16 ตุลาคม 2547 14:57 น.
ความทรงจำ
ไม่ใช่ผมลืมเธอไปแล้วนะ ผมยังจำเธอได้เสมอแต่เธอน่ะสิ คงไม่อยากคุยกับผมแล้วมั้ง ของขวัญที่คิดจะให้เธอในวันเกิดถูกเก็บไว้อย่างดีในลิ้นชักบนห้องของผม วี่ทำเสียงไม่พอใจ(อีกแล้ว) เบดไม่เคยตามใจวี่เลยนะ เนี่ยเหรอคนจะเป็นแฟนกัน แค่ลองคบไม่ใช่เหรอ แค่ลองคบยังเละขนาดนี้ แล้วพอเป็นแฟนล่ะจะว่ายังไง
เรามีทางได้ไปถึงจุดนั้นด้วยเหรอ เบดหมายความว่ายังไง อย่าคิดว่าเราไม่รู้นะว่าวี่น่ะคุยกับใครมั่ง หว่านเสน่ห์ไปทั่ว เบด!!! แล้ววี่ก็กรี๊ดๆ หยุดกรี๊ดได้มั้ย [น่าจะพูดอย่างงี้ตั้งแต่ทีแรก:ความทรงจำ] วี่จะเลิกกะเบด เลิกไปเลยก็ดี ไปจากชีวิตเราได้ยิ่งดีใหญ่ พอผมพูดจบวี่ก็วางสายไปเลย ผมก็กดโทรศัพท์หาไอ้ไท้บอกให้มันนัดดอตให้หน่อย
ผมว่าผมควรจะทำอย่างงี้ตั้งแต่ทีแรก - - พี่ไท้มาช้าจังเลย เธอบ่นไอ้ไท้ที่เดินนำผมไปก่อนอย่างไม่จริงจังนัก รีบมากแล้วนะเนี่ยน้องดอต พอเธอหันมาเห็นผม เธอก็อึ้งไปเลย สบายดีเหรอดอต ผมทักเธอ คะ ไม่ถามกลับเลยเหรอ หืม? พี่ล่ะค่ะ สบายดีมั้ย สบายดีจ้า เธอก็เงียบ เราเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ ผมตัดสินใจถามเธอ เหมือนเดิม? ดอตทำไม่ได้หรอก
ทำไมอ่าดอต ผมก็ยื่นของขวัญวันเกิด(ย้อนหลัง)ไปตรงหน้าเธอ happy birthday ขอบคุณมากคะ ท่าทีเย็นชาละลายลงไปนิดนึง แต่ก็ยังเหลืออยู่ เฮ้ย!เดี๋ยวกูไปซื้อของกินก่อนนะ ไอ้ไท้ก็รีบเดินไปทันทีที่พูดจบ ง่ะ พี่ไท้ทิ้งกันซะแล้วง่า ยังเหลือพี่อยู่ทั้งคน มันก็เหมือนไม่เหลือใครเลยอ่าแหละ ผมอึ้งเลย ทำไมระยะห่างเรามันมากมายเหลือเกิน
ผมก็เลยตัดสินใจลองเสี่ยงพูดคำๆนั้นออกไป เราชอบดอตนะ แต่..เธอมีพี่วี่แล้วนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกับวี่ เค้าก็คบกับเราเล่นๆฆ่าเวลาเท่านั้นเอง เธอเสียใจก็เลยพูดพล่อยๆแบบนี้ออกมาน่ะสิ ไม่ใช่นะ เราชอบดอตจริงๆ ชอบมาตั้งนานแล้ว เธอไม่เคยบอก ก็เรากลัวดอตจะห่างออกไปเรื่อยๆ ก็เลยตัดสินใจไม่บอก แต่ยิ่งดูถ้าไม่บอก เราก็อาจจะไม่มีโอกาสได้บอกอีกเลยก็ได้ เธอก็ร้องไห้ ผมก็ลูบๆหัวเธอ
เลยกลายเป็นคนขี้แยไปเลย ตกลงว่าไงเอ่ย ให้ไรก้ไม่รู้ เธอแกล้งทำเป็นเขย่าๆกล่องของขวัญเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ป่านนี้ของข้างในไม่เน่าแล้วเหรอเนี่ย เดี๋ยวเหอะ ผมก็เขกหัวเธอ เจ็บนะ แล้วผมก็ไปนั่งบนแสตนข้างๆเธอ แล้วก็ส่งข้อความไปให้ I still missing you na Dot. Miss you na.ใครส่งข้อความมาให้นะ เธอก็กดๆอ่าน ยิ้มๆ แล้วเสียงข้อความเข้าของผมก็ดัง ไม่ต้องหยิบดูก็รู้ว่าเป็นใคร^_^(ท่าทางการที่ผมลองเสี่ยงครั้งนี้จะเป็นผลแฮะ>.
