http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song25.html ลุ่มเจ้าพระยา.. ใกล้ค่ำ...ย่ำสนธยา ดวงนอนสยายผมดูวสันต์ลีลาจากฟากฟ้า ในกระท่อมทับอย่างดายเดียวเงียบงัน หากด้วยดวงใจแสนสงบสุข... หาก..ลึกๆ...ไยเล่า ใจดวงนวลนวล จึงเจือเศร้า หมองหม่น ไป...ตามฟ้าฝน...ลำพัง อาจจะเป็นเพราะ...วันนี้...ดวงมีโอกาสดูทีวี ที่นานทีจะตั้งใจดูเอาจริงจังในบางรายการ.. แล้ว... น้ำตาแห่งรานร้าวก็ซึมซึ้งละหลั่งริน เมื่อ...ฟังบทเพลง *ลุ่มเจ้าพระยา*ที่ฟังแล้วราวกับเตือนใจสอนใจ ให้..*บทเรียน*..เราว่า.. คนเรานี้หนา..*ชีวิตช่างแสนสั้นเป็นยิ่งนัก* ให้.. เราควรจักปันพลี ทำความดี เอื้อโอบ *ให้น้ำใจ* แก่ทุกใครทุกคน และ.. กับธรรมชาติทุกสรรพสิ่งที่รายรอบ อย่างคนที่ถึงพร้อม ไม่ประมาท... และ.. กับภาพ*วิกฤตการณ์เจ้าพระยา* ภาพแห่งความทุกข์ยากลำบาก ของพี่น้องคนไทยด้วยกัน ที่ช่างทุกข์แสนสาหัสสากรรจ์นัก บางที่..ท่วมมานานหลายเดือนแล้ว จนเกิดความเครียดไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ไปกับพิโรธ แห่งน้ำฟ้า ให้คนไทยไร้ดินที่จะเดินดำรง คงชีพชอบประกอบการงานอย่างเป็นปรกติสุข.... และ.. นี่คือภัยบุกโหม ที่เรามวลมนุษยชาติ มิอาจต้านรับได้ หากยังคงหลงประมาท*เฝ้าทำลาย* สำหรับดวง...ด้วยดวงฤดี รักแผ่นดิน ดั่งธุลีหล้า ที่อยากแสดงกตเวทิตา แม้นจะทำได้เพียงน้อยนิด นานหลายปี ........ ที่ดวง..นี้..อดหลับอดนอนเฝ้า..เวียนวนรจนา ถึงธรรม ธรรมชาติ อันแสนพิลาสพิไล หวังเพียงฝากให้.. ทุกดวงใจที่นี่ ... ทุกมิ่งมิตรน้องพี่ ในร่มรัก ได้พักพิง อิงใจ .. ให้... ได้พบพลังน้ำค้างใสหยาดเย็น... เพื่อ... ธำรง..ดำรงดวงใจ ให้รักวิถีไทย ที่แสนเรียบง่ายสมถะสงบงาม ในท่ามโลกแล้งไร้นี้ และ.. พึงเฝ้า...เพียรพลีลมหายใจแห่งชีวีอันนิดน้อยนี้ แฝงคำพร่ำเพาะบ่มให้เราทุกคนได้รู้รื่นรมย์ รู้คุณค่า ในพระคุณแห่งดินน้ำลมไฟ... อันคือ... *สัจจธรรม อันแสนยิ่งใหญ่* ที่จักหล่อเลี้ยงเคียงข้างร่างใจ จิตวิญญาณไทยของเราไปตราบชั่วกาล...! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song25.html ลุ่มเจ้าพระยา ลุ่มเจ้าพระยาเห็นสายธารา ไหลล่อง เพียง แต่มองหัวใจให้ป่วน น้ำไหลไป มักไม่ ไหลทวน ชีวิตเรา ไม่มีหวน ไม่กลับทวนเหมือนกัน เรา เกิดมา ผูกใจรัก กันดีกว่า เพราะว่าชีวา แสน สั้น เรา อย่าได้ สะเทือนหัวใจต่อกัน ทิ้งชีวิตอัน สุขใจ อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชย ชิดมั่น จง ผูกพันรักกันด้วยใจ ขอจงเป็น เหมือนเช่น นกไพร ที่เหิรบินคู่กันไป หัว ใจ คู่กัน เรา เกิดมาผูกใจรัก กันดีกว่า เพราะว่าชีวา แสน สั้น เรา อย่าได้ สะเทือนหัวใจต่อกัน ทิ้งชีวิตอัน สุขใจ อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชย ชิด มั่น จง ผูกพัน รักกันด้วยใจ ขอจงเป็น เหมือนเช่นนกไพร ที่เหิรบินคู่กันไป หัว ใจ คู่ กัน... ............... และ..