นิทานหน้ากระดานดำ

ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก

เขาว่าเธอสับสนคล้ายคนบ้า
มีแววตาแต่ไร้ความใสสด
โลกดูเปลี่ยวเปล่าเหงาเศร้ารันทด
หาความงดงามใดก็ไม่มี

    เพื่อนเขาเรียนเขียนอ่านเสียงขานขับ
    เธอนั่งหลับจับเจ่าเหงาเหลือที่
    วันและเดือนเคลื่อนไปหลายขวบปี
    จวบวันนี้ที่เห็นยังเช่นเดิม

         กายเติบโตตามวัยเช่นใครเขา
         สมองเล่าเหตุใดจึงไม่เสริม
         ความอบอุ่นทางใจใครช่วยเติม
         วันใดเริ่มเตรียมพร้อมยอมเล่าเรียน

               วันนี้เธอเยาว์วัยไร้เดียงสา
               วันข้างหน้าใครจะรับ..จับมือเขียน
               จะมีครู..ใครเล่าเฝ้าพากเพียร
               กาลผันเปลี่ยนจากวัยเยาว์ที่เจ้าเป็น

                   เผชิญโลกอย่างไรไม่อาจรู้
                   จะเป็นอยู่อย่างไรไม่อาจเห็น 
                   หลายคำถามตามรุกทุกประเด็น
                   อาจลำเค็ญเคว้งคว้างหรืออย่างไร?

                         ยังรออรุณรุ่งของพรุ่งนี้
                         หวังเธอมีใบหน้าแววตาใส
                         หวังเธอร่วมเรียนเล่นเช่นใครใคร
                         สู่วันวัยแกร่งกล้า...อนาคต