ความรู้สึก

กิ่งไฝ่

..............ทุกวินาที  ที่มันผ่านพ้นไป  คนเราต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆ  ที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องพบกับอะไรบ้าง
ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่า....วันหนึ่งในชีวิตของฉันต้องไปมีความรู้สึกผูกพันกับใคร    ต้องไปรู้สึกดีๆอะไรกับใครบ้าง?
	ในบางครั้งฉันแทบจะไม่มีความคิดที่จะยับยั้ง รู้สึกของตัวฉันเองได้  ไม่ให้ไปผูกพันกับใครๆ
แต่เมื่อสิ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วมันก็ผ่านไป  แต่ทำไม?จึงไปผูกพันกับสิ่งที่เป็นเหมือนลมพัดผ่านมาเท่านั้น  ซึ่งก็รู้ทั้งรู้   ว่าตอนจบ
หรือสุดท้ายมันจะเป็นยัง  ลงเอยแบบไหน?   แล้วเวลาก็เลยผ่านมาเนินนานมาก  จนไม่อาจหยุดรั้งความรู้สึกได้
ก็ปล่อยให้ใจเดินไปตามความรู้สึก   ความรู้สึกลอยไปไกลก็ทำให้หัวใจติดตามไปด้วย  แต่พอความรู้สึกนั้น  ได้จากไปแล้ว
หัวใจก็ได้กลับมาเพียงลำพัง  ปล่อยให้หัวใจเจ็บปวด กับบาดแผลที่ต้องใช้เวลาในการเยี่ยวยา  หัวใจต้องทนทรมานกับความเจ็บปวด
ทรมานอยู่กับความหลัง   เมื่อคิดถึงความรู้สึกที่เคยมี  ต้องทนเหงา เศร้า ทรมาน  เมื่อคิดถึงความรู้สึก  หัวใจก็ต้องทนอยู่เพียงลำพัง
กับความเดียวดายในแต่ละวัน   พร้อมกับความสับสนในชีวิตของตัวเอง  มองไปทางไหน?  ก็มืดมน  หม่นหมอง  เพียงลำพัง 
...............หัวใจบางๆ   แต่ไม่อ่อนแอกับความเจ็บปวด   ร้าวราน  ในใจ   อาจต้องร้องไห้    หม่นหมองกับความปวดร้าว  ที่คอยปั่นทอน
ความรู้สึกที่มี   คิดว่าไม่นาน  รอยแผลคงหาย ความเจ็บปวด ที่มีก็จะหายไปด้วย  (ฉันหวังให้มันเป็นแบบนั้น  แต่ใจความเป็นจริงไม่ใช่)
ฉันอ่อนแอเกินไป  ใจไม่แข็งพอ  ที่ปล่อยให้ความรู้สึกที่ดีๆ  ไปผูกพันกับความรู้สึกของใครอีกคน           
...............ซึ่งคนคนนั้นเขาคงไม่มีความผูกพันกับฉันสักเท่าไหร่นักหรอก   ฉันต่างหากที่เอาความรู้สึกไปผูกพันกับเขา  โดยที่ตัวเขาเองไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนั้น
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของฉันสินะ   ที่ปล่อยให้เวลาเป็นตัวดำเนินการมาจนถึงทุกวันนี้   ก็ต้องทนเจ็บปวดที่ไม่ดูแลความรู้สึกของตัวเองให้ดี  
จริงๆ  แล้วมันก็น่าขำนะ  เพราะทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่อากาศที่เย็นสบายพัดผ่านมาเท่านั้นเอง   แต่ตัวของฉันเองเอาความรู้สึกไปผูกพันกับมันมากเกินไป   
ตลกตัวเองจริงๆ  มันเกินไปนะ   กับความคิดที่เข้าข้างตัวเอง  ปล่อยให้ตัวเองคิดหวังมากเกินไป   พอทุกอย่างพังลงไป  ก็ทำให้ไม่ยอมรับกับความเป็นจริง   
................ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใจของฉันเป็นอะไรไป  รู้เพียงแต่ว่าคิดถึง   แต่ฉันรู้ว่าเขาไม่มีทางคิดถึงฉันหรอกนะ  รักเหรอ?  คงไม่หรอกเพียงแต่ว่าเหมือนอะไร
บางอย่างในชีวิตของฉันมันได้หายไป   แต่อะไรล่ะที่หายไปความรู้สึก   หรือว่า......หัวใจ!    น่าขำจริงๆ   ความรู้สึกทำไม?จึงเข้าใจได้ยากมากขนาดนี้นะ
เมื่อก่อนนั้นฉันจะสดใสอยู่ในโลกส่วนตัวของฉัน  ฉันก็เป็นตัวของฉัน แต่พอมีใครคนหนึ่งแวะมาทักทาย  ยอมรับนะว่ามันทำให้ฉันเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว
นิสัยของฉันหลายอย่างที่มันได้ปรับ  อารมณ์  กริยา  มันเปลี่ยนแปลงไป  มันทำให้รู้สึกดีๆ   และอยากคิด   อยากทำ  อยากพูด  แต่ในสิ่งที่ดีๆ  บางทีก็หลอกตัวเอง
"เหมือนเป็นกลลวง   หลอกหล่อตัวเองให้มีความรู้สึกที่ดี   เพื่อที่ตัวเองจะได้รู้สึกดีๆ  และทำแต่สิ่งที่ดีๆ"   เหมือนเมื่อ  8  ปีที่ผ่านมา  ฉันคิดจะทำดี  เป็นคนที่ดีในสังคม
และอยากจะมีชีวิตที่ดีๆ   เพราะ  ใครคนนั้นที่เขาอยู่ในใจของฉันเสมอ   ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้ว  ฉันก็ยังนึกถึงเขาเสมอ  ฉันไม่รู้ว่าทำไม?ฉันต้องคิดถึงคน คนนี้เสมอ
เมื่อใดที่เจ็บปวดกับความรัก     หรือผิดหวังกับเรื่องราวต่างๆ   เขามีส่วนทำให้ฉันรู้สึกอยากมีสิ่งที่ดี   มีชีวิตที่ดี  ทุกวันนี้เขาก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น
และฉันก็คิดว่าเขาก็ยังจะคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป  เพราะอะไรฉันก็ไม่เข้าใจทำไม?  ถึงไม่สามารถลบคน  คนนี้ไปจากความทรงจำที่ดีๆ  ของฉันได้  
.................เขาเป็นเหมือนคนที่คอยปลอยฉันเสมอ  ไม่ว่าเมื่อใด  "พี่หนุ่ย"  คนที่ฉันไม่เคยลืมเขาเลยสักนาที   และคงจะไม่ลืมตลอดไป