กับนาทีนี้... ใจดวง...ผู้หญิงผู้รักเหว่ว้า.. จึง.....รู้สึกอ้างว้าง... ราวท่อง... ในท่ามกลางทะเลโลกย์ ทะเลโศกน้ำตา...ลำพัง กับ.. ความสิ้นหวัง กับโลกนี้ที่ยากเยียวยา หาก.. เราไม่เรียนรู้หันหน้ากันมาร่วมมือสมานฉันท์สามัคคี ไม่รู้การดำรงชีวี อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน อย่างเอื้อโอบ เมตตา พึ่งพาพึ่งพิง... อิง...ไปกับธรรม ธรรมชาติแสนงาม อย่างผู้อยู่เหนือโลก เข้าใจโลก อย่างผู้มีสติมีปัญญา อย่างชาญฉลาดพอที่จะรู้ว่า.... แท้แล้วไซร้ .. เรา มวลมนุษย์นี่หนา แค่มาอาศัยโลก โศกสุขพบทุกข์สุขร้อนหนาว ชื่นชมเพียงชั่วครู่ชั่วคราว..แล้วพรากจาก ให้ฝากเพียงดี ให้รู้ที่จะหยุดทบทวน และ... พัฒนาดวงจิตภายในให้สวยใสงดงาม..สว่างกระจ่างสงบ พบแดนดินถิ่นพุทธภูมิ เพียรพาไปสู่ฝั่งฝันอันคือ การสิ้นสุดหยุดเกิด ดับ นับนิรันดร์...แค่นั้นเองเช่นนั้นเอง...! ............................................ พร้อมพลีกำนัล.. สายใจเจ้าพระยา.! ด้วยรักแด่ทุกดวงใจ..ค่ะ ไพล..ในชุดผ้าลินินสีขาวยาวกรอมเท้า เปิดไหล่ล้ำกลมกลึงให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งรวง รายรอบคอจับจีบรูดระบาย ผูกเป็นโบว์ปล่อยชายพลิ้วไหวสะบัดลม..ยามย่างเยื้อง หมวกลายลูกไม้ สีขาว ขับเรียวหน้าละออ เนียนละมุน งามสะอ้านหวานจับใจ แสงอาทิตย์ยามสนธยา ทอทอดสาดส่องต้องเรือนผม จน เป็นประกายสีน้ำตาลทองเจิดจ้าจรัสมลังเมลือง ไล้เรียวหน้าดั่งทองทา.. รองเท้าผ้าใบสีขาว รอบข้อเท้าคือสร้อยทองเคงามเรียบ มีเพียงเสียงกังวานกรุ๊งกริ๊ง กระทบกันเบาเบาแสนเสนาะ ยามเธอก้าวเดิน ไพล..ก้าวลงเรือ ข้ามไปยังอีกฝั่งฝันเจ้าพระยา ยามอาทิตย์เริ่มลาลับลา ทิ้งแสงสวยเศร้าส้มสุกทั่วทั้งท้องนภา และ ท้องน้ำราวอาบด้วยมนตราของทองคำ ทาทาบอาบเปลวระยิบระยับ ไพล..ทอดสายตาซึมซับรับซาบซึ้ง ที่กำลังลึกล้ำถึงด่ำดื่ม ให้สายน้ำ ซอนแทรกฉ่ำหวานระรินละล่อง เข้าครองเนื้อใจนวล ยิ้มหวานตรงเรียวปาก ให้กับคนขับเรือ เพราะเที่ยวนี้มีเธอข้ามมาเพียงลำพัง กับค่าโดยสารข้ามฝั่งที่ราคาแค่สองบาท ตั้งใจว่าให้คุ้มค่าน้ำใจ ค่าน้ำมัน เธอคงจะวางเงินมากกว่าจำนวนนั้น โดยมิหวังเงินทอน และ ทุกคราที่เธอข้ามมาณ.เกาะเล็กๆแห่งนี้ ซึ่งเป็นเกาะที่สามารถมาซุกซ่อนสุขทุกข์ ซึ้งเศร้า เคล้าคลุกงานงามเครื่องปั้นดินเผา ที่เลืองชื่อฝีมือชาวมอญ ละเมียด ให้.. ลืมโลกจริงไปชั่วขณะ ที่มากเรื่องร้อยราว มากเศร้ามากสุขมากคน หมุนวนหมุนเวียนซ้ำๆซากๆ.. ไพลจะเดินเดียวดาย นั่งริมฝั่งชลใต้เงาไม้ ดู...*ลำน้ำลำนำเจ้าพระยา* เฝ้าเห่กล่อมหลอมดวงใจ...หอมดวงใจ.. ดูบ้านเรือนไทยริมน้ำ ที่พาให้หลับตาตามฝันไกลไป ถึงอดีตอันเรืองรุ่งต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ที่คงงามเรียบง่ายสงบสบาย และ คงเหมือนฉากในละครดัง.