14 มกราคม 2547 11:37 น.
กิ่งไฝ่
..............ทุกวินาที ที่มันผ่านพ้นไป คนเราต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆ ที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องพบกับอะไรบ้าง
ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่า....วันหนึ่งในชีวิตของฉันต้องไปมีความรู้สึกผูกพันกับใคร ต้องไปรู้สึกดีๆอะไรกับใครบ้าง?
ในบางครั้งฉันแทบจะไม่มีความคิดที่จะยับยั้ง รู้สึกของตัวฉันเองได้ ไม่ให้ไปผูกพันกับใครๆ
แต่เมื่อสิ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วมันก็ผ่านไป แต่ทำไม?จึงไปผูกพันกับสิ่งที่เป็นเหมือนลมพัดผ่านมาเท่านั้น ซึ่งก็รู้ทั้งรู้ ว่าตอนจบ
หรือสุดท้ายมันจะเป็นยัง ลงเอยแบบไหน? แล้วเวลาก็เลยผ่านมาเนินนานมาก จนไม่อาจหยุดรั้งความรู้สึกได้
ก็ปล่อยให้ใจเดินไปตามความรู้สึก ความรู้สึกลอยไปไกลก็ทำให้หัวใจติดตามไปด้วย แต่พอความรู้สึกนั้น ได้จากไปแล้ว
หัวใจก็ได้กลับมาเพียงลำพัง ปล่อยให้หัวใจเจ็บปวด กับบาดแผลที่ต้องใช้เวลาในการเยี่ยวยา หัวใจต้องทนทรมานกับความเจ็บปวด
ทรมานอยู่กับความหลัง เมื่อคิดถึงความรู้สึกที่เคยมี ต้องทนเหงา เศร้า ทรมาน เมื่อคิดถึงความรู้สึก หัวใจก็ต้องทนอยู่เพียงลำพัง
กับความเดียวดายในแต่ละวัน พร้อมกับความสับสนในชีวิตของตัวเอง มองไปทางไหน? ก็มืดมน หม่นหมอง เพียงลำพัง
...............หัวใจบางๆ แต่ไม่อ่อนแอกับความเจ็บปวด ร้าวราน ในใจ อาจต้องร้องไห้ หม่นหมองกับความปวดร้าว ที่คอยปั่นทอน
ความรู้สึกที่มี คิดว่าไม่นาน รอยแผลคงหาย ความเจ็บปวด ที่มีก็จะหายไปด้วย (ฉันหวังให้มันเป็นแบบนั้น แต่ใจความเป็นจริงไม่ใช่)
ฉันอ่อนแอเกินไป ใจไม่แข็งพอ ที่ปล่อยให้ความรู้สึกที่ดีๆ ไปผูกพันกับความรู้สึกของใครอีกคน
...............ซึ่งคนคนนั้นเขาคงไม่มีความผูกพันกับฉันสักเท่าไหร่นักหรอก ฉันต่างหากที่เอาความรู้สึกไปผูกพันกับเขา โดยที่ตัวเขาเองไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนั้น
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของฉันสินะ ที่ปล่อยให้เวลาเป็นตัวดำเนินการมาจนถึงทุกวันนี้ ก็ต้องทนเจ็บปวดที่ไม่ดูแลความรู้สึกของตัวเองให้ดี
จริงๆ แล้วมันก็น่าขำนะ เพราะทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่อากาศที่เย็นสบายพัดผ่านมาเท่านั้นเอง แต่ตัวของฉันเองเอาความรู้สึกไปผูกพันกับมันมากเกินไป
ตลกตัวเองจริงๆ มันเกินไปนะ กับความคิดที่เข้าข้างตัวเอง ปล่อยให้ตัวเองคิดหวังมากเกินไป พอทุกอย่างพังลงไป ก็ทำให้ไม่ยอมรับกับความเป็นจริง
................ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใจของฉันเป็นอะไรไป รู้เพียงแต่ว่าคิดถึง แต่ฉันรู้ว่าเขาไม่มีทางคิดถึงฉันหรอกนะ รักเหรอ? คงไม่หรอกเพียงแต่ว่าเหมือนอะไร
บางอย่างในชีวิตของฉันมันได้หายไป แต่อะไรล่ะที่หายไปความรู้สึก หรือว่า......หัวใจ! น่าขำจริงๆ ความรู้สึกทำไม?จึงเข้าใจได้ยากมากขนาดนี้นะ
เมื่อก่อนนั้นฉันจะสดใสอยู่ในโลกส่วนตัวของฉัน ฉันก็เป็นตัวของฉัน แต่พอมีใครคนหนึ่งแวะมาทักทาย ยอมรับนะว่ามันทำให้ฉันเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว
นิสัยของฉันหลายอย่างที่มันได้ปรับ อารมณ์ กริยา มันเปลี่ยนแปลงไป มันทำให้รู้สึกดีๆ และอยากคิด อยากทำ อยากพูด แต่ในสิ่งที่ดีๆ บางทีก็หลอกตัวเอง
"เหมือนเป็นกลลวง หลอกหล่อตัวเองให้มีความรู้สึกที่ดี เพื่อที่ตัวเองจะได้รู้สึกดีๆ และทำแต่สิ่งที่ดีๆ" เหมือนเมื่อ 8 ปีที่ผ่านมา ฉันคิดจะทำดี เป็นคนที่ดีในสังคม
และอยากจะมีชีวิตที่ดีๆ เพราะ ใครคนนั้นที่เขาอยู่ในใจของฉันเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้ว ฉันก็ยังนึกถึงเขาเสมอ ฉันไม่รู้ว่าทำไม?ฉันต้องคิดถึงคน คนนี้เสมอ
เมื่อใดที่เจ็บปวดกับความรัก หรือผิดหวังกับเรื่องราวต่างๆ เขามีส่วนทำให้ฉันรู้สึกอยากมีสิ่งที่ดี มีชีวิตที่ดี ทุกวันนี้เขาก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น
และฉันก็คิดว่าเขาก็ยังจะคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป เพราะอะไรฉันก็ไม่เข้าใจทำไม? ถึงไม่สามารถลบคน คนนี้ไปจากความทรงจำที่ดีๆ ของฉันได้
.................เขาเป็นเหมือนคนที่คอยปลอยฉันเสมอ ไม่ว่าเมื่อใด "พี่หนุ่ย" คนที่ฉันไม่เคยลืมเขาเลยสักนาที และคงจะไม่ลืมตลอดไป
2 กันยายน 2546 11:49 น.
กิ่งไฝ่
สายลมเบาบางพัดปรอยผมสลวยพริ้วปลิวไหว หัวใจข้างในรู้สึกเย็นฉ่ำมากๆ เลยนะ ปลายฝนต้นหนาวมาแล้วแต่ทำไม?จึงเหงาหัวใจอยู่เหมือนเดิมนะ
"ลมหนาวมาเมื่อไหร่ ใจฉันมันยิ่งเหงา คืนวันที่มันเหน็บหนาวไม่รู้จะทนได้นานเท่าได ลมหนาวมาเมื่อใดกลัวฉันกลัวขาดใจ........"
ปลายฝนต้นหนาว....หัวใจก็่ยังคงเหงาอยู่อย่างนี้เสมอนะ และคงจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปนะ คลื่นฝนพายุกระหน่ำชีวิต เมื่อได้ผ่านพ้นไปก็คงต้องถึงเวลาที่อบอุ่นกับความรักสักทีนะ
แต่ทำไงดียังตามหาความรักนั่นอยู่เลยนะ ว่าอยู่ที่ไหน? เป็นใคร?
1 กันยายน 2546 16:55 น.
