26 กุมภาพันธ์ 2545 00:43 น.
ข้าวปล้อง
ดาวลูกไก่แสนรักหายไปไหน
บนฟ้าไกลมองไม่เห็นเลยตอนนี้
เคยนั่งมองดาวลูกไก่กับคุณพี่
แต่วันนี้ดาวลูกไก่ไปไหนกัน
หรือวันนี้เป็นวันหยุดจ๊ะดาวจ๋า
แม่ไก่พาไปเที่ยวไหนกันล่ะนั่น
วิ่งหน้าตั้งถามพี่ชายสุดงงงัน
พี่บอกฉันดาวลูกไก่ถูกลักพา
ใครนะใครใจร้ายลักพาเธอ
แล้วจะเจอดาวลูกไก่อีกไหมน๊า
แต่พี่เก๋รับปากกับฉันแล้วนะว่า
จะตามหาดาวลูกไก่นั่นให้เจอ
พี่เก๋ว่าดาวลูกไก่อยู่กับ Jeminine
อยู่ตั้งไกลไปที่นั่นทำไมเหรอ
มิน่าล่ะตามเท่าไรตามไม่เจอ
เล่นที่เผลอแอบหนีไปดูซีดีกัน
อ๊ะ พี่ชายหายไปอีกคนแล้ว
คงไม่แคล้วแอบไปดูซีดีกันละนั่น
สงสัยแหะ เอ๊ะ! นี่มันอะไรกัน
ท่าจะมันส์ขอนางฟ้าแจมด้วยคน
23 กุมภาพันธ์ 2545 11:45 น.
ข้าวปล้อง
แค่รักเธอ-มันผิดมาก-เลยใช่ไหม
ก็ทำไม-มันเป็นสิทธิ์-ของใจ-มิใช่หรือ
ฉันรักเธอ..บอกออกไป-แบบทื่อ ทื่อ
ฉันผิดหรือ-ที่บอกรัก-เพื่อนตัวเอง
ฉันไม่เห็น-มันจะผิด-ที่ตรงไหน
เรื่องของใจ-ไม่มีสิทธิ์-จะข่มเหง
ไม่บังคับ-เธอหรอก..ฉันนักเลง
ไม่ต้องเกรง-เพื่อนคนนี้-จะเสียใจ
อย่ากังวล-เพราะตัวเธอ-ไม่ได้ผิด
ที่ไม่คิด-ดั่งที่ใจ-ฉันฝันใฝ่
อย่าใส่ใจ-กับบางสิ่ง-ที่พูดไป
แค่อยากให้-เธอรับรู้..เพื่อนคนนี้-มันรักเธอ
22 กุมภาพันธ์ 2545 00:28 น.
ข้าวปล้อง
ไม่ว่าในวันนี้หรือวันไหน
ใจยังคงเปล่าเปลี่ยวและอ้างว้าง
ฝืนจำทนเดินต่อไปตามทางร้าง
บนเส้นทางที่ไม่เคยได้เลือกเดิน
ใครต่อใครบีบบังคับให้ฉันเลือก
มองแค่เปลือกแลดูฉันแค่ผิวเผิน
ขีดเส้นทางสายเล็ก ๆ ให้ก้าวเดิน
ทุกคนเมินไม่สนใจตัวฉันเลย
ฉันต้องเดินบนทางนี้อีกนานไหม
ทางร้างไกลที่ตัวฉันถูกเมินเฉย
ฉันแค่อยากหลุดพ้นสิ่ง..ที่คุ้นเคย
อยากเดินเลยข้ามเส้นทางสายนี้ไป
แม้เส้นทางสายใหม่อาจเจ็บปวด
มีก้อนกรวดทิ่มแทงเลือดอาบไหล
อาจร้องไห้เพราะเจ็บปวดไม่เป็นไร
ฉันเต็มใจที่อย่างน้อยทางสายนั้น..
...ฉันเลือกเอง
20 กุมภาพันธ์ 2545 00:28 น.
ข้าวปล้อง
หยุดนะ อย่าขยับ! นี่คือการปล้น
ยอมให้ค้นหัวใจเธอซะเดี๋ยวนี้
อย่ามาทำเต๊ะท่าอย่าอวดดี
อย่าคิดหนี..แล้วจะหาว่าไม่เตือน
หัวใจมีอยู่เท่าไรส่งให้หมด
อย่าพูดปดแกล้งเป็นทำบิดเบือน
อย่ามาทำเป็นไม่รู้แล้วแชร์เชือน
ฉันขอเตือนไม่รอดแน่..คนหลายใจ
นี่ไงล่ะหัวใจเธอค้นเจอแล้ว
เกือบจะแห้วอดได้..เลยเห็นไหม
เกือบไปแล้วเกือบจะต้องเสียเธอไป
ดีนะไวดักรอปล้นได้ทันการ
หยุดเลยนะ หยุดเลย หยุดเจ้าชู้
อย่าให้รู้เธอเอาใจแอบไปหาร
อย่าให้เห็นว่าใจเธอเที่ยวระราน
เธอได้คลานกลับบ้านแน่..ฉันรับรอง
16 กุมภาพันธ์ 2545 10:19 น.
ข้าวปล้อง
ตู้ลิ้นชักใบใหญ่ในห้องฉัน
ข้างในนั้นมีสมบัติที่ล้ำค่า
เป็นของขวัญหลากสีงดงามตา
ผ่านเวลาเก็บรักษาไว้รวมกัน
ของหนึ่งชิ้นแทนใจในหนึ่งปี
ที่ฉันมีให้กับเธอข้างในนั้น
บรรจงห่อเพื่อเธอคนสำคัญ
จะส่งมันพร้อมกับใจไปให้เธอ
ในปีนี้ก็คงเหมือนเช่นปีเก่า
เป็นแค่เงาในใจเธออยู่เสมอ
เป็นแค่คนขี้อายหลงละเมอ
คนที่เพ้อเฝ้าแต่มองมันทั้งปี
ในลิ้นชักมีของขวัญเพิ่มมาอีก 1 ชิ้น
มันเริ่มชินกับของขวัญมากมายนี้
ยิ่งผ่านวันก็ยิ่งเพิ่มเป็นทวี
เหมือนใจนี้ยิ่งนานวันยิ่งรักเธอ
หน้าส่วนตัว
714