16 ตุลาคม 2547 14:28 น.
ความทรงจำ
พี่เบด เธอเรียกชื่อผมเบาๆ ไอ้ไท้ก็ศอกผม เธอวิ่งหนีไปเลยคับ มึงก็ไปพูดไรอย่างงั้น เป็นใครก็เสียใจ ปากเป็นแบบนี้ไงถึงได้จีบใครไม่ติด งั้นกูตามไปนะ ผมหันไปมองทางไอ้โด้และเห็นมันมองผมอยู่ ผมก็วิ่งไปหาเธอ ดอต ผมเห็นเธอนั่งซบหน้ากับแขนร้องไห้อยู่ เมื่อเธอได้ยินผมเรียกเธอก็เงยหน้าขึ้นดู แล้วก้ทำท่าจะหนีอีก
ดอตๆ เดี๋ยวก่อน เราไม่ใช่คนหน้าด้านนะ เออ ดอตมันผิดเองที่ไปทักเธอก่อน จะไปไหนก็ไป ไป๊ ไปจากชีวิตเราได้เลยยิ่งดี ไป๊ เธอผลักผม ผมก็ได้แต่จับมือเธอไว้(และมองเธอด้วยสายตาปวดร้าวเล็กๆ) เบด ผมหันไปมองทางต้นเสียง วี่! ที่เบดเปลี่ยนไปก็เพราะมาติดเด็กคนนี้นี่เอง วี่มาได้ยังไงน่ะ พอดีวันนี้โรงเรียนวี่ยังไม่เปิดน่ะ ก็เลยแวะมาดูเบดสักหน่อย
คือตอนนี้เรากำลังยุ่งอยู่อ่ะ เบดพาวี่ชมโรงเรียนหน่อยสิ นะๆ ถ้ามันเป้นเวลาอื่นก็ว่าไปอย่าง ผมจะไไม่ว่าสักคำกะอีแค่พาเดินชมโรงเรียน แต่นี่ ตอนนี้ภาระตรงหน้าก้มียังไม่ได้เคลียร์เลยด้วย เราไม่ว่างอ่าวี่ ยังมีธุระอยู่ ไม่เป็นไรวี่รอได้ เออ..ดอต ดอตไล่เรา..จริงรึเปล่า จริง จะไปไหนก็ไป เธอพูดจบก็วิ่งหนีไปเลย ผมเห็นไอ้โด้ก็วิ่งตามไป(TT^TT) /
ฉันจำใจต้องเอ่ยปากไล่เขาออกไป ทั้งที่ใจก็เจ็บ เสียใจแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ก็พี่วี่เค้าน่ะ ทั้งน่ารัก เรียบร้อยเหมาะกับเขาทุกอย่าง ถ้าจะให้เขามัวแต่มาง้อฉัน เขาก็เสียโอกาสที่จะได้ทำคะแนนกับพี่วี่หมด เรื่องของฉันมันไม่สำคัญขนาดนั้นหรอก ดอต พี่โด้ ฉันเงยหน้าที่มองพื้นดินอยู่มามองพี่โด้ มานั่งก้มมองพื้นไม ไมไม่สู้ พี่โด้ ของที่อยากได้ก็ต้องสู้ดิ ไม่สู้เราจะได้มาได้ยังไง
ดอตสู้ไม่ไหวหรอก ไหวสิ น้องพี่ไหวอยู่แล้ว ลองสู้ดูรึยัง ยังใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องลองก็รู้อยู่แล้วว่าแพ้แหงๆ อาจจะชนะก็ได้ ใครจะรู้ ก็ดอตรู้ไง รู้อยู่แล้ว เด็ก3ขวบที่ฉลาดรู้ทัน อาจจะสายตาสั้นก็ได้ พี่โด้จะให้ดอตทำยังไงล่ะ พี่ไปสั่งเราไม่ได้หรอก คิดดูแล้วกัน ว่าอยากจะเป็นคนที่อยู่ข้างหลังได้แค่เฝ้าดูแล้วสักวันเค้าคงเดินผ่านเลยไป
แล้วเราก็อาจจะกลายเป็นคนไม่มีตัวตน อาจจะถูกลืมไปเลยก็ได้ แต่ถ้ามาอยู่ข้างๆ อย่างน้อยเขาก็ยังเห็นเรามั่ง อาจจะมีบ้างที่ลืมนึกถึง แต่เดี๋ยวก็นึกได้เองแหละ เคยได้บทเรียนแล้วไม่ใช่เหรอไง ว่าเป็นคนที่ยืนข้างหลังแล้วมันเป็นไง ฉันก้มหน้านิ่งก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาเขา ฮัลโหล พี่เบด..เออคือว่า..คือ คืออะไรจ๊ะ
อืม..อย่าทะเลาะกันบ่อยนักนะ..เกรงใจที่ปรึกษาคนนี้หน่อยนึง แต่เราว่าเราจะปลดเกษียณแล้ว ดอตหมายความว่ายังไง โชคดีนะคะพี่เบด ดอตเอาใจช่วยเสมอนะ มีไรก็โทรมาได้ ฉันพูดจบก็วางสายไป มิตรภาพที่เรามีมามันพังลงไปด้วยน้ำมือของฉันเองTT_TT - - ไอ้ดอต ของขวัญปีใหม่แกให้ใครมั่งว่ะ ฉันเงยหน้าจากสมุดวิชาภาษาไทยมาตอบไอ้ลิน
ฉันไล่รายชื่อไปเรื่อยๆ(ให้มันฟัง) แล้วพี่เบดล่ะ ไม่ให้เหรอ ฉันรู้ว่ามันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแทงใจดำ แค่ถามทั่วๆไปเท่านั้นเอง เอาไว้ดูงบก่อนแล้วกัน ถ้ามีเหลือก็คงพอจะซื้อให้ได้ เอาไว้เป็นคนสุดท้ายเลยเหรอ เป็นคนแรกต่างหาก ที่ฉันคิด(จะ)ให้ของขวัญปีใหม่ แต่นีเราไม่ได้คุยกันมาเดือนกว่าแล้ว-_-! /
16 ตุลาคม 2547 14:10 น.
ความทรงจำ
นั่งรถอยู่มึงก็โทรไปขอโทษเค้าแล้วกัน ขอโทษไว้ก่อนเพื่อมิตรภาพ ไอ้หยกบอกทิ้งท้ายก่อนที่ผมจะขึ้นรถ ผมกดโทรศัพท์โทรออก แต่ไม่ได้โทรหาวี่ / ดอต โทรศัพท์ ค่าาา ฉันรีบคว้าผ้าเช็ดผมออกจากห้องน้ำข้างล่าง แล้วก็กดรับสาย วาไง ว่างอยู่มั้ย เพิ่งสระผมเสร็จอ่ะ กวนมะ ไม่อ่ะ ทะเลาะกับวี่อ่า ก็โทรไปขอโทษเค้าสิ
แต่เราไม่อยากขอโทษเค้าอ่ะ กลัวเค้าเหลิง แล้วจะทำไงล่ะ ก็ไม่รู้นี่ไง ทำไงดีอ่ะดอต เฮ้อ!เราไม่รู้สิ เราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เอาจากที่เคยให้คำปรึกษากะคนอื่นก็ได้นะ ถ้าคิดว่าขอโทษไปแล้ว เค้าจะเหลิง ก็อธิบายให้เค้าฟัง ไม่งั้นก็ขอโทษไปซะจะได้จบๆไป ฉันให้คำปรึกษาแบบขอไปทีมากๆ ก็ไม่มีอารมณ์นี่-*- ดอตนี่พูดตรงดีเนอะ
แล้วจะให้พูดยังไงอ่ะ พูดอ้อมไปอ้อมมา? ไม่ใช่อย่างงั้น เพียงแต่เป็นดอตนี่ก็ดีเนอะ เธอก็เป็นได้ ถ้าเธอเด็ดขาดพอ ง่ะ อารมณ์เสียเปล่าเนี่ย เบดขอโทษนะที่โทรมารบกวน ก็ มีไรปรึกษาเราได้ แต่เราเป็นคนตรงนะ ทนๆเอาหน่อย เดี๋ยวเบดเข้าบ้านก่อนนะ ไม่กวนละนะ อืม พอฉันกดวางก็รีบขึ้นห้องทันที โดยไม่ได้เอามือถือขึ้นไปด้วย - -
