3 กรกฎาคม 2547 23:40 น.

ฝันดีนะ...

ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า

ฝนโปรยปรายลงสายชลจากฟากฟ้า
ท้องนภาปิดมืดมิดให้คิดฝัน
คิดถึงเธออยู่ตรงนี้ทุกวี่วัน
วอนฝากจันทร์ให้เธอนั้นหลับฝันดี

ส่งสายลมที่มีรักฝากไปให้
ส่งหัวใจฝากเธอไว้ไม่เคยหนี
ส่งความคิดถึงและบอกไว้ยังใยดี
ทุกนาทีมีแต่เธอในหัวใจ

หลับฝันดีวันพรุ่งนี้เจอกันใหม่
อยู่ห่างไกลหัวใจมันเริ่มหวั่นไหว
วอนเวลาให้ผ่านพ้นวนเวียนไป
อยากอยู่ใกล้เธอคนดีทุกเวลา

ไม่เจอกันใจของฉันนั้นเป็นห่วง
ห่วงในทรวงรู้รึเปล่าว่าเฝ้าหา
ห่วงสุดห่วงห่วงใจเธอไม่มองมา
ห่วงเพราะว่ารักแต่เธออยู่คนเดียว				
26 มิถุนายน 2547 23:39 น.

ดอกฟ้า...กับหมาวัด ภาคจบ(คำสัญญาของหมาวัด)

ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า

เจ็บตรงนี้ที่หัวใจไม่หยุดเพ้อ
เจ็บนะเออที่หัวใจไม่หยุดหวัง
เจ็บสุดแสบที่หัวใจไปจริงจัง
แต่ก็ยังรักดอกฟ้าตราบนานไป

ขอดอกฟ้าให้ลงมาหาหมาวัด
จะบอกชัดว่าหมาตัวนี้ใจอ่อนไหว
รักดอกฟ้าไปแล้วรักหมดใจ
ทำยังไงให้หัวใจได้รักกัน

อยากจะรู้ว่าดอกฟ้าอยู่หนไหน
จะเห่าไปให้ดอกฟ้าได้เพ้อฝัน
ดอกฟ้าบอกให้เลิกรักไม่มีวัน
หมาอย่างฉันมันรักใครไม่เปลี่ยนแปลง

ฉันจะรอต่อไปด้วยใจมั่น
หมาอย่างฉันจะเฝ้ารอเคล้าคลอแสง
หมาตัวนี้จะรอไปไม่เปลี่ยนแปลง
แดดจะแรงฝนกระหน่ำก็จำใจ

ขอสัญญาให้ดอกฟ้าได้จดจำ
ไม่มีคำว่าย่อท้อรอไม่ไหว
จะนั่งรอขอวอนฟ้าอย่างตั้งใจ
แม้ชีพไปแต่หัวใจไม่เลิกรอ				
25 มิถุนายน 2547 23:39 น.

ดอกฟ้า...กับหมาวัด ภาค2

ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า

ไม่มีทางให้ดอกฟ้ากลับมารัก
เจ็บปวดนักใจดอกฟ้าไม่แลเหลียว
หมาตัวนี้รักดอกฟ้าอยู่ผู้เดียว
ได้แต่เที่ยวเห่าหารักจากเธอเอย

ทำทุกสิ่งทำทุกอย่างเท่าที่ได้
ทำให้ใจของดอกฟ้านั้นเฉลย
ใจดอกฟ้าไม่มีหมาตัวนี้เลย
เจ็บตามเคยไม่มีรักจากใจเธอ

แม้ดอกฟ้าจะไม่รักก็ไม่สน
ก็จะทนรอดอกฟ้าอยู่เสมอ
จะเห่าหอนวอนดอกฟ้าให้มาเจอ
นอนละเมอก็เฝ้ารอดอกฟ้ามา

อยากขี่เมฆขึ้นไปหาบอกว่ารัก
อยากจะรักเคียงคู่ดอกฟ้าจนสิ้นเวหา
แต่มันก็ได้แค่คิดชั่วพริบตา
ใจของหมาไม่ย่อท้อสู้ต่อไป

บอกตัวเองว่าเลิกรอพอซะเถอะ
ไม่อยากเจอะแต่มันทำได้ที่ไหน
เห่าไร้หวังหอนยับยั้งความเจ็บใจ
โง่ต่อไปยอมไร้หวังพังใจตน				
24 มิถุนายน 2547 22:23 น.

ขอสดุดีสุนทรภู่

ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า

บทกวีกาพย์กลอนสุนทรภู่
บรมครูแห่งกวีสี่สยาม
จากหมึกสีลงประเด็นเป็นบทความ
สร้างบทนามสุนทรภู่สู่ดวงใจ

หลากความคิดจากจิตว่างสร้างโวหาร
แต่งนิทานบทนิราศผ่านสมัย
บทประพันธ์สี่แผ่นดินซึ้งกินใจ
จารึกไว้ในความคิดวิจิตรตรา

ใส่อารมณ์ลงในหมึกแล้วนึกคิด
จากชีวิตการงานสานภาษา
เป็นปรากฎบทความงามตรึงตรา
ให้เห็นค่าบทกวีสี่แผ่นดิน

ร้อยประพันธ์สรรแต่งแปลงอักษร
เป็นบทกลอนสอนใจให้ค่าศิลป์
สดุดีสุนทรภู่ครูแผ่นดิน
ศิลปินแห่งชาติกาพย์กลอนเอย				
24 มิถุนายน 2547 22:06 น.

รัก...ของคนซื่อ

ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า

รักกี่ครั้งจำต้องเจ็บเก็บรักเก่า
รักแต่เขาเลยโดนทิ้งให้ผิดหวัง
รักไม่ลดรักหมดใจไม่ระวัง
รักไม่พลั้งก็เลยพลาดแทบขาดใจ

รักแต่เขาอยู่คนเดียวไม่เหลียวอื่น
รักทุกคืนรักทุกวันจนหวั่นไหว
รักแล้วจำรักแล้วเก็บเลยเจ็บใจ
เขาจากไปทิ้งรักเก่าให้เราจำ

รักต่อไปด้วยใจมั่นกว่าครั้งก่อน
รักอ้อนวอนรักเข้าไปใจถลำ
รักจริงใจแต่สุดท้ายไม่กี่คำ
เราเลิกกัน...จำคำนั้นได้ฝังใจ

รักไม่เลิกรักสุดใจไม่เคยเก็บ
รักแล้วเจ็บรักแล้วช้ำจำบ้างไหม
รักแล้วแห้วอยากจะมองสี่ห้องใจ
ว่ามันทำด้วยอะไรไม่ยอมจำ...				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
Lovings  ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
Lovings  ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
Lovings  ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า