6 กุมภาพันธ์ 2546 15:19 น.

น้ำตาลูกผู้ชาย

ขุนหาญ

    ฉันก็แค่ชายคนหนึ่ง
ที่ไม่ตราตรึงมัดใจสาว
หน้าตาก็ออกจะลาว  ลาว
ผิวก็ไม่ขาวเหมือนนางสาวไทย

    แต่งตัวก็เซอร์  เซอร์
ไม่หวังให้เธอมาหลงไหล
คำพูดคำจาออกจากใจ
ห้วน  ห้วน  แต่ไร้ซึ่งเล่ห์กล

    ความร่าเริงคือตัวฉัน
ทั้งวี่ทั้งวันมีเหลือล้น
เป็นกันเองกับทุก ทุก คน
แม้ยามขัดสนยังเฮฮา

    แต่แล้ววันเศร้าก็มาถึง
วันที่คนซึ้งและห่วงหา
ควงแขนชายอื่นมาบอกลา
อดกลั้นน้ำตายิ้มให้เธอ

    สายน้ำที่ไหลเชี่ยว
เล่นน้ำคนเดียวเหมือนคนเพ้อ
ปกปิดน้ำตาที่ล้นเอ่อ
ไม่อยากให้เธอรู้ว่า
	ฉันกำลังร้องให้.
				
6 กุมภาพันธ์ 2546 13:50 น.

บอกฉันหน่อยได้ไหม…?

ขุนหาญ

   ไม่รู้ทำไมต้องคิดถึง
ทั้งที่ครั้งหนึ่งไม่เคยเหงา
ไม่รู้ทำไมต้องมัวเมา
ก็ในเมื่อเขาก็เป็นคน

   ไม่รู้ทำไมเป็นเช่นนี้
ห่างกันทุกทีต้องขัดสน
ไม่รู้ทำไมใจร้อนรน
เมื่อคนหน้ามนสบตามา

   ไม่รู้ทำไมต้องเป็นเธอ
ที่ฉันละเมอเพ้อถามหา
ไม่รู้ทำไมต้องเสียน้ำตา
เมื่อรู้ว่าเธอต้องจากไกล

   จึงเขียนบทกวีเป็นคำถาม
เพื่อออกค้นตามหาความหมาย
ถึงแม้ตอนนี้ฉันอยู่เดียวดาย
แต่ในหัวใจมีเพียงเธอ.
				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟขุนหาญ
Lovings  ขุนหาญ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟขุนหาญ
Lovings  ขุนหาญ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟขุนหาญ
Lovings  ขุนหาญ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงขุนหาญ