ยายมีรำพึง" วันวาเลนไทม์ "

คนบนเกาะ

ยายมีตื่นแต่เช้า   วันนี้ขึ้น 8 ค่ำ จึงต้องรีบหุงหาอาหารเตรียมไปวัด   ทำกับข้าวเสร็จอาบน้ำแต่งตัว  และก็ไม่ลืมที่จะไปเก็บดอกบัวเพื่อบูชาพระ
ยายมีปลูกบัวไว้ในอ่างรอบๆบ้าน  เมื่อมาถึงอ่างบัวยายมีเพ่งดูดอกบัวดอกหนึ่ง  มันเริ่มบานเมื่อเช้านี้เอง  มีแมลงเกาะอยู่ที่กลีบบัวตัวหนึ่ง   มันคงจะมาชมภาพที่สวยงามนี้เช่นกัน   ตรงกลางดอกนั้นจะมองเห็นเมล็ดบัวอ่อนเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง  ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนนางกินรีกำลังลอยคอเล่นน้ำอยู่ในสระ  ข้างๆสระมีพันธุ์ไม้น้อยใหญ่ขึ้นอยู่หลายหลากต้น   เอ....ตัวแมลงที่ว่าคงจะเป็นนายพรานจะมาจับเหล่านางกินรีแน่เลย  ยายมีชักจะสนใจมากขึ้น  อยากจะคอยดูว่ากินรีตัวไหนนะที่นายพรานจับได้  กินรีตัวไหนนะที่พระสุธนจะได้ไปครอง   
       ยายมีนึกขึ้นได้วันนี้เป็นวันวาเลนไทม์  เห็นเด็กๆ วัยรุ่น  11  -  17 ปี เค้าโทรศัพท์หากันใหญ่  ได้ฟังข่าวว่าเด็ก ๆหลายคนจะยอมเสียตัวกันในวันนี้   ถุงยางอนามัยจะขายดี  ดอกกุหลาบแดงก็จะขายดี   ยายมีนึกเสียดายกุหลาบสีอื่นคงไม่มีราคามากพอที่จะแข่งกับกุหลาบแดงได้    ช่างเถอะสักวันหนึ่งราคามันก็ต้องมากขึ้นอยู่ดี  ยายมีรำพึงในใจ  
       เมื่อความคิดล่องลอยไปไกล  ในที่สุดก็หวนมานึกถึงตัวเอง   สมัยที่ยังสาว ๆ ตาเค้าไม่เคยส่งกุหลาบให้เลยแม้แต่ดอกเดียว   ยังจำได้สมัยที่ตาแกจีบครั้งแรก  ตาปีนขึ้นไปอยู่บนต้นหว้าและเก็บลูกหว้าสีดำมะเมี่ยมมาให้ยายกิน  มันคงเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ยายมีได้รับ   ตาเค้ามีบทพิศวาสยายเหมือนกัน  โดยป้อนลูกหว้าให้ยาย  ยายนี่อายจนหน้าแดงไม่อยากจะคิดเลยว่าการป้อนลูกหว้าทำให้ต้องอายด้วย    ต่างก็ยิ้มและหัวเราะกันใหญ่   ไม่มีคำพูดใด ๆออกจากปาก  แต่ทั้งสองหัวใจคงจะรู้ความหมาย  โดยไม่ต้องพูดแม้แต่คำเดียว
       ยายมีคิดถึงสังคมปัจจุบัน  เด็ก ๆ ทำไมที่ต้องรีบร้อนมีคู่กันนัก  ทั้ง ๆ ที่ยังทำมาหากินกันเองไม่ได้    อยากจะบอกเด็ก ๆว่า สมัยยายนั้น  คนที่จะมีครอบครัวจะแต่งงานกัน จะต้องรู้จักทำมาหากิน  มีหลักแหล่งที่จะสร้างเป็นครอบครัวใหม่   การคิดแค่จะเสียตัวแล้ว ยังแบมือขอเงินพ่อแม่คงไม่ถูกนัก
       ยายมีหลงอยู่ในความฝันเสียนาน  นึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปวัด  จึงรีบเก็บดอกบัวแล้วไปวัดอย่างที่เคยปฏิบัติมาประจำ