21 สิงหาคม 2547 11:59 น.
ความทรงจำ
แต่พอรุ่งเช้านี่สิทำไมรู้สึกว่ามีอะไรสั่นๆอยู่ข้างๆหมอน มือก็คลำไปทั้งที่ตายังปิดและความรู้สึกยังไม่ตื่นเต็มที่นั้นก็ทำเอามันหายสั่นแต่แล้วมันก็กลับมาสั่นใหม่ โอ๊ยๆ ใครว่ะ แม่งคนจานอน บ่นได้แค่นั้นแล้วฉันกดรับหลังจากที่คลำหามือถือจนเจอ เมื่อกรอกเสียงลงไปจึงได้ยินเสียงกึ่งขันกึ่งเกรงใจลอดมา อ่า ดอตเหรอ นอนอยู่เหรอ ท้ายประโยคเสียงของเขาเริ่มเบาลง อืม ฉันก็รับคำไปสั้นๆงั้นแหละ(ก็คนมันง่วงนี่เฟ้ย-*-) เออเปิดเครื่องไม ลืมปิด เขาและฉันก็เงียบไป นี่ไม่มีไรใช่มะ งั้นดอตวางแล้วนะจะนอนต่อ ไม่อยากคุยกับพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงจะค้านขึ้นมาแต่ตอนนี้สมองเริ่มไม่ค่อยรับรู้และตาก็ชักหนักๆไงชอบกลแฮะ อืมมม อะไรดลใจให้ฉันตอบออกไปอย่างงั้นก็ไม่รู้ ปึ๊ก!!!เสียงวางโทรศัพท์กระแทกเข้าหูฉัน นี่เราไปทำไรให้งอนอีกเนี่ย แต่ฉันก็ลืมไปและหันไปนอนต่อ ไอ้ดอตๆตื่นสิ โอ๊ย ค่าๆ ฉันลุกจากเตียงไปเปิดประตูให้พี่โด้ ไร หัวกระเซิงจริงๆเลยน้องช้านน อืม..แล้วนี่เรียกไม พี่หนึ่งโทรมา เสียงของพี่โด้ค่อนข้างจะไม่พอใจเล็กๆ ไม่พอใจไรหืม? เค้าเป็นรุ่นพี่ของพี่ก็จริงแต่มาทำตัวเป็นเบ๊ให้เรา พี่ก็ไม่ค่อยชอบนะ ค่าาา ฉันขี้เกียจเถียงก็เลยลงไปรับโทรศัพท์ หลังจากนั้นชั่วโมงกว่าๆก็เป็นอันวางเพราะจะไปกินข้าว และก็เริ่มเกรงใจตาเขียวๆของพี่โด้มากขึ้นๆ(ตามเวลาน่ะ) พอหยิบส้อมขึ้นมาเท่านั้น มือถือก็มีข้อความเข้าฉันชายตาไปมองมือถือที่อยู่ข้างๆปฏิทินเท่านั้นแต่ไม่ได้เดินไปดูอย่างเคย พี่โด้แค่มองหน้าฉันนิดๆแต่ก็ยังโซ้ยข้าวในจานกับกับข้าวบนโต๊ะต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น(ก็ทุกทีอ่านะจะต้องแซวนู้นแซวนี่เจ็บๆแสบๆทุครั้งที่ฉันเปิดอ่านข้อความ) ไม่เปิดอ่านข้อความหน่อยเหรอ ไม่อ่ะ ไม่อยากดู ไม่อยากอ่าน ง้าน..ชั้นดูเอง อย่าน๊าพี่โด้ ฉันรีบวิ่งตามพี่โด้ไปเพื่อที่จะหวังว่าจะไปฉวยมือถือได้ก่อน ไหนๆดูซิ หนุ่มที่ไหนส่งมา ฉันรู้ดีว่าพี่อ่าอแค่แซวเล่นๆแต่เพราะรู้นี่สิว่าใครส่งมาถึงได้ไม่อยากให้เปิดอ่าน พอเปิดปุ๊บพี่โด้ก็อึ้งไปเลย ไอ้เบดมันส่งมาหาบ่อยเหรอ นั่นไง จริงๆซะด้วย ก็ อืมนะ เอ้า!