16 มกราคม 2547 14:48 น.
ข้าวปล้อง
ทำไมต้องร้องไห้
ฉันตอบไม่ได้หรอกนะ..ว่าทำไม
เพียงรู้สึกแค่อยากให้น้ำตามันรินไหล
เผื่อบางทีอะไรที่มันอัดอั้นใจ..อาจหายไปกับน้ำตา
ปล่อยฉัน..อยู่อย่างนี้
เถอะนะคนดี..อย่าห่วงหา
ปล่อยให้ฉันจมปลักอยู่กับสิ่งที่ผ่านมา
เพราะบางทีฉันอาจรู้จักคุณค่าของน้ำตาและหัวใจ
11 มกราคม 2547 14:24 น.
ข้าวปล้อง
หรืออาจเป็นเพราะความห่างไกล
ที่ปกปิดอำพรางไว้ในความแตกต่าง
จึงไม่เคยมองเห็นความเปลี่ยนแปลงที่จืดจาง
ที่เป็นเหมือนเส้นบาง ๆ ระหว่างเราสองคน
หรือเป็นเพราะกำลังหลอกตัวเอง
ว่าเพลงรักสองเรายังบรรเลงความสุขล้น
เส้นทางหัวใจที่ดำเนินเคลื่อนไปอย่างวกวน
จึงดูเหมือนมืดมนเพราะความรักนั้นเข้าตา
แล้ววันนี้ฉันก็ได้พบความจริง
ทุก-ทุกอย่างจึงดูเหมือนหยุดนิ่งสุดเหว่ว้า
ภาพความรักที่เคยคิดว่าคงมั่นตลอดมา
มันก็แค่ภาพลวงตาที่เอาไว้หล่อเลี้ยงใจ
9 มกราคม 2547 15:57 น.
ข้าวปล้อง
นั่งเหม่อลอยหงอยเหงาอยู่ริมรั้ว
ดูเหมือนตัวประหลาดให้คนเขาขบขัน
เฝ้ามองดู...แลหาเธอ...ทุกวี่วัน
จนใจฉันเริ่มอ่อนระโหยแรง
เช้าก็แล้วบ่ายก็มาจนเย็นถึง
ยอดคะนึงอยู่ไหนหนาใจอับแสง
เธอไปไหนไม่เห็นหน้าคิดระแวง
กลัวเธอแฝงแอบเอารักไปให้ใคร
นั่นเพราะฉันเจียมตัวไม่กล้าเอ่ย
แค่เธอทำคุ้นเคยก็สุขใจถึงไหน-ไหน
เพียงเธอยิ้มหยอกเหย้าเล่นก็คิดไกล
บางทีใจของเธอนั่นอาจมีฉันอยู่ในที
แต่วันนี้ก็เหมือนเดิมเช่นทุกวัน
มีเพียงฉันที่ยังรออยู่อย่างนี้
จากคืนวันผ่านเลยเป็นแรมปี
เธอคนดีก็ยังคงไม่มาอีกตามเคย
เจ็บหัวใจแต่ยังคอยรอเสมอ
ด้วยหวังเพียงเธอกลับมาเอ่ยเฉลย
แม้เป็นสิทธิ์ที่เธออาจไม่พูดอะไรเลย
แต่ใจฉันก็ยังหวังอย่างเคยเสมอมา
เพราะฉันเป็นแค่เพียงหมาตัวนึง
ไม่มีสิทธิ์ดื้อดึงให้เธอรักและห่วงหา
หมาแก่-แก่ที่เธอเคยหยิบยื่นรักด้วยเมตตา
วันนี้มันอยากบอกว่า... มันรักเธอ...
8 มกราคม 2547 01:13 น.
ข้าวปล้อง
ทุกวันนี้ฉันก็ดูมีความสุข
ใครก็มองว่าความทุกข์ไม่มีสำหรับฉัน
ฉันหัวเราะ ไร้สาระ สนุกสนานได้ทั้งวัน
และดูเหมือนเป็นคนช่างฝันตลอดเวลา
แต่ลึก-ลึกในใจมันว่างเปล่า
ความรู้สึกมันบางเบาจนยากเกินค้นหา
บ้างก็เหงา บ้างก็เศร้า หัวใจชื้นรื้นน้ำตา
และอยู่-อยู่ความเหว่ว้าก็เข้ามาเกาะกุมใจ
เหมือนว่าขาดสิ่งหนึ่ง สิ่งใด ในความรู้สึก
เหมือนส่วนลึกยังต้องการบางอย่าง...แต่ไม่ใช่
เหมือนมีพร้อมในทุกสิ่ง แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ความว่างเปล่าจึงไม่เคยเลือนหายไปจากใจฉันสักที
หน้าส่วนตัว
827
