24 มกราคม 2547 14:42 น.
คีตะ
เกลียดตัวเอง......
เกลียดความอ้างว้างวังเวง เกลียดทุกสิ่ง
เกลียดผู้ชายทั้งโลกที่ทำเหมือนจะเป็นคนดีแต่ไม่เคยรักจริง
แต่ที่เกลียดเป็นอย่างยิ่ง คือ เกลียดเธอ
เกลียดการหลงไหลไปฝ่ายเดียว
เกลียดตัวเองที่ใช้น้ำตายึดเหนี่ยวเธอเอาไว้
แต่วันนี้ได้รู้ความจริงถึงสัจธรรมของหัวใจ
เมื่อหมดรักก็แค่เลิกกันไป ฟูมฟายทำไม เสียเวลา
23 มกราคม 2547 18:28 น.
คีตะ
ขอบใจนะที่เคยรัก
ขอบใจที่ทำให้รู้จักช่วงเวลาที่มีค่า
ถึงวันนี้เวลาแห่งความสุขต้องจบลงด้วยการจากลา
ก็จะถือซะว่าคนบนฟ้าไม่ได้กำหนดมาให้คู่กัน
จะไม่มีน้ำตาให้ใครเห็น
จะเป็นคนใหม่แม้ว่าหัวใจจะอ่อนล้า
จะร้องไห้อยู่คนเดียวให้กับอดีตที่ผ่านมา
จะลืมเธออย่างช้าๆ ปล่อยให้เวลาค่อยๆพาเธอจากไป
13 มกราคม 2547 16:12 น.
คีตะ
ขอบคุณที่เคยร่วมใช้ชีวิต
เธอทำให้ทุกวันที่มืดมิดมีคุณค่า
ขอบคุณสิ่งดีดีที่เคยมีให้ตลอดมา
ในวันนี้มีคำคำหนึ่งอยากบอกว่า ฉันซึ้งใจ
แต่ในวันนี้......
ก็เข้าใจดี เธอพร้อมที่จะมอบสิ่งดีดีให้กับคนใหม่
จะไม่ว่า ถ้าเธออยากจะไปร่วมใช้ชีวิตกับใครต่อใคร
จะเป็นไรไป ถ้าใครคนใหม่ทีเธอรักหมดใจ เขารักจริง
13 มกราคม 2547 16:06 น.
คีตะ
เคยบอกตัวเองเมื่อหลายเดือนก่อน
ว่าสักวันเธอคงใจอ่อนมารักฉัน
จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยมั่นใจในความสัมพันธ์
ว่าระหว่างเรานั้นมันคืออะไร
ก็อย่างว่าความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มแบบแปลก
เพราะว่าฉันเอาตัวและหัวใจเข้าแลกใช่ไหม
มันเลยดูไม่มีค่าถ้าเอาไปเทียบกับหัวใจ
ของผู้หญิงคนเก่า-คนใหม่
ที่ได้เธอมาเพราะชนะใจ ไม่ใช่เพราะตัว
13 มกราคม 2547 15:58 น.
คีตะ
ไม่ใช่เวลาเพียงชั่วคราว
ที่จะลืมเรื่องราวได้หมดสิ้น
เสียงเรียกแห่งวันเวลา เพียงแผ่วมาก็ได้ยิน
น้ำตาที่เคยไหลริน ก็ยังล้นใจ
ทำใจรับรู้
ว่าไม่มีเธออยู่เหมือนเคยใกล้
จะเสียน้ำตาร้องไห้อ้อนวอนใคร
ก็ไม่สามารถเรียกร้องอะไรให้คืนมา
ร้องไห้เพราะอยากร้องไห้
คนไกลหัวใจเขาคงไม่เห็นค่า
ที่ร้องไห้ก็เพราะเชื่อว่าวันเวลา
จะไม่สามารถทำให้น้ำตาหยดค้างใจ
หน้าส่วนตัว
1225
