27 ตุลาคม 2553 01:48 น.
การัณยภาส
เสียงฟ้าร้องครืนครืนนับหมื่นครั้ง
ฝนพรูพรั่งหลั่งไหลไม่ขาดสาย
น้ำท่วมป่าหนาหนักทะลักทลาย
ถิ่นบ้านเรือนวอดวายสลายพัง
เห็นน้ำท่วมหลังคาน่าหดหู่
เรารับรู้ผู้คนหม่นสิ้นหวัง
ไร้อาหารผ่านท้องรองประทัง
เพื่อชีพยังหยูกยาหาได้มี
เพื่อนพี่น้องชาวไทยได้รับทุกข์
สิ้นความสุขทุกข์ยากอยากหน่ายหนี
ด้วยเคราะห์ซ้ำกรรมซัดตัดชีวี
เหมือนชีพนี้หมดบุญที่หนุนมา
เราสงสารเห็นใจในผองเพื่อน
ไม่ลืมเลือนใส่ใจในปัญหา
เหมือนผู้พายเรือน้อยด้อยปัญญา
แต่เห็นค่าผู้ว่ายแหวกนที
จงอดทนเข้มแข็งกล้าแกร่งไว้
สู้ด้วยใจในรักและศักดิ์ศรี
เป็นมนุษย์สุดแท้แต่กรรมมี
เราน้องพี่ชาวไทยไม่ทิ้งกัน
จึงร่วมแรงร่วมใจในยามยาก
แม้ลำบากยากไร้ไม่แปรผัน
เราเอื้อเฟื้อเจือจานทุกวารวัน
ช่วยเหลือกันรู้รักสามัคคี
หยดน้ำใจใสขาวที่เราหลั่ง
คือพลังสร้างสุขขับทุกข์หนี
ต่างเกื้อหนุนจุนเจือเผื่อไมตรี
ในวันนี้วันหน้าไม่คลาดครา
ขอกราบกรานผ่านพระทั่วทุกเขต
เพื่อประเทศและชาติศาสนา
เป็นมงคลมิ่งขวัญและปัญญา
ฝนก่อนฟ้าระรานให้ผ่านไป
ความทุกข์ยากตรากตรำมืดดำพ้น
ฟ้าหลังฝนปรากฎแสนสดใส
เพียรยึดมั่นพระธรรมนำจิตใจ
กรรมเกิดได้ดับได้ด้วยใจตน
24 ตุลาคม 2553 00:17 น.
การัณยภาส
ความคู่ควร ควรคู่ ดูแน่แท้
ดีหรือแย่ หากรักมา สมราศรี
เหมือนภมร เฝ้าอยู่ คู่มาลี
ดั่งกิ่งทอง ใบหยกนี้ ที่คู่กัน
แม้เป็นเพียง ดอกไม้ ใช่ดอกฟ้า
แต่ใบหญ้า อย่างเธอ ยังมองฉัน
เหมือนโลงผุ กับผีเน่า เท่าเทียมกัน
คือวาจา แดกดัน เขาลั่นมา
แม้เป็นเพียง ดอกไม้ สกปรก
ที่เกะกะ ระรก พระศาสนา
ไม่ควรคู่ สักการะ และบูชา
แต่ใบหญ้า ยังรัก และชื่นชม
แม้เป็นเพียง ดอกไม้ กลีบบอบช้ำ
เขาเหยียบย่ำ ซ้ำซาก จนสาสม
แต่ใบหญ้า ยังปัดป้อง รองฝนลม
เพื่อเพาะบ่ม ให้ฉัน นั้นงอกงาม
เขาตราหน้า ว่าเป็นดอก ดัดจริต
ไร้ความคิด ติดเสนียด น่าเหยียดหยาม
ไม่ควรคู่ อยู่ประดับ วัดอาราม
เดี๋ยวความชั่ว เลวทราม จะตามไป
เขาดูแคลน ใบหญ้า ว่าต่ำต้อย
ศักดิ์ศรีน้อย ด้อยค่า น่าเสือกไส
หมิ่นประมาท บาดหู อยู่ร่ำไป
ก็อดทน อดกลั้นไว้ ได้ทุกวัน
ฉันกับเธอ คือดอกไม้ กับใบหญ้า
ที่ผู้คน ก่นด่าว่า จนแสบสัน
เหมือนหมามุ่ย ดอกตำแย แย่พอกัน
ดั่งผีเปรต นรกปั้น สรรค์สร้างมา
ดีหรือชั่ว ตัวเรา เท่านั้นรู้
แม้ใครดู ถากถาง อย่างแมวหมา
เป็นดอกไม้ ไร้ค่า เสื่อมราคา
อีกใบหญ้า น่าฉีกทึ้ง ดึงจมดิน
แม้ฝูงชน คนประณาม ว่าทรามต่ำ
เราชอกช้ำ ไม่เหมือนมีด ที่กรีดหิน
หลั่งน้ำตา มาร้อยครั้ง ยังมลทิน
ไม่หมดสิ้น เวรกรรม ที่ทำมา
ขอตั้งจิต อธิษฐาน ตรงลานวัด
บุญไม่ขัด ปัดบาปชั่ว ทั่วทิศา
เพียรยึดมั่น อานิสงส์ องค์ศาสดา
เพื่อดอกไม้ กับใบหญ้า พาสุขใจ
หน้าส่วนตัว
1927
