6 กันยายน 2553 16:15 น.
กลอนกระถาง
...วิปโยค โศกใจเหมือน ไกลบ้าน
ไกลสถาน พักพิง ยิ่งใจเหงา
ยิ่งห่างไกล หัวใจ ก็ยิ่งเศร้า
ข้าคอยเฝ้า รอพี่ ฤดีดวง
พลัดที่พึง ที่พิง ทิ้งพำนัก
ไกลที่รัก พักพา เคยอาศัย
ฤาว่าพี่ ชื่นชม สมคนใหม่
ปล่อยดวงใจ คอยเจ้า เฝ้าเร้ารอ
อันรักกัน อยู่ไกล สุดขอบฟ้า
เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ด้วยเสียดสี
อันชังแล้ว แคล้วมิรัก มิภักดิ์ดี
ก็เหมือนมี แนวป่า มากั้นกลาง
เพราะห่างไกล ดวงใจ ก็ยิ่งเศร้า
ยิ่งเงียบเหงา ลืมสิ้น ใจผสาน
ฝากเพียงเสียง กระซิบซาบ ตราบวันวาน
ขอบนบาน อย่าชัง เมื่อครั้งไกล
กลิ่นบุหงา ยวลใจ ใยบ่สิ้น
คงดาวดิ้น ด้วยสิ้นรัก สิ้นอัปสร
ถึงห่างไหน ไกลตา พาอาวร
ยากจะถอน รักคืน ชื่นฤทัย
รักเจ้าเอย เคยชิด สนิทแนบ
รัดตรึงแอบ ซ่านพร่า คราได้ฝัน
แม้ห่างไกล ใจอย่าห่าง ร้างผูกพัน
อย่าลืมวัน ฝันเก่า เจ้ารักเดิม ....
24 สิงหาคม 2553 16:14 น.
กลอนกระถาง
หมื่นความฝัน พันดวงดาว พราวกระพริบ
ส่องระยิบ สะท้อนอก ณ.ราวสรวง
ค่ำคืนนี้ ทิวากร จรจากดวง
มิฉายนวล ยวนน้อง ร่ำร้องมา
ใจยิ่งคิด นวลนิด ให้คิดถึง
ยิ่งคนึง ยิ่งเพ้อ ละเมอหา
หมื่นนัยเนตร หมื่นรัก หมื่นศรัทรา
อาลัยลา หาพี่ ทุกวี่วัน
ปวดร้าวใจ ใยรัก ต้องอับโชค
ยังเศร้าโศก น้ำตาผิน รินหลั่งไหล
มองเสี้ยวจันทร์ อกสะท้อน นึกย้อนไกล
ฝากดวงใจ กระซิบดาว สกาวเดือน
นานแค่ไหน ใจพี่ จะย้อนหวน
ร้าวรัญจวน จนเจ็บ เหน็บในฝัน
คงเหมือนเดือน ส่องสลับ กับตะวัน
มิมีวัน ได้พบ ประสบเจอ
กี่หมื่นแสน แดนใจ ที่ไกลห่าง
กี่เวิ้งว้าง ห้วงใจ ให้คิดถึง
กี่รอยช้ำ กี่รอยเศร้า เฝ้ารำพึง
น้องคิดถึง แต่พี่ ที่รักเดิม
11 สิงหาคม 2553 20:41 น.