เอาไปอ่านซิ พอกดอ่านถึงรู้ว่าข้อความนี้อ่ะน้ำตาลเรียกน้องได้สบายๆ ไอ้เบดมันจีบเราเหรอ ไม่นี่ ก็เห็นเค้าจีบพี่วี่ พี่โด้อ่าคิดมากก็แค่แกล้งกัน เด็ก3ขวบยังดูออกเลย แต่บางทีนะเด็ก3ขวบคนนั้นอาจจะสายตาสั้นก็ได้ พี่โด้พูดเสียงเรียบๆแต่ประโยคถัดมาทำให้ฉันอยากจะปามือถือในมือไปทำให้หัวเกรียนๆของพี่มีรอยซะหน่อย(แต่ยังดีที่นึกขึ้นได้ว่ามือถือเนี่ยของช้านนน..ปาไปแล้วจะใช้อะไร) เอ้า!ล้างจานซะด้วย พี่โด้เอาจานทั้งหมดมาให้ฉัน เฮ้ย!พี่โด้ ฉันโวยแต่พี่ของฉันสิกลับแลบลิ้นใส่และวิ่งขึ้นห้องไปเลย เฮอะไอ้พี่บ้า / ผมจ้องมือถืออยู่นานจนกระทั่งเจ้ต้าเดินเข้ามาในบ้านและโวยวายเสียงดัง ไอ้เบดๆเหม่อไรอยู่เนี่ย ชั้นเรียกตั้งนาน โอ๊ย!จะโวยวายทำไมเสียงดังเจ้ ผมเอามือปิดหูแต่เจ้ก็ยังตาม(จองล้างจองผลาญ)มาดึงมือผมลง ว้า!ไม่แกล้งละ ไม่หนุกเลย โหยยยเจ้ เอะอะอะไรๆก็มาลงๆ แล้วจะให้ช้านลงที่ใครล่ะย่ะ มีน้องกะเค้าอยู่คนเดียว เจ้ต้าเอาของที่ซื้อมาเดินเข้าครัว(ท่าทางจะหลบๆไม่ให้ผมเห็นซะด้วย) รู้งี้น่าจะมีพี่ชายไม่ก็น้องชายอีกสักคน จะได้ให้เจ้เอาไว้แกล้ง จริงอ่ะ อืมงั้นไอ้นี่ก็เอาไปแบ่งครึ่งดีกว่า เจ้ยกชามที่ใส่ราดหน้าไว้เตรียมย้าย เฮ้ยๆ!ไม่เอา เอามาๆจะยกไปไหนง่ะเจ้ ก็บอกว่าอยากมีน้องนี่ เจ้ก็จะเอาไปแบ่งให้น้องปลอมๆไง ไม่เอาน่านะเจ้ เจ้ต้าใจดี๊ใจดี แหวะ!พอได้ของกินที่ชอบนี่หวงก้างเลยนะยะ แหงสิ บ้านผมก็กัดกันอย่างงี้ประจำ(หนุกดีเหมือนกัน-_-) นี่เบด เมื่อกี้จ้องมือถือไมไม่เคยเห็นเหรอ เจ้ถามผม ผมก็เลยเงยหน้าจากชามราดหน้าขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นี่เธอจะไม่ส่งข้อความกลับ ไม่โทรกลับ ไม่ยุ่งกะผมเลยใช่มั้ยเนี่ย เปล่า กริ๊งๆ เดี๋ยวรับเอง ผมรีบลุกจากโซฟา(แหล่งกบดาล(ชั่วคราว)ของผม^^)คิดว่าเธออาจจะโทรมา สวัสดีคับ สวัสดีคะ เสียงปลายสายบ่งบอกว่าขำๆ เออต้องการพูดกับใครคับ ต้องการพูดกับคนที่พูดอยู่เนี่ยน่ะคะ เออแหะ ใครว่ะเนี่ย มันคุ้นๆแต่นึกไม่ออก เออ เอ๊!รึว่าจำคนขอสายไม่ได้ค่ะ ปลายสายยิ่งเพิ่มเสียงหัวเราะขึ้น เหอะๆ โทษมั่งเหอะ จำไม่ได้อ่ะ ง่ะ อืมควรจะดีใจรึเสียใจดีน๊า ก็เบดเป็นคนขอเบอร์เราเองนิ พูดมั่งเหอะ ว..ว..