ในยามนี้ทางช่องเจ็ดสี เพื่อให้อบร่ำดวงใจ ใสเย็น ให้ผู้มองเห็นงามง่าย ได้ชิดใกล้... การใช้ชีวิตกับสายน้ำและความสะมุนละไม กับ.. ธารน้ำรักน้ำใจที่ยังระรื่นชื่นฉ่ำ ไหลเอื่อยอ่อยลอยละล่องราวแดนหิมพานต์.. เป็นธารน้ำใจระรินร่ำที่ยังมีเยื่อใยผูกพัน เชื่อมโยง ดั่งลำนำลำน้ำแห่งชีวิต ไพล..จะแวะเวียนซักถาม ถึงงานดินงานงามดิบนี้ ที่ต้องเสกสรรปั้นแต่ง แฝงปรัชญาในการรักษา ให้ดำรงคงอยู่คู่ชีวีคนไทยมากมีมากมายที่รู้คุณค่า ที่ผ่านตาผ่านสมองสองมือ คู่ใจคู่บ้านมานานหลายชั่วอายุคน ฝีมือปราณีตแฝงเสน่ห์ เนียนละออพ้อหาให้ ดวงใจคนชมคนรุ่นหลังคนรุ่นใหม่ผู้กำลังหยั่งรากฝังลึก อิงเทคโนโลยี่ หันกลับมามองที่หัวใจแสนดี ที่คิดงามคิดเป็นอย่างผู้เข้าถึง..ในงานงามศิลปะอันประณีตนั้น ไพล..น้ำตาซึมทุกครั้ง เมื่อไปยืนซึมซับ *ช้างปั้นตัวจิ๋ว* ที่ปั้นด้วย *ฝีพระหัตถ์ของสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามราชกุมารี.* ที่.. ทรงประทานไว้ให้ที่บ้านช่างปั้น ให้รำลึกนึกถึงจดจำ ว่า.. วันหนึ่งได้เสด็จมาเยี่ยมและ ฝากผลงานเลอล้ำค่าเลิศล้ำใจไว้ให้รำลึก.. นึกถึงทุกคราคราว ในพระกรุณามหาธิคุณจากน้ำพระทัยที่ใสงาม ที่.. ทรงมากพระปรีชารอบด้าน และทรงมีพระทัยงามติดดิน ผ่านงานที่ใสบริสุทธิ์ ราวหยาดน้ำค้างพร่างจากผืนฟ้าลงสู่พสุธาทุกถิ่นที่ ด้วยพระเมตตา บารมีไปทุกหย่อมหญ้า..อย่าง ไม่เลือกที่รักมักที่ชัง เพื่อให้ผืนดินไทย ผืนดินทอง ของเรานี้ ให้มีแต่ความงามสงบร่มเย็นเป็นสุขอย่างทั่วถึงกัน...ตราบนานนิรันดร์ ................. สายน้ำไหลล่อง คิดถึงบทเพลงนี้ ที่กำลังดังก้องกึกในใจดวงนี้ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song25.html ลุ่มเจ้าพระยา..... ลุ่มเจ้าพระยาเห็นสายธารา ไหลล่อง เพียง แต่มองหัวใจให้ป่วน น้ำไหลไป มักไม่ ไหลทวน ชีวิตเรา ไม่มีหวน ไม่กลับทวนเหมือนกัน เรา เกิดมา ผูกใจรัก กันดีกว่า เพราะว่าชีวา แสน สั้น เรา อย่าได้ สะเทือนหัวใจต่อกัน ทิ้งชีวิตอัน สุขใจ อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชย ชิดมั่น จง ผูกพันรักกันด้วยใจ ขอจงเป็น เหมือนเช่น นกไพร ที่เหิรบินคู่กันไป หัว ใจ คู่กัน เรา เกิดมาผูกใจรัก กันดีกว่า เพราะว่าชีวา แสน สั้น เรา อย่าได้ สะเทือนหัวใจต่อกัน ทิ้งชีวิตอัน สุขใจ อย่าแตกกันเลยรักไว้ชมเชย ชิด มั่น จง ผูกพัน รักกันด้วยใจ ขอจงเป็น เหมือนเช่นนกไพร ที่เหิรบินคู่กันไป หัว ใจ คู่ กัน... ............................. หัวใจนวลดวงน้อยนี้กำลังฉ่ำ กำลังสดชื่นอย่างแปลกประหลาดพิลาสพิไล ยามที่ไพล.. เดินเข้าไปในโบสถ์ พร้อมดอกไม้ไทย ใส่กระทงใบตอง พร้อม.. พวงมาลัยหอมงาม ที่ไพลเลือกมาผสานล้ำลึกให้จรุงแจ่มจรัสใจ ในการนำมาบูชาพระ กราบพระ... โบสถ์เก่า หลังงามนั้น กำลังซ่อมแซมทุกบานหน้าต่าง ให้ช่างมาเขียนลายที่หลุดลอก.. มี... *องค์พระนอน สมัยอยุธยา ในท่าสิริไสยาสน์* งามจนอิ่มใจเอิบงาม โอษฐ์แย้มยิ้มด้วยพระเมตตาธรรม พระพักตร์เปี่ยมกรุณา จน...