10 พฤศจิกายน 2551 15:54 น.
การัณยภาส
งานมงคล ดลใจ ให้ฉันร่วม
หวังบุญท่วม ท้นใจ ให้สุขสันต์
แม้ฐานะ จนรวย ก็ช่วยกัน
ด้วยจิตมั่น ขวัญงาม ตามนิยม
ได้ฤกษ์มา หาวัน ที่มั่นเหมาะ
แสวงเสาะ ดิถี ที่งามสม
ช่างระรื่น ชื่นหน้า ชูอารมณ์
เหมือนคำคม งานบุญ อุดหนุนใจ
มีบวชนาค ขลิบผม นุ่งห่มขาว
ดูพร่างพราว งามงด และสดใส
บริสุทธิ์ ผุดผ่อง เป็นยองใย
ประเพณีไทย ได้รู้ แสนดูดี
หนึ่งชายหนุ่ม ในงาน เดินผ่านฉัน
เมียงมองกัน ปันยิ้ม ช่างสุขศรี
เข้าร่วมด้วย ช่วยกัน ในวันดี
เป็นไมตรี แน่นแฟ้น ส่งแทนใจ
ถือพานเงิน พานทอง มีสองคู่
ร่วมเดินอยู่ ในแถว แนวไสว
ขบวนนาค แห่เหิน เดินทอดไป
ด้วยหัวใจ เปี่ยมสุข สนุกกัน
ซ้ายร่ายรำ นำขวา พาชื่นจิต
ดั่งคู่คิด เสมอ เธอและฉัน
ถือปลาทอง ปลาเงิน เดินคู่กัน
คล้ายคู่ขวัญ วันวาร ในงานบุญ
เช้ารุ่งขึ้น ตื่นมา พาตักบาตร
ใจสะอาด ปราศทุกข์ สุขนำหนุน
เพราะมีเธอ เคียงข้าง ต่างค้ำจุน
ร่วมสร้างบุญ หนุนรัก ปักหัวใจ
เสียงพระสวด ให้พร เมื่อตอนเช้า
มีสองเรา เฝ้านั่ง ฟังลื่นไหล
พนมมือ คู่เคียง ร่วมเรียงใจ
ยิ้มน้อยใหญ่ ให้กัน ฉันและเธอ
มิตรภาพ อาบรัก ปักจิตมั่น
มิไหวหวั่น มั่นคง ตรงเสมอ
ด้วยบุญนั้น นำพา มาพบเจอ
ให้ฉันเธอ ร่วมอยู่ เป็นคู่กัน
7 พฤศจิกายน 2551 19:08 น.
การัณยภาส
คล้ายสวรรค์ บันดาล ผ่านชีวิต
เหมือนลิขิต ติดตรึง ดึงเราสอง
ผูกฤทัย ให้รัก จักปรองดอง
หวังได้ครอง ตรองมั่น มิผันใจ
ร่วมสร้างบุญ หนุนนำ ค้ำชูชีพ
ให้ประทีป เรืองรอง ส่องไสว
แสงแห่งรัก จักอุ่น ละมุนใจ
งดงามไซร้ ได้อยู่ เป็นคู่กัน
สนองคุณ บุญเก่า ที่เราสร้าง
จึงก่อร่าง ทางรัก มิหักหัน
ภพชาตินี้ ดีแท้ แลดูกัน
ฤทัยมั่น หวั่นไหว ในบางครา
หากด้วยกรรม ซ้ำรอย คอยขวางขัด
เวียนมาตัด ปัดรัก หักถลา
เป็นเนื้อคู่ อยู่พบ สบชะตา
แล้วต้องลา จากกัน ทุกวันไป
เพราะบุญทำ กรรมย้อน ครั้งก่อนเก่า
มีสองเรา เฝ้าคิด พิสมัย
เป็นรอยบุญ รอยกรรม เหลื่อมล้ำไป
ทับฤทัย ให้ร้าว หนาวฤดี
แม้นผันเปลี่ยน เวียนว่าย ตายเกิดดับ
มิอาจนับ ชาติภพ ประสบศรี
ขอหยุดกรรม ทำไว้ ในวจี
เพื่อบุญมี สั่งสม ภิรมย์ปอง
อโหสิ สิ้นทุกข์ รับสุขไว้
ชาติภพใด ให้อยู่ คู่เราสอง
ดำเนินรัก จักมั่น เป็นขวัญครอง
ตามครรลอง คู่แท้ แน่นิรันดร์
28 กรกฎาคม 2551 01:16 น.