วี่รึเปล่า กว่าจะจำได้นะ ก็จำได้ตอนที่บอกว่าพูดมั่งเหอะน่ะ มันเป็นคำติดปากของวี่ไง เป็นไงมั่ง แล้วเราก็คุยกันชั่วโมงกว่าๆ วี่เป็นคนที่ผม(เคย)ชอบแต่มีอยู่ช่วงนึงที่เธอห่างๆออกไป ผมโทรไปเธอก็ไม่รับ มันเกินที่ผมจะรั้งสภาพ เพื่อนสนิทไว้ได้ หลังจากที่วางได้สักพัก วี่ก็ส่งข้อความมา I mi$$ U ^^ / ไอ้ดอตๆ หืม? กลุ่มพี่พวกนั้นยังมองแกไม่เลิกเลยวะ ผิงเงยหน้าจากมือถือของแช๊ท(ที่มันใช้เล่นเกม) ไหนๆ จริงเหรอว่ะ ไอ้วิฟ ลิน แช๊ท ชี๊ฟ นุ่น หันไปมองยังกลุ่มรุ่นพี่ชุดพละที่นั่งอยู่ที่ม้าหินเป็นกลุ่มใหญ่ๆ แน่นอนทั้งกลุ่มนั้นมองตามกลุ่มของฉันมา แล้วแกจะหันไปดูกันทำไมว่ะ อยากมองก็ปล่อยให้มองไปเหอะ แต่ระวังมองจนเหลียวมากๆ เดี๋ยวคอหลุดนะ ฉันพูดเรื่อยๆแต่เรียกเสียงหัวเราะจากกลุ่มได้ถ้วนหน้า - - - ไปไหนดีว่ะ ไป.ดิ ผิงเสนอชื่อสถานที่ที่เด็กโรงเรียนฉันชอบๆไปกัน หวังว่าคงไม่ไปเจอคนรู้จักนะ ชั้นสังหรณ์ยังไงก็ไม่รุ ฉันเปรยๆ ไอ้นุ่นมันก็มาตบๆบ่า แกคงไม่เจอใครหรอกวะ เชื่อเรา ไปเหอะ - - - เป็นไง ไม่เจอมากเลยวะไอ้นุ่น ฉันยิงเขี้ยวใส่ไอ้นุ่นเมื่อเห็นว่ากลุ่มๆนั้นยังคงตามจองล้างจองผลาญไม่เลิกไปไหนๆก็เจอ พวกเขายืนคุยกันอยู่ตรงทางเดิน ไอ้แช๊ท ผิง วิฟ ชี๊ฟ เดินผ่านไปเรียบร้อย(และปลอดภัยดี) 555 โลกมันกลมวะไอ้ดอต ลินตบบ่าแล้วก็ขำ เอาเว้ย เดี๋ยวเรากะไอ้ลินเดินไปเป็นเพื่อนแกเอง ยืนอยู่อย่างงี้ขวางคนอื่นเค้าหมด ความจริงข้อนี้ทำให้ฉันจำใจต้องเดินผ่านและก็จริงดังคาด มีคนเรียกฉันด้วย ดอตๆ แต่คนเรียกไม่ใช่พี่โด้อ่ะแต่เป็นคนในกลุ่มพี่ฉัน ดอตๆ เรียกทำไมค่ะ ไอ้โด้เรียก หืม?พี่โด้เรียก? อืม เออ พี่ชื่อไท้นะ ฉันก็แค่พยักหน้าเฉยๆแล้วก็เดินไปหาพี่โด้ เรียกเหรอ เปล่านี่ ใครเรียก? อ้าว!ก็ไหงพี่อารายๆนะ หัวตั้งๆ เออๆใช่ พี่ไท้บอกว่าเรียกไง เปล่า เออแล้วมากะใครอ่ะ มากะไอ้ลิน ไอ้นุ่น อืมไม่ได้เรียกก็แล้วไป งั้นไปแล้วนะ เดี๋ยว ไรอีก เดี๋ยวกลับด้วยกัน อืม โทรมานัดแล้วกัน ฉันก็เดินไปหาไอ้ลินและไอ้นุ่นที่รออยู่ โทษทีๆพี่โด้เรียกน่ะ ตอนที่ฉันขอโทษอยู่นั้นก็มี(คน)มือบอนมาดึงหูกระเป๋าเป้ของฉัน เฮ้ย! ฉันหันไปก็เห็นเขายืนขมวดคิ้วอยู่ด้วย ไม่ทักทายกันเลยนะ ยังมาสั่งสอนอีก ก็ใครกันล่ะที่โผล่มาเงียบๆ(มาแกล้งกันด้วย) ก็อยากแกล้งก่อนไมล่ะ ไม่ทักๆ มันน่า น่าไรๆ พูดให้จบๆนะพี่เบด โทษมั่งเหอะ ไม่บอก ง่ะ เค้าจาฟ้องพี่โด้ ฮึ้ย!โอ๋ๆๆๆไม่เอาน๊า เดี๋ยวไอ้โด้มันเอาตาย 555ล้อเล่นหรอกน่า555 อ่ะ! ห๊ะ!ไร เขาก็ยื่นขวดเป๊ปซี่มาให้ ตาบอดเหรอ ให้เหรอ อืม เห็นชอบรสนี้ ไม่เป็นไร ดอตซื้อเองได้ ไม่เป็นไรเอาไปเหอะ เด็กกะลังโต เขาเอาขวดน้ำเย็นที่อยู่ในมือขวามาแนบแก้มฉัน เย็นๆ ไม่อ๊าวว ฉันลูบแก้มเบาๆ(มันชาเลยอ่ะ) 555 เขายิ้มให้ก่อนที่จะเดินไป