น้ำตาซึมกับสายพระเนตรอับโอบเอื้ออ่อนโยน ไพล..ทรุดตัวลงนั่ง น้อมมโน ดื่มด่ำ ด้วยศรัทธา แล้ว... ก้มลงกราบนิ่งนาน..... เย็นมากแล้ว..... นกกาเริ่มจ๊อกแจ๊กโผบินกลับรัง คืนรัง ลำแสงสนธยาลอดผ่านบานหน้าต่างที่แง้มบานไว้ แสงสีทองส่องสว่างสาดจับไปที่พระพักตร์ผุดผ่อง ดังพุทธะ...พาให้กลางใจสว่างไสวลดมืดมน ชั่วหลับตา .... ไพลราวย้อนหลังไปในอดีตอันเรืองรุ่ง แว่ว....เสียงสังคีตดีดกล่อม หวานแว่วแผ่วเบามากับลำน้ำลำนำเจ้าพระยา กับ... ลมรำเพย เย็นร่ำฉ่ำหวาน ผ่านในอณูนึก... ไพล..เงยหน้าขึ้นมาพร้อมหยาดน้ำตาพร่างรินมิสิ้นสาย...!
พุด 14 ต.ค. 2549 18:45 น. - ID 93926 
1450
4
0
14 ตุลาคม 2549 18:53 น. - comment id 615158
คนกรุงเทพฯ เป็นหนี้บุญคุณต่อชาวต่างจังหวัดที่เสียสละ แบกรับภาระวิกฤตน้ำท่วม โดยพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาสถานภาพเมืองหลวงไว้ให้ดีที่สุด อัลมิตราเคยคิดนะ ปล่อยให้กรุงเทพฯน้ำท่วมสักวันสองวันจะเป็นอะไรไป อย่างดีก็แค่ถูบ้านตอนน้ำลด .. ภาพที่อัลมิตราจำได้ตอนเด็ก ๆ เป็นอย่างนั้น แต่เมื่อคิดให้ถ้วนถี่อีกที เมืองเศรษฐกิจที่เปรียบเสมือนขุมกำลังสำคัญของประเทศ หากต้องถูกกระทบกระเทือนด้วยวิกฤตนี้ คงเสียหายมหาศาล บุญคุณครั้งนี้ไม่มีวันลืม ไม่ว่าจะเป็นพระมหากรุณาจากองค์พ่อหลวงและพี่น้องร่วมชาติ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจากใจ
14 ตุลาคม 2549 19:04 น. - comment id 615162
มูลชีอันแม่น้ำ.................แผกสาย หลากหลั่งพรูพรั่งราย....ร่วมล้น รวมโขงส่งแนวผาย.....ผันต่อ แนวแล เห็นเจิ่งแลเปี่ยมท้น..ตลิ่งสะท้านสะเทือนผวา ธาราในถิ่นโน้น......................แดนเหนือ ไหลหลั่งล้นฝั่งเฝือ.................ฉ่องฟ้า เหลียวเห็นห่วงใยเหลือ...เกรงกริ่ง จริงเฮย เหวยหวั่นชลท่วมหล้า....เพื่อนพ้องพลอยเข็ญ สวัสดีครับคุณพุด
14 ตุลาคม 2549 19:18 น. - comment id 615164
เจ้าพระยา แม่น้ำและลำคลองน้อยใหญ่ ล้วนมีความสำคัญต่อการดำรงอยู่ของทุกชีวิต เป็นแหล่งน้ำ ใช้อุปโภคบริโภคและการ เกษตร ในอดีตใช้เป็นเส้นทางคมนาคม และยังเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญ ในกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นเมืองหลวงของไทยใน ปัจจุบัน มีคลองหลายแห่งที่ขุดขึ้นเพราะเหตุผลนี้ จำนวนคลองที่มากมายนั้น ทำให้เราได้รับการขนานนามว่าเป็น เวนิสตะวันออก ลำคลองเหล่านี้มีแหล่งกำเนิด มาจากแม่น้ำเจ้าพระยา
14 ตุลาคม 2549 20:19 น. - comment id 615182
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
