุดพัดชา ที่.. รจนาผลงานงาม ล้ำล้นเกินค่าคำชมแล้วค่ะ
ด้วยรักล้นใจ *สุขใจในพรหมโลก (Emptiness in the Endless Land)*
สุขใจ..เหนือรจนา..พุดพัดชา แสงเทียนทองทาบทาพระพุทธพักตร์ จิตหนาวนักลูกกราบนมัสการจากใจใส บังเกิดอัศจรรย์พลันพร่างสว่างใจ มุ่งหมายใดดั่งบัวพ้นน้ำเหนือความทุกข์ นิ่งท่ามเงียบเรียบง่ายคล้ายสิ้นร่าง วางและวางทุกสิ่งทิ้งทุกข์สุข แก้วกระจ่างสว่างแล้วแก้ววิมุตติ ทิพยสุขนิรันดร์ฝันกัปป์กาล พรหมสถานปาริสัชชาวิมานทิพย์ สู่แดนปุโรหิตมหาพรหมสถาน ปฐมภูมิผลิพ้นสมาบัติฌาณ ดั่งบัวบานเหนือบึงทองล่องนิรพาน แสงเพชรพร่างพราวพรายฉายฉัพพรรณรังสี ดั่งมณีรุ้งเรืองรายฉาดฉายฉาน งามเย็นฉ่ำลำแสงนิรันดร์สราญ ส่องตระการเกินจันทร์ใดในเวิ้งวัน ไฟน้ำลมทำลายปฐมภูมิ ให้สิ้นสูรย์พรหมเก้าชั้นนิรมิตขวัญ เวหัปผลาภูมิบังเกิดทิพยไร้รูปเป็นนิรันดร์ ห้าร้อยมหากัปปกัลป์พรหมลูกฟัก เหนือมหาภูมิเวิ้งฟ้าหลายหมื่นโยชน์ สัพพวัคตะโรจน์เรืองรองส่องจรัส ยอดภูมิยืนนานแปดหมื่นกัปป์ ผ่านเนื่องนับเพียรวิกขัมภนวิมุตติบารมี พุทธชมพูมนุษย์จิตพิสุทธิ์ผุดผลิพ้น หากครองตนรักศีลภาวนาสมาธิ นิพพานังสุขขังทานบารมี ตราบชีพพลีสร้างแก้วสว่างณ..กลางใจ ดอกสาละดั่งสละแล้วสู่นิพพาน สละผลาญเหนือกิเลสโลกสิ้นโศกไสว ประทีปแก้วแววประภัสสรนำทางใจ อุปไมยดั่งรัตนมาลีพร้อมพลีบาน โลกจะสิ้นด้วยไฟบรรลัยกัลป์ สิ้นสวรรค์ในหล้าหวานกว่าหวาน สิ้นมหาสมุทรใสเย็นนิรันดร์กาล ฤาสิ้นสายธารแสงธรรมนำน้อมพลี จิตดวงแก้วดั่งอัญมณีใส พร่างไสวเกินรัตนใดในโลกนี้ ละโลภหลงคงมั่นทำความดี ข้ามมหานทีสีทันดรพบแดนพรหม สถิตทิพย์ในวิมานบัวบึงบารมี ตราบโกฏปีกลางกลีบเกสรห่ม มิสิ้นเพียรภาวนาอรูปพรหม ดั่งเพชรพรมพร่างพรายท่ามจิตภักดิ์ ปรารถนาใดตราบลมหายใจมี โอ้คนดีใครหนอเล่าเท่าแน่นหนัก เพียรพาตนกมลเองนะที่รัก ทุกสรรพสัตว์อย่าหลงว่ายใกล้เชิงตะกอน ทาน ศีล ภาวนารักษาจิต ฝากชีวิตในร่มรัตน์ฉัตรภูมิสอน ถือเป็นโชคเกิดมาพบพระพุทธนิรันดร จงถอดถอนอินทรีย์สิ้นถวิลพระนิพพาน นิรันดร์เย็นเห็นกระจ่างทางเบื้องหน้า เอื้อมมือคว้าดอกพุทธมิหยุดสาน มิหวังใดทำจิตใสดั่งแก้วตระการ พบอริยญาณหรือใดใจงามพอ จากปฐมบรมภูมิพรหมภพ จิตสงบสะอาดวาดเพียรขอ ภาวนาไปในท่ามวันมิแท้ท้อ มีคอยรอเวลาและวารีที่ไหลลับ เหนือบทกวีที่รจนา ดินแลฟ้ารับรู้จิตเฝ้าจับ เหนือโศกสิ้นทิ้งอินทรีย์รอล่วงลับ จิตจักจับเดินเข้าสู่ประตูพระนิพพาน..
19 มกราคม 2549 09:16 น. - comment id 554082
พลีพร้อมกำนัลด้วยเรื่องนี้ค่ะ ฉากในสไบบัวคือฉากจริงในชีวิตค่ะ
19 มกราคม 2549 09:20 น. - comment id 554083
19 มกราคม 2549 11:42 น. - comment id 554124
ตามสไบนางมา อิ๊ ๆ
19 มกราคม 2549 19:47 น. - comment id 554265
ดีครับพี่พุด ผมยากจะปลงเหมือนพี่พุดจัง คงเจอสิ่งที่ล้ำค่า ทางธรรม
20 มกราคม 2549 08:05 น. - comment id 554313
ไพเราะจับใจค่ะพี่พุด
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
