16 ตุลาคม 2547 00:37 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
เพราะอะไรถึงสัญญาว่าจะรัก
จะฟูมฟักรักและแคร์ไม่แลหาย
จะรักฉันอย่างจริงใจไม่เสื่อมคลาย
และจะรักจนสุดท้ายก่อนสิ้นลม
มาวันนี้เธอได้ไปกับใครอื่น
ทำให้ฉันเศร้าทุกคืนและขื่นขม
บอกว่าเพื่อนฉันก็เชื่อจนระทม
ใครกันเล่าแม้สิ้นลมยังรักกัน
ดูท่าทีของเธอนั้นมันก็บอก
ว่าจะออกไม่ใกล้ชิดชีวิตฉัน
แต่เธอนั้นยังมาหลอกบอกรักกัน
ทุกทุกวันเห็นตัวฉันเป็นอะไร
พูดอยู่ได้ว่ายังห่วงและผูกพัน
เห็นตัวฉันมันโง่มากนักใช่ไหม
ฉันจะจำเธอเอาไว้ให้ใส่ใจ
เธอคือใคร?...คือคนใกลไร้ตัวตน
ต่อไปนี้จะไร้ฝันเหมือนวันก่อน
ไม่อ้อนวอนจะเดินไปแล้วไม่สน
เธอคนนี้เคยย่ำใจให้ทุกข์ทน
ทุกทุกหนจะทักกัน...ฉันขอลา
*******************************************
สำหรับใจของใครบางคนถ้าไม่รักกันแล้ว...
ก็ควรจะปล่อยไปไม่ต้องหันกลับมา
แบบว่าคนที่แพ้เค้าต้องดูแลตัวเอง(มาแนวพี่เบิร์ดซะงั้น)
15 ตุลาคม 2547 16:21 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
ทำไม...ต้องลาไกลไปจากฉัน
มาบอกกันอย่างนี้มันดีหรือ
มาหาว่าฉันเป็นคนที่ปล่อยมือ
แต่ความจริงเธอน่ะคือคนจากไป
ใจร้ายกันที่เธอทำอย่างนั้น
คนอย่างฉันก็แค่คิดผิดตรงไหน
เธอตะหากที่ไม่เหลือแม้เยื่อใย
ทั้งที่ฉันนั้นไว้ใจแต่เพียงเธอ
สำหรับเธอตัวฉันคงไร้ค่า
เสียเวลาฉันก็รู้อยู่เสมอ
ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด...คิดรักเธอ
ฉันนะเออเป็นคนผิด...คิดไว้ใจ
3 ตุลาคม 2547 21:23 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
ทำไมฉันถึงเป็นอยู่เช่นนี้
คนอย่างฉันมันไม่ดีใช่ไหม
คนอย่างฉันเห็นแก่ตัวกลัวเธอไป
ทั้งที่ฉันไม่มีอะไรที่คู่เธอ
เหมือนหมู่ดาวที่ยังคงลอยหลงฟ้า
เหมือนชะตายังคงรู้อยู่เสมอ
ที่นำพาให้ดิน-ฟ้ามาพบเจอ
เธอส่วนเธอ ฉันส่วนฉัน มันห่างไกล
จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้...คงไม่ดี
ต่อจากนี้จะปล่อยเช่นสายน้ำไหล
ให้ตัวเธอได้หวนกลับลับฟ้าไป
น้ำตารินไหล ให้มันล้างใจ...คนไม่เจียม
28 กันยายน 2547 22:38 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
อยู่ห่างกันเฉกเช่นคนละฟ้า
อยู่ห่างกันแยกนภาเลือนลางหาย
คนอย่างฉันเธอดูเห็นเป็นเจ้าชาย
ทั้งที่ฉัน...แค่คลับคล้ายคนเดินดิน
มีแต่ตัวมีแต่ใจที่ไร้ค่า
ไร้ราคาไร้ดาราไร้ทรัพย์สิน
อยู่อย่างนี้นอนบนดิน...กินบนดิน
ไม่อาจบินเอื้อมบางสิ่ง...หญิงของใจ
เธอมองฉันเป็นชายฝันวันข้างหน้า
ติดที่ว่าฉันเป็นใจให้ไม่ไหว
ใจให้หมดแต่ก็ไร้สิ่งอื่นใด
แม้ให้ไปก็ละลาย...กลายเป็นเงา
เรารู้ตัวว่าต้อยต่ำสักเพียงใด
รู้ว่าใจไม่มีค่าอยู่ข้างเขา
ยอมปล่อยใจให้เขาพรากไปจากเรา
จะยอมเหงา จะยอมเศร้า...ตามเขาไป
17 กันยายน 2547 22:39 น.
ความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
หยดน้ำค้างอยู่กลางแจ้งสู้แรงฝน
ช่างมืดมนบนใบไม้ใกล้รินไหล
จะอยู่ต่อหรือต้องตกจากพงไพร?
เหมือนหัวใจที่มอบไว้ให้แก่เธอ
ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปถึงเมื่อไหร่
เมื่อหมดใจเธอก็ทิ้งได้เสมอ
บอกกันหน่อยอย่าปล่อยใจให้ละเมอ
เธอคือเธอไม่ใช่ใครใจเดียวกัน
เค้าคนนั้นคือหัวใจใช่หรือไม่?
อย่าเกรงใจให้พูดมาอย่าหลอกฉัน
พูดไปเลยคนรู้ใจหรือเพื่อนกัน
ขอแค่นั้นแค่วาจามาจากใจ
หลอกกันไปก็ไร้ค่าอย่าดีกว่า
เสียเวลาอยู่กับฉันให้หวั่นไหว
ถ้ารักก็บอกฉันแล้วจากไป
ไม่เป็นไรไม่คิดโทษโกรธใจเธอ
ก็ขอโทษที่เคยทำให้ลำบาก
เพราะรักมากจากหัวใจที่มันเผลอ
ฉันผิดเองที่มอบใจไว้กับเธอ
ฉันผิดเองคิดว่าเจอ...คนรักจริง
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำสุดสายที่ปลายฟ้า
หน้าส่วนตัว
1175