การัณยภาส
ความทรงจำ ย้ำเตือนใจ ในวันเก่า
เคยมีเรา เฝ้าปลูกรัก สมัครสมาน
ร่วมถักทอ ก่อสัมพันธ์ นั้นแสนนาน
ซึ้งซาบซ่าน หวานระรื่น ชื่นฉ่ำใจ
แต่อดีต ที่ขีดเขียน นั้นเปลี่ยนผัน
หนทางตัน กั้นขวางหมด มิสดใส
รักลึกซึ้ง ถึงวันพราก จากกันไป
จึงทิ้งไว้ ในสุสาน ลานน้ำตา
ชีวิตสอง หวังครองคู่ ต้องอยู่ห่าง
จึงอ้างว้าง ร้างรารัก นานนักหนา
ด้วยเรานี้ ที่เดินแยก แตกทางมา
เหลือเพียงค่า แห่งความหลัง ที่ฝังใจ
ณ วันนี้ ที่สุสาน มาพานพบ
มองจุดจบ แห่งรักนั้น ยังหวั่นไหว
เห็นหิ่งห้อย ตัวน้อยนิด บินว่อนไป
เป็นกลุ่มใหญ่ ใสสว่าง กระจ่างตา
รักของเรา ที่เฝ้าดู อยู่ตรงนี้
ยังคงมี หิ่งห้อยน้อย คอยรักษา
เป็นพยาน สุสานรัก ทายทักมา
คงคุณค่า แสนอาลัย ไม่ลืมเลือน
23 กรกฎาคม 2551 21:42 น.
การัณยภาส
หนึ่งฤทัย ได้นิมิต ลิขิตวาด
ดังหมายมาด วิลาศจิต พิศวง
แม้นเคลื่อนคล้อย ลอยลาลับ อัสดง
ความลุ่มหลง ยังคงอยู่ มิรู้คลาย
จึงสรรค์สร้าง ร่างมายา ลวงตาคิด
ตามแต่จิต พิศวาส มิขาดหาย
ปั้นภาพลอย ทั้งน้อยใหญ่ ด้วยใจกาย
หวังสุดท้าย ให้เป็นจริง ทุกสิ่งอัน
ด้วยเพราะรัก ปักฤดี ที่มากล้น
จึงกล่อมคน จนหลับใหล ในความฝัน
ภาพมายา ลวงตาเคลิ้ม เติมแต่งกัน
สติมั่น พลันเลือนหาย มลายไป
เมื่อตื่นดู มิรู้เห็น เป็นจริงนั่น
คล้ายชีวัน พลันสิ้นลง อสงไขย
ที่เคยหวง ภาพลวงตา มายาใจ
หากสุดท้าย คือความฝัน อันพร่าเลือน
16 กรกฎาคม 2551 20:01 น.
การัณยภาส
ได้ตั๋วฟรี ไปดูหนัง ต้องยั้งคิด
แต่ตามติด จิตสนใจ ไปบ้านผี
เหมือนชมรม ขนหัวลุก สนุกดี
จึงเร็วรี่ ปรี่เข้าสู่ ประตูมา
บรรยากาศ ช่างมืดมัว สลัวนัก
ทั้งกลิ่นอับ จับคลื่นเหียน วิงเวียนหนา
แต่ชายหนุ่ม จูงมือเรา เดินเข้ามา
จากที่กลัว เปลี่ยนเป็นกล้า มุ่งท้าทาย
ผีกระสือ ลอยหวือมา น่าเสียขวัญ
เห็นตับไต ไส้พันกัน ฉันใจหาย
ผียายแก่ ผีแม่ลูก ผูกคอตาย
ร้องวี้ดว้าย กรี๊ดกร๊าดลั่น ช่วยฉันที
แต่ชายหนุ่ม กุมมือไว้ ไม่เคยห่าง
แม้ผีสาง ช่างหลอกกัน จนขวัญหนี
ทั้งผีบ้าน ผ่านผีเรือน เยือนตานี
ทัวร์ทุกที่ มีผู้ชาย ข้างกายกัน
ด่านสุดท้าย ผีแม่มด ต้องหดหัว
รีบวิ่งรัว ตัวปลิวไป ไม่แลหัน
ออกมาได้ ใจปรอดโปร่ง โล่งอกพลัน
แต่สับสน หนุ่มคนนั้น ดันหายไป
เหลียวมองซ้าย ส่ายแลขวา ดูหน้าหลัง
ขนลุกตั้ง เมื่อพลั้งปาก ถามคนหาย
ยามเล่าว่า ในบ้านผี มีคนตาย
แทบใจวาย เป็นชายหนุ่ม ชอบกุมมือ
หน้าส่วนตัว
2423