กลอนกระถาง
รอยไม้เรียว เสียวแสบ แทบทุกครั้ง
แม่มิยั่ง ลงฟาด กราดที่หนู
เป็นแผลซ้ำ จ่ำเลือน เมื่อเคลื่อนดู
น้ำตาพรู พรั่งพราย สลายใจ
เกลียดไม้เรียว ของแม่ แค้นใจยิ่ง
อยากหักทิ้ง ดิ่งลง หากทำได้
แม่ไม่รัก ลูกนี้ หรืออย่างไร
จึงทำใจ ร้ายนัก มักชอบตี
ว่าสอนสั่ง ทำดี มีจรรยา
บุษบา มารยาท ให้ถ้วนถี่
แม่อบรม ขัดเกลา เป็นคนดี
แม้ฝากที่ รอยไม้เรียว ขัดเคี่ยวมา
กราบเท้าแม่ ขอโทษ โปรดอภัย
ลูกเข้าใจ แม้แท้ อย่าถือสา
ก็เพราะแม่ เหนื่อยยาก ลำบากมา
ทุกเวลา เพื่อลูก ปลูกฝังดี
ไม้แม่เหน็บ เจ็บจน ถึงวันนี้
เข้าฝังที่ หัวใจ เมื่อนึกหา
ปริญญา สองใบ ลูกศรัทธา
ด้วยน้ำตา ขอบคุณ ทุนไม้เรียว
พวงมาลัย ที่มอบ แทนคำมั่น
ลูกจะหมั่น พากเพียร เรียนศึกษา
สมที่แม่ หมายปอง ด้วยสัญญา
ปริญญา ใบที่สาม ถามทุกวัน
พยายาม ที่สุด ก็เพื่อแม่
ก็สุดแท้ แต่กรรม วาสนา
แต่ความดี ที่แม่ อบรมมา
ทุกเวลา ลูกจะทำ มิขาดเลย
30 กรกฎาคม 2553 21:46 น.
กลอนกระถาง
ดาวอาทิตย์(๑) เปรียบเหมือนมิตร ชิดใจฉัน
ส่วนดาวจันทร์(๒) คือฉัน ดูสดใส
ดาวอังคาร(๓) คือความกล้า พนาไพร
ดาวพุธ(๔)ไซร้ เจรจา ชอบพาที
พฤหัส(๕) สติเลิศ เชิดคุณธรรม
ดาวศุกร์(๖) ล้ำงามนัก รักเป็นศรี
แลดาวเสาร์(๗) เจ้าเด็ดเดี่ยว เข็มแข็งดี
ราหู(๘)นี่ ลึกลับ ซับซ้อนกล
ถึงดาวเกตุ(๙)ดีร้าย จนฉันกลัว
จะดีชั่ว อย่างไร ก็มีผล
มฤตยู(๐)ท้ายสุด ประหลาดคน
ชอบทำตน แหวกแนว ไม่เหมือนใคร
โอ้ดวงดาว โคจร อาวรณ์นัก
ทำซ่อนรัก เล่นกล คนใจหาย
ดาวมาเยือน ดวงเปลี่ยน ผันเวียนไป
สุดแต่ใคร ทำกรรม ย้ำชั่วดี
จะขอจบ กลอนดาว ไว้เท่านั้น
เพราะตัวฉัน ไร้ความรู้ ครูอาศัย (หมายถึงครูพักลักจำค่ะ)
ขอท่านครู แลผู้อ่าน โปรดอภัย
มิตั้งใจ ลบหลู่ ถึงครูดาว............
20 กรกฎาคม 2553 12:45 น.
กลอนกระถาง
คำเอื้อนเอ่ย แท้จริง ดั่งอาวุธ
มาเยื้อยุด ฉุดข้าฯ ดั่งผีสิง
มาสำแดง ความรัก จริงไม่จริง
มาทอดทิ้ง ให้ดิ้น สิ้นศรัทรา
เป็นคำพูด สอดเสียด กระแทกใจ
อำมหิต ไร้สิ้น ที่ภาษา
แม้ความจริง กระจ่าง แจ่มที่วาจา
ให้ตัวข้า ฯยืนย้ำ เพราะช้ำใจ
คนเป็นคู่ ดูแล้ว มิแคล้วคลาด
ธรรมชาติ ให้คู่ มิสงสัย
คนใช่คู่ มิช้า ก็ลาไกล
ธรรมะใจ ให้ปลง ประสงค์กัน
รักนี้เอย มาม้วย มรณา
ธ.จะพา ตัวข้าฯ ให้โศกศัลย์
เขามิแล เมินหมาง ถอยห่างกัน
สุดจาบัลย์ อาลัยโศก ฤทัยซวน
รักเรรวน ป่วนใจ ให้สยอง
รักครั้งสอง ครองไว้ รอสุขสม
ด้วยประจักษ์ รักจริง ใช่คำรม
คอยปฐม ดูแล ที่ซึ่งกัน
เจ็บแล้วจำ ช้ำชอก ให้ควรคิด
มิยึดติด เชยชิด เป็นเจ้าของ
พินิจแนบ แน่แท้ ที่ใจปอง
พิเคราะห์ครอง ตะกองก่อ บ่อาดูร
หน้าส่วนตัว
1381