15 สิงหาคม 2547 15:35 น.
ความทรงจำ
เฮอะ!ไม่เชื่อหน้ามันก็ฟ้อง เออๆก็ไม่เชิงเครียดอ่าแก เข้าใจกูมะว่ามันอึดอัด ไม่เข้าใจก็คงเข้าใจแล้วล่ะ พูดได้ทุกวั๊น ทุกวัน เราก็เบื่อนะไม่ใช่ว่าไม่เบื่อ แต่คิดไม่ออกนี่ ว่าจะทำไง ง่ายๆ มึงก็บอกพี่โด้ดิ หูยยย..รายนั้นของสูงวะ ไม่กล้า โด้คือพี่ชายของฉันเอง ค่อนข้างจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับปัญหาของฉัน80%แน่ะ เอ้า!งั้นจะทำไง นี่ก็ไม่กล้านู่นก็ไม่เอา ?? เมื่อฉันแยกกับลินที่หน้าประตูโรงเรียนเสร็จปุ๊บกำลังจะโบกมอไซด์ก็มีเสียงเรียกจากฝั่งตรงข้ามซะก่อน ไอ้ดอตๆ ฉันเงยหน้า ใครกันนะมาเรียกฉันเอาป่านนี้ นี่ก็เกือบ6โมงแล้ว ไอ้วิฟ! รอเดี๋ยวนะๆเดี๋ยวข้ามไปหา พูดจบ วิฟ เพื่อนอีกคนในกลุ่มของฉันก็ข้ามถนนมา ยังไม่กลับเหรอ อืม แล้วนี่กำลังจะกลับเหรอไอ้ดอต อืม มัวแต่คุยกะไอ้ลินอยู่ แล้วลินมันกลับไปแล้วเหรอ ก็เพิ่งไปตะกี้ แล้วแกอ่ะ มัวไปทำไรอยู่ ก็เหมือนแกอ่ะ คุยกะไอ้แช๊ทเหรอ อืม กลับด้วยกันมั้ยอ่ะ ก็ดีวะ ฉันก็โบกแท๊กซี่ที่ผ่านมาแล้วก็โดดขึ้นทันที เมื่อบอกที่หมายปลายทางแล้ว เรา2คนก็เริ่มคุยกันจนกระทั่งฉันลงจากรถ(ก็บ้านฉันมันเลยบ้านไอ้วิฟไปอีก) พอเดินเข้าบ้านก็เจอเรื่องแปลกใจเลย พี่โด้? เออเซ่ เห็นเป็นใครอ่ะ (ไอ้)พี่(บ้า)เริ่มพูดกวนโมโห เป็นพี่แป๊ป ฉันย้อนทันทีเหมือนกัน ชื่อ แป๊ป ทำเอาพี่โด้เงียบได้ ไมกลับเย็น ก็คุยกับเพื่อนอยู่ แล้วพี่ไม่ไปเรียนอ่ะ มีเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอ อืม ขี้เกียจ เจริญ เอ๊นไม่ติดก็ช่วยไม่ได้ เฮ้ย!ปากมอมละๆ แล้วหมอนใบย่อมๆ(ที่อยู่ในห้องรับแขก)ก็ปลิวมาทางฉัน ดีที่หลบทัน นี่พี่โด้ นอกจากจะปาไม่แม่นขึ้นเลย ก็ยังเล่นแบบเดิมๆอยู่นั่นแหละ ปิ๊บๆๆ เสียงข้อความเข้าทำเอาสงคราม(ย่อมๆ)หยุดลงได้ ฉันหยิบมาดู มันมาจาก / ผมส่งข้อความไปหาเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะส่งกลับรึเปล่า อยากจะโทรไปคุยอ่ะนะแต่นี่ยังไม่เลิกเรียนพิเศษเลย ไอ้ตี้ๆ ผมสะกิดเพื่อนผมที่นั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจเต็มที่ด้วยการวาดการ์ตูน-_- มันก็เงยหน้าขึ้นมา กี่โมงแล้วว่ะ ทุ่ม10 อีกตั้ง20นาทีเหรอเนี่ยถึงจะเลิก เมื่อมันเห็นว่าหมดธุระก็ก้มลงไปวาดการ์ตูนต่อ(คงจะแต่งได้เป็นเรื่องๆเลยม้าง^^) เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านได้ โหยยย..