ภาษารัก

จอมปราชญ์แดนอาคเนย์

เห็นดาราจ้าเฉิดฉายประกายกล้า
ละมุลตา ณ ยามนี้ที่เฉิดฉันท์
สายลมเร้าเคล้าโชยพัดสะบัดพลัน
พริบตานั้น...เผลอรำพันฉันรักเธอ

ถอดหัวใจให้ลอยล่องสู่ท้องฟ้า
เห็นเมฆาลอยแผ่วเบาเฝ้าพร่ำเพ้อ
เหม่อมองจันทร์พลันนิมิตติดภาพเธอ
ชวนละเมอเหมือนกระต่ายหมายภิรมย์

มองลงมาเห็นธาราถูกคลื่นซัด
มัจฉาหัดล้อคลื่นเล่นเย็นสุขสม
ว่ายกรีดกรายแสนสุขใจในอารมณ์
เนิ่นนานนมอยู่อย่างนั้นจวบวันลา

ผ่านสู่ไพรแดนดงพงพณาสี
ถ้วนราตรีมีหิงห้อยร้อยพฤกษา
เกี้ยวพรรณไม้ด้วยแสงไฟอาบนัยน์ตา
พลันทิวา ณ ครานั้นสวรรค์รำไร


...แบบว่า  ไม่รู้จะเข้ากับชื่อกลอนหรือเปล่าก็ไมรู้


ภาพจาก...http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/613/4613/blog_entry1/blog/2007-07-02/comment/65018_images/30.jpg