ฮัลโหลคับ ขอสายดอตคะ เดี๋ยวโอนให้คับ ฉันคว่ำหน้าลงกับหมอนแล้วก็ร้องไห้ โทรศัพท์ที่หัวเตียงก็ดังขึ้น ฮัลโหล ฉันรับพร้อมกับกั้นเสียงสะอื้น ว่างอยู่เปล่าแก ไอ้นุ่นนี่เอง ฉันเงียบแต่สะอื้นก็ลอดออกไปจนได้ นี่แกร้องไห้เหรอว่ะ อ..อืม เป็นไร ฉันก็เล่าเรื่องราวคร่าวๆให้มันฟัง มันคงฟังลำบากอ่ะ เพราะฉันสะอื้นไปพูดไป
คือสรุปว่าพี่เบดทะเลาะกับพี่วี่แล้วมาปรึกษาแก แกน้อยใจก็เลยเป็นอย่างงี้ อือ เป็นมากมั้ยเนี่ย เดี๋ยวก็หายแก..มีไรอีกรึเปล่าว่ะ ก็ไม่มีแล้ววะ โทษนะเว้ยคงต้องวางก่อน เราอยากอยู่คนเดียว อย่าคิดมากนะเว้ย มีไรก็โทรหาเราได้ อืม ขอบใจนะ ฉันวางแล้วก็ร้องไห้ต่อ มันบีบหัวใจ..สั่นๆจากข้างใน ที่ต้องเป็นที่ปรึกษา แก้ปัญหาเมื่อเธอรักใคร เธอเพียงไว้ใจโดยไม่เคยจะสนใจว่าคนเป็นที่ปรึกษา เกิดปัญหา..ว่ารักเธอ-
ฮัลโหล ขอสายดอตคับ ไอ้เบดเหรอ อืม เดี๋ยวลองโอนให้นะ ไม่รู้ว่าสายจะว่างรึเปล่า เมื่อกี้เพื่อนไอ้ดอตเพิ่งโทรมา อืม ขอบใจเว้ย - - เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้นอีกแล้ว แต่ตอนนี้ฉันร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมอีก-_- แต่ฉันก็เอื้อมไปรับนะ ฮ..ฮ..ฮัลโหลคะ ดอตเหรอ O_o!อึ้งเลย เขาโทรมา โทรมาตอนฉันร้องไห้อยู่อีกด้วย-o-! อ..อืม เป็นไรเปล่า
ก..ก..ก็ร้องไห้..อยู่อ่ะ ห๊ะ!ร้องไห้ เฮ้ย!เป็นไรอ่ะ ม..ม..ไม่มีไร ง่า เป็นไรเอ่ย ไม่เอานะคนดี อย่าร้องไห้น๊า ใครแกล้งบอกเบดได้ เดี๋ยวเบดจัดการให้ ไม่ต้องหรอก เกรงใจ..เธอแย่เลย ดอต เออ..มีไร..ด่วนรึเปล่า..คุยได้นะ ไม่ดีกว่า มาปลอบดอตดีกว่า เนอะๆ ฉันก็เงียบ โอ๋ๆๆๆอย่าร้องไห้น๊า แบบว่าเบดก็ปลอบใครไม่เก่งน่ะ จะให้ทำไงอ่า
ไม่..เป็นไรหรอก..อืม อย่าร้องไห้นะ เบดเป็นห่วง ขอบคุณนะ แล้วฉันก็วางสาย ไอ้นุ่นก็โทรมาต่อ หลายวันจากนั้น เขาก็ส่งmessageมาหาฉันทุกวัน วันละหลายข้อความ ทำเอาฉันดีใจจนบอกไม่ถูกเลย / วันเปิดเทอม ผมก็นั่งทานก๋วยเตี๋ยวน้ำตกอยู่กับกลุ่มเพื่อน ก็เห็นเธอเดินผ่านมา ไม่ต้องเหลียวก็ได้เว้ยไอ้เบด ไอ้ไท้แซวยิ้มๆแล้วมันก็เรียกเธอ เธอก็เลยเดินมาหา
ว่าไงค่ะพี่ไท้ เออแฮะ นี่ไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย-_-! ทานข้าวยังเอ่ย ทานแล้วค่า แม่ให้ทานมาจากบ้าน ดอตไม่ทักเลยนะ ผมอดแขวะเธออย่างหมั่นไส้(โดยไม่มีสาเหตุ)ไม่ได้ เออ..หวัดดีงับพี่เบด ทำไมเธอต้องทำหน้าเหมือนไม่อยากคุยกับผม เหมือนผมเป็นส่วนเกินอย่างงี้ล่ะเนี่ย(น้อยใจอ่า รู้มะ>.
