12 พฤศจิกายน 2551 21:33 น.
จักรพรรดิหยก
ลมหนาว ล่องมา แต่หนใด
ลอยไป ลอยมา แลเคว้งคว้าง
หนาวเอย คงมิใช่ เจ้าหลงทาง
จึ่งได้ อ้างว้าง สัญจร
หนาวเหน็บ เจ็บกายา คราคืน
กล้ำกลืน ฝืนเคียง รู้เรียงหมอน
รึเจ้า อยู่ยั้ง รั้งอาวรณ์
ร้าวลึก ร้าวรอน แก่ผู้ใด
เขาไป ใกลลับ มิกลับมา