กิ่งไฝ่
เมื่อมีความรักทุกอย่างก็ช่างดูสดใสเสียจังเลยนะ
อย่างน้อยหัวใจก็มีแรงที่จะเดินต่อไปในวันข้างหน้า จริงอยู่การมีชีวิตอยู่มันช่างยากลำบากนัก แต่ถ้ามีคนที่รักก็สามารถอยู่ด้วยกำลังใจจากคนที่รัก
********** บ่ายวันอาทิตย์ กับชีวิตที่เรียบง่ายของผู้คนหนึ่งที่มีแต่หัวใจให้แม่ แต่เมื่อไม่มีแม่แล้ว.....หัวใจทำไมรู้สึกเหงาและอ่อนล้ามากมายขนาดนี้นะ แล้วก็ไม่มีใครให้อุ่นใจเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ แล้วเมื่อวันหนึ่งมีใครเข้ามามันทำให้หัวใจมีความสุขรู้สึกอบอุ่นและมั่นใจที่จะก้าวไปในแต่ละวัน..........
แต่ก็ไม่อยากที่จะรักเขา กลัวความผิดหวัง กลัวจะหลงทาง กลัวทุกอย่าง เขาคงไม่ได้ทำอะไรให้เรามั่นใจในตัวเขา เราถึงได้รู้สึกหวั่นไหวขนาดนี้
****** .....กับการได้รักใครสักคนมันคงจะเกินพอแล้วหรือเปล่า?....******
แค่นี้ก็คงจะเกือบพอแล้วนะ....สำหรับชีวิตของผู้หญิงคน 1
***********แต่ทำไม?จึงอยากจะรักเขาล่ะ ไม่รักไม่ได้เหรอ? แล้วรักเขาเพื่ออะไร เพื่อที่จะได้มีที่ให้ใจได้หยุดพักงั้นเหรอ ....แค่พักก็คงจะไม่เป็นไรแต่ถ้าหัวใจไม่อยากเดินต่อ ไม่อยากค้นหาเมื่อไหร่หัวใจคงจะปวดร้าวแน่เลย...เพราะเราเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าอนาคตมันจะเป็นยังไง หรือจะขอแค่ได้รักงั้นเหรอไม่นะ...ไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากทรมานกับการรักใครสักคน หากจะรักขอให้รักนั้นมีความสุขสมหวังไม่ได้เหรอ?.................
บทเรียนแห่งรักบทบาทของชีวิตมันจะมีอะไรที่แปลกมากกว่านี้อีกหรือแต่ก็ขอให้ช่วงหนึ่งของชีวิตได้รักใครสักคนที่จริงใจและพร้อมที่จะเป็นคนทึ่คอยเคียงข้างยามที่อ่อนล้าเท่านี้ก็คงจะเกินพอ.....
จะขอมากเกินไป...มั้ยเนี๊ย................
1 กันยายน 2546 08:51 น.
กิ่งไฝ่
อากาศยามเช้าดูแล้วทำไมไม่สดใสเลยนะ
คิดแล้วก็แปลกจังหัว้ใจกลับเหงาไปพร้อมกับบรรยากาศที่ครึ้มนี้
"เช้าหนึ่งของการทำงาน บนโต๊ะเต็มไปด้วยกองเอกสาร มนสิการชีวิตของเธอมีอยู่แค่นี้ งาน งาน แล้วก็งาน"
จนเมื่อมีคนที่เป็นใครก็ไม่รู้เข้ามาในวงโคจรชีวิตของเธอ ซึ่งมนสิการเองก็ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร จริงใจ จริงจังแค่ไหน แต่วิจารณญานของเธอในการที่ได้พูดคุย ทำให้คิดไว้ใจ หรือบางที่อาจจะให้ใจเขาไปด้วยซ้ำก็ได้
ประวัติของผู้ชายคนนี้เหรอ
ชื่อ นภัท อายุ 46 ปี มีลูกมีเมียแล้ว
มีเมียถึง 2 คน ลูกกับเมียคนแรกลูกสาว 2 คน เมียคนที่ 2 ลูกชาย 1 คน
แต่ไม่รู้จะเป็นด้วยเหตุผลอะไร ทำให้ชีวิตล่มสลายถึง 2 หน 2 ครา ผู้ชายคงจะเจ้าชู้เหมือนกันหมดทุกคนเป็นแน่เลยนะ คงจะเป็นการหลอกลวงผู้คนหนึ่งแต่งเรื่องขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ มนสิการก็คอยถามตัวเองเสมอแต่ก็หาคำตอบไม่ได้เพราะข้อมูลของเขาก็มีแค่นี้ เพราะเขาอยู่ไกลนะ ในมุมหนึ่งของประเทศไทยนี่แหล่ะ แต่ก็คงไม่กล้าที่จะจริงมากถึงขนาดติดตามหา...