11 ตุลาคม 2547 15:12 น.
ความทรงจำ
มีไรให้กินมะ ห๊ะ! เออ.. พอดีไม่ค่อยมีไรให้กินซะด้วยสิ อืมมมม หาๆในตู้แล้วกัน อาจจะมีอะไรให้กินล่ะมั้ง เขาก็ก้มๆลงไปหาแล้วเขาก็ชูกล่องน้ำชาเขียวขึ้น กินได้ป่ะ กินไปดิ ไม่มีใครว่าหรอก กินได้จริงๆนะ อืมมม.. ดอตกินมะ ไม่อ่ะ ดอตกินก่อนแล้วเดี๋ยวเบดกินต่อ เหอๆ เธอกินไปเหอะ โอ๊ยยย อายมากมาย^_^ /
อีกไม่นานผมก็ต้องไปแล้วอ่ะ ไม่อยากไปเรียนเลยให้ตายเหอะ ผมมีเรียนตอนบ่าย4โมงครึ่ง แต่นี่4โมง25แล้วยังนั่งอยู่นี่เลย เธอไปเรียนกี่โมงอ่ะ เธอหันมาถามผม 4โมงครึ่ง นี่ก็ใกล้จะ4โมงครึ่งแล้ว อ้าว!งั้นก็ไปดิ ไล่กันเลยเหรอ เปล่านะ ก็เธอบอกว่าเรียน4โมงครึ่งนี่ นี่ก็จะ4โมงครึ่งแล้ว ไม่รีบไปเดี๋ยวก็สายมากหรอก โทษเราไม่ได้นะ
อืมมม..ไม่โทษหรอก จะโทษทำไมอ่ะ ดอตไม่ได้ทำไรผิดนี่ เบดไม่รีบไปเองแหละ ที่จริงควรไปตั้งแต่4โมง5แล้ว อืมม.. ผมออกจากที่ทำงานของแม่เธอตอนใกล้ๆจะ5โมง เสียดายนิดๆที่เธอไม่ได้กลับไปขึ้นรถพร้อมกันผม แต่ก็นะ แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้ว หาเรื่องออกมาหาเธอจนได้^^ ฮัลโหล เบดอยู่ในอ่ะ ผมจำเสียงปลายสายได้ทันทีที่อีกฝ่ายพูด วี่เหรอ
จำไม่ได้เหรอไง พอดีไม่ได้ดูเบอร์น่ะ กดรับเลย ก็แล้วไป แล้ววี่ไม่เรียนเหรอ 5โมงแล้วนี่ เรียนสิ แต่แอบคุย ว่าแต่เบดเหอะ อยู่ไหนทำไมยังไม่มาอีก รถติดน่ะ ติด? ปกติเบดมาถึงนี่แค่บ่าย3กว่าเองนะ ทำไมป่านนี้ยังไม่ถึงอีก เอาไว้ค่อยคุยกันแล้วกันนะ เดี๋ยววี่ก็โดนว่าเาอหรอก วางมั่งเหอะ เบดให้วี่วาง?? ผมก็เงียบ เสียงของวี่เริ่มสูงตามอารมณ์
เอาไว้ค่อยคุยกันดีกว่า เบด เบดจะให้วี่วางใช่มั้ย เบดไม่เคยให้วี่วางก่อนเลยนะ มันก็เพื่อวี่เอง คุยโทรศัพท์แบบนี้เดี๋ยวก็เรียนไม่รู้เรื่อง วี่ไม่คุยกับเบดก็ได้ วี่ไปคุยกับคนอื่นแทนก็ได้ วี่จะคุยแบบนี้ใครก็ห้ามวี่ไม่ได้หรอก สิ้นเสียงวีน วี่ก็วางไปทันที ผมก็นึกถึงคำของซ่าที่เคยคุยกันขึ้นมา ไอ้วี่มันเปลี่ยนไปนะ ตั้งแต่ได้รู้จักกับเบด ได้คุยกับเบดมา มันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ยังไงก็ฝากดูแลมันหน่อยแล้วกัน ยังไงก็เห็นแก่เพื่อนคนนึง แม้ว่าตอนนี้เบดจะไม่ได้ชอบมันแล้วก็ตาม แล้วทีนี้ผมควรจะทำยังไงดี