เป็นคำที่ผมรอมาน๊านนาน ผมรีบเก็บเอกสารใส่สมุดแล็คเชอร์แล้วกวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างลงแฟ้ม เฮ้ย!ไอ้เบดหาไรกินดีว่ะ ไอ้หยกเพื่อนในกลุ่มผมที่เรียนอยู่ห้องมาสมทบกับกลุ่มของผมในห้องนี้ ไม่รู้วะ ลองถามเพื่อนคนอื่นๆเอาแล้วกัน ผมหยิบมือถือมากดเปิดเสียงและก็หวังอยู่ลึกๆว่าจะเห็นข้อความจากเธอเพียงแต่ผมไม่รู้สึกเท่านั้น แต่ก็ไม่มีเลย งั้นไปกินเตี๋ยวเป็ดกัน เจ้านี้อร่อยๆ ผมและกลุ่มของผมก็มุ่งหน้าไปหาอะไรกินกัน ผมมีเรียนพิเศษเกือบทุกวัน เลิกอย่างต่ำก็ทุ่มครึ่ง เหนื่อยเหมือนกันแต่ก็ต้องทน ไอ้เบดมึงเอาไร ห๊ะ! เอาไร เอาบะหมี่เป็ดน้ำชามนึงคับ ผมหันไปสั่ง เหม่อได้เหม่อดีนะมึง ผมส่งตาเขียวนิดๆไปให้ไอ้หยกแต่มันกลับขำซะนี่ เออใช่ แล้วน้องอารายว่ะ เฮ้ย ชื่อไรว่ะไอ้ตี้น้องไอ้โด้อ่ะ ดอต (ตี้เป็นเพื่อนสนิทสุดๆของไอ้โด้เลยรู้จักดอตไปด้วย) ตี้พูดโดยที่ในปากมีเส้นเล็กอยู่เต็มแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า[ตี้:ก็กูหิวนี่หว่า] เออๆนั่นแหละ ดอตเป็นไงมั่งว่ะไอ้เบด เกี่ยวไรกะดอตว่ะ กูเกี่ยวไรว่ะ ว่าที่แฟนไง ไทร์พูดแทรกขึ้นมา ไอ้นี่มันปักหลักแซวผมเกี่ยวกับดอตตั้งแต่ผมไปได้เมล์เธอจากไอ้โด้มันมาโดยบังเอิญ ว่าที่แฟนบ้านแกดิ อืมจะว่าไปน้องเค้าก็หน้าตาดีนะ แต่แม่งมีพี่อย่างไอ้โด้คงขายออกยากกกวะ ดอตนี่เข้าสเป็คของไอ้ไทร์ตรงๆเลย แต่เพราะความที่เธอมีพี่เป็นไอ้โด้ทำให้มันไม่กล้าจีบ ก็ไอ้โด้แม่งหวงน้องจะตาย พวกมึงจำได้มั้ยตอนที่ดอตเข้ามาคุยกับไอ้โด้ ที่กูถามว่าใคร แม่งตอบหน้าตาเฉยเลย รุ่นน้องมีแฟนแล้ว555 ผมก็ยิ้มไปกับคำพูดมันนะเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์นั้น แต่ในกลุ่ม น้องแกคุยกับไอ้เบดคนเดียวเลยถ้าไม่นับไอ้โด้ ดีเว้ยย มันพูดแซวๆมากกว่าจริงจัง ก็มันบังเอิญไง / ฉันนั่งมองมือถืออยู่นาน อยากส่งกลับนะแต่ก็อยากแกล้งด้วยอ่ะ เอาไงดีหว่า แล้วโทรศัพท์บ้านก็ดัง ค่ะ ฉันรีบลุกไปรับโดยหวังว่าจะเป็นเขา แต่ พี่โด้ โทรศัพท์ ใคร พี่แป๊ป โอนขึ้นไปให้หน่อย ฉันก็ทำตามคำสั่งนั้นแล้วก็วางโทรศัพท์ลงพร้อมถอนหายใจ นี่เขาจะไม่โทรมาหาเธอจริงๆใช่มั้ยเนี่ย
8 สิงหาคม 2547 16:02 น.