หน้าที่การงานก็มีกิจการส่วนตัว มนสิการเธอเองก็คิดและเผื่อใจอยู่เสมอ เธอกลัว กลัวกับการที่ไปรักคนที่ตัวเองไม่รู้จักคุ้นเคย เขาเป็นใครแต่ทุกครั้งที่เขาโทร.มามันทำให้ในใจรู้สึกดีมากเลยนะ และทุกครั้งที่ได้คุยมันทำให้เธอรู้สึกดีทุกครั้ง อบอุ่นในหัวใจ รู้สึกไม่เดียวดาย รู้สึกเหมือนมีเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา ปลอบโยนให้อุ่นในหัวใน บางครั้งเธอก็ถามตัวเองว่า อายุเขามากเกินไปไหม? แต่ก็ขัดกับสเปค ที่มนสิการตั้งไว้นะ
สื่อ online ในโลกอินเตอร์เน็ตนี้มีใครบ้างนะที่จริงใจหรือจริงจัง
29 สิงหาคม 2546 11:17 น.
กิ่งไฝ่
ฝนตกพรำๆ ของบ่ายวันศุกร์สุดสัปดาห์ของการทำงาน
มนสิการหญิงสาววัย 26 ปี กำลังวุ่นอยู่กับเอกสารกองโตที่อยู่บนโต๊ะทำงาน
เธอละสายตาจากเอกสารบนโต๊ะแล้วทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างนั่นทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวของตัวเองที่เกิดขึ้นเมือ 3 เดือน
"ทุกๆ วันกับชีวิตการทำงานของผู้หญิงเชยๆ คนหนึ่ง การใช้ชีวิตของเธอมีแต่งานและความรู้สึกที่เรียบง่ายเท่านั้น"
และทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอได้พบกับเพื่อน online ในเว็บหนึ่งบนโลก internet เขามีชื่อ นภัทร เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร มีตัวตนจริงหรือเปล่า? เธอรู้เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่เขาโทร.มามันให้หัวใจฉูดฉีดเลือดในตัวร้อนผ่าว การโทร.มาคุย ทุกเรื่องราว ปรึกษา ให้ความสำคัญ ให้ความห่วงใย ให้ความอบอุ่นในหัวใจ อย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ทุกครั้งมนสิการจะคอยถามตัวเองเสมอว่า..ผู้ชายคนนี้เขาต้องการอะไรกันแน่
ถึงโทร.มาเช้า เที่ยง เย็น เป็นห่วง เป็นใย
เธอเริ่มจะหวั่นไหว หรืออาจจะรักคนที่ตัวเองไม่ได้รู้จัก ได้สัมผัสแค่เพียงเสียงที่มาตามสายเท่านั้น เป็นไปได้เหรอ? ที่มนสิการจะรักเค้า...
หรือจะเป็นนาฬิกาทราย พออีกฝ่ายเริ่มจะมีใจอีกฝ่ายก็หมดรักซะแล้ว
หรือว่าจะเป็นละอองฝน ปรอยๆ ตกลงมาให้หัวใจได้ชุ่มฉ่ำ แล้วก็จ่างหายไปพร้อมกับสายลมบางเบาที่พัดผ่านเท่านั้น.
หน้าส่วนตัว
738