ทำแบบนี้ผมก็ตัดวี่ออกไปจากชีวิตได้สำเร็จ แต่อีกใจก็รู้สึกผิด ขออนุญาตคับ รีบไปนั่งไป เอาล่ะ เรามาเรียนกันต่อ ผมรีบเดินไปนั่งข้างไอ้ตี้ พอผมชำเลืองไปทางวี่ผมก็เห็นเธอมองมาทางผม พอเห็นผมมองเธอก็เชิดหน้าใส่แล้วก็หันไปสนใจการเรียน แล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรแล้วก็ตั้งสมุดขึ้นปิดหน้า(แอบคุยแหงๆ) ผมก็ไม่ได้สนใจเธออีก พอเลิกผมก็ยืนรอไอ้หยกอยู่พร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ ซ่าก็เข้ามาทัก ไงเบด วันนี้มาเลทนะ
อืม ไม่เคยเห็นเลย แปลกดี ซ่าแซวยิ้มๆ รอหยกป่ะ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเรากลับกะวี่ วันนี้วี่ไม่กลับเองเหรอ ไม่รู้โทรบอกใครให้มารับอ่ะ ป่านนี้มันยังไม่ออกมาจากห้องเลย จังหวะนั้นวี่ก็ออกมาพอดี(คุยโทรศัพท์ออกมาเลย) แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยววี่โทรไปใหม่ วี่กดวางสาย มองผมนิดๆแล้วก็หันมาทางซ่า ไปรอพี่อาร์ตหน้าป้ายรถเมล์เหอะ เรานัดพี่เค้าไว้ อืมๆ งั้น..เราไปนะเบด ซ่าหันมาลาผม บาย วี่ก้าวนำออกไปก่อนโดยไม่ได้พูดอะไรกับผมสักคำ สงสัยจะโกรธมากแหงๆ-_-,
11 ตุลาคม 2547 14:23 น.
ความทรงจำ
งั้นเดี๋ยวเบดไปหานะ ให้ไปได้กี่โมงอ่ะ ก็..ตอนบ่ายๆล่ะมั้ง แล้วจะมาทำไมเนี่ย ก็มานั่งเล่นไง เรามีเรียนตอนเย็นด้วย ไปนั่งเล่นก่อนแล้วค่อยไปเรียน มาไม่ได้เหรอไง ก็..มาได้ดิ แค่อยากรู้เฉยๆน่ะ อยากรู้ว่าอยู่ยังไง ก็อยู่แบบคนนี่แหละ จะให้อยู่ยังไงล่ะ
ไม่ใช่อย่างง้านนน ว่าแต่ถ้านั่งรถสายจะผ่านรึเปล่าอ่ะ ผ่านดิ งั้นเดี๋ยวพอเราลงรถแล้วเดี๋ยวโทรไปบอกดอตนะ อืมมมม.. ฉันก็อธิบายทางคร่าวๆให้เขาฟัง เอาไว้เจอกัน ค่าาาา - - ไอ้ดอต แกอยู่ไหนว่ะ อยู่ที่ทำงานแม่ เออแก เราอยู่ใกล้ๆนี่อ่ะ เดี๋ยวเราไปหานะแก เสียงไอ้นุ่นพูดแข่งกับเสียงเร่งเครื่องยนตร์ เออ..คือว่า พี่เบดจะมาอ่ะแก
เฮ้ย!เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ ไม่เห็นจะรู้เลย แอบปิดเหรอแก บ้า แอบปงแอบปิดที่ไหน เราไม่ได้เป็นแฟนกับเค้านะเว้ย เค้าแค่จะมานั่งเล่นเฉยๆเพราะตอนเย็นเค้าต้องไปเรียนอีก งั้นเราไม่ไปหาแกแล้วดีกว่า เดี๋ยวไปเป็นก้างใครบางคน เฮ้ย!เราไม่ได้คิดงั้นนะแก เออ รู้น่า ถ้าเราไปเราก็ไม่รู้จะวางตัวไงดีวะ เราไม่ไปดีกว่า โทษนะ