ความทรงจำ
เขาบอกว่าจะมาฝากท้องที่ห้องหับ ช่วยทำกับข้าวด้วยนะ ห้ามซื้ออาหารสำเร็จรูปเด็ดขาด เล่นเอาผมแทบรากเป็นกาแฟเพราะนอกจากกาแฟที่ชงเองได้วันละหลายๆแก้วแล้วอย่างอื่น ผมใช้บริการหาบเร่แผงลอย
อยากจะบ่ายเบี่ยงแต่กลัวเขาโกรธ ยิ่งเจอประโยคสะท้านสะเทือนใจ ฝีมือไม่เท่าไหร่ แต่ขอให้ตั้งใจทำให้สักครั้งก็พอ เอาใจกันหน่อยเป็นไรเพิ่มความหวานให้หัวใจอีกสักนิด
ผมตั้งใจทำไข่เจียวฟูๆให้เขาแต่ปรากฏว่าเมื่อตักจากกระทะใส่จานมาตั้งโต๊ะ ลองชิมดู.
มันกลายเป็นไข่เจียวมัจจุราช ไม่เหลือง ไม่ฟูแถมจืดสนิท ชนิดที่ต้องกินกับน้ำปลา
เขาโผล่มาขณะที่ใบหน้าผมเป็นมัน เขาหันไปยิ้มให้กับไข่เจียวมัจจุราชที่แบนตะแล๊ดแต๊ดแต๋อยูมนจานบนโต๊ะ
ก่อนหันมาจูบขอบคุณ ผมนั่งลุ้นตั้งแต่คำแรกจนถึงคำสุดท้าย เขาไม่ปริปากว่ากระไรตักกินไม่พูดไม่จา
กระทั่งไม่มีเหลือเศษไข่ติดก้นจาน ผมรักเขามากขึ้น รักจนอาสาทำกับข้าวให้เขากินใหม่โอกาสหน้า
เขารีบส่ายหน้า โบกไม้โบกมือจ้าละหวั่น ซึ้งแล้ว
8 สิงหาคม 2547 15:39 น.
ความทรงจำ
ตอนจีบกันใหม่ๆ ลูกชิ้นหมูในก๋วยเตี๋ยวน้ำใสมีเท่าไหร่คีบให้เขาหมดเลย
ต่อมาไม่นานนัก เขาเริ่มขยับตะเกียบมาคีบลูกชิ้นในชามผมไปใส่ในชามเขา นานเข้าหลังจากก๋วยเตี๋ยวถูกยกมาวางตรงหน้าผมจะรีบคีบลูกชิ้นในชามของตัวเองใส่ปากให้หมดก่อน เรื่องสาวเส้นและซดน้ำคงทำหลังคีบลูกชิ้นในชามเขาเข้าปากไม่ให้เหลือ
เราเสียสละได้ในทุกเรื่องเพื่อให้ได้ครอบครองหัวใจคนที่เรารัก แต่เรามักทิ้งขว้างเมื่อเราได้มาแล้ว
ตอนนี้มานั่งคิดว่า ทำไมไม่สั่งลูกชิ้นมากินเปล่าๆ
สั่งให้เขา สั่งให้ตัวเอง
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1030