แกจะโทษทำไม แกไม่ได้ทำไรผิดนี่ งั้นเอาไว้แกกลับบ้านแล้วแกโทรมาหาเราด้วยนะ อือ แล้วจะโทรไป - - ก๊อก ก๊อก ก๊อก อ้าว!มาแล้วเหรอ เข้ามาสิ ฉันเปิดประตูคาไว้ให้เขาเดินเข้ามา แล้วฉันก็เดินไปยังหน้าจอคอมที่เปิดอยู่ ทำไรอยู่อ่ะ เขาวางหนังสือเรียนพิเศษลงบนโต๊ะใกล้ๆคอม เล่นเอ็ม ไหนๆ ดูหน่อยซิ เล่นกะใคร ฉันรีบย่อหน้าต่างที่คุยอยู่ลงทันที
ไหงปิดลงไปเลยล่ะ ก็ไม่อยากให้ดูนี่ เขาก็เข้ามาแย่งๆเม้าส์กับฉัน ไปๆมาๆก็กลายเป็นว่ามือของฉันโดนเขาจับไว้เต็มๆ ปล่อยได้แล้วนะๆ ฉันก็กดปุ่มหน้าต่างให้มันเลื่อนขึ้นไม่ให้เขาอ่านได้ อะไรเนี่ย ถ้าปล่อยก็เป็นแบบนี่อ่าดิ ไม่ปล่อย ยิ่งฉันดิ้น เขาก็ยิ่งจับแรงขึ้น เจ็บๆๆ ก็อยู่เฉยๆ ไม่ต้องดิ้นจะได้ไม่เจ็บ เธอก็ปล่อยสิ เขาก็ยังเฉย จนเขาอ่านจบ
ก็แค่นี้ไม่เห็นมีอะไรเลย ก็เธอว่าไม่มี แต่เราว่ามีนี่ มีไรก็บอกมาสิ ไม่เอา นะๆๆๆ ฉันอ้อนเมื่อเห็นเขาแสดงท่าที(เริ่ม)ไม่พอใจ มีไรทำไมไม่บอก หืม? บอกเราไม่ได้เลยเหรอ คือบอกไม่ได้จริงๆอ่า ก็จะให้บอกไปได้ยังไงล่ะ ว่าคนที่คุยอยู่ด้วยอ่าก็คือเพื่อนของเขาเอง พี่ไท้เขาใช้เมลล์นี้คุยกับฉันเป็นการส่วนตัว เมลล์นี้ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งพี่โด้หรือว่าเขา^^
บอกไม่ได้สักนิด? ฉันก็ส่ายหัว ก็ได้ ไม่บอกก็ไม่บอก เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเหอะ นะๆ ก็ได้ งั้นเราขอออนเมลล์เรานะ งั้นพิมลาให้หมดเลย พิมให้หน่อยดิ เธออยู่ใกล้คีย์บอร์ดที่สุดอ่ะ เขาก็จัดการให้เรียบร้อย ดอตเล่นแทนเราทีสิ ไมอ่า เมลล์เธอไม่ใช่เหรอ มันก็ใช่ แต่ขี้เกียจเล่น อ้าว!งั้นก็ไม่ต้องออน นะๆๆ อือ ก็ได้ ฉันก็เลื่อนเก้าอี้ไปใกล้เขายิ่งขึ้น(ก็ถ้าให้พิมมันไม่ถนัดนี่-.-)เขาไม่ขยับให้เลย มันทำให้เราอยู่ใกล้กันมาก
เขายกเก้าอี้ที่มีเท้าแขนให้ฉัน ส่วนเขาก็เอาแขนมาเท้ากับที่เท้าแขนของฉันแทน โอ๊ย~~นั่งก็ชิดกัน เมื่อกี้ก็จับไม้จับมือ(แม้ว่ามันจะไม่เชิงอ่านะ) ตอนนี้แขนยังวางอยู่ติดกันอีก ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วนะ>o
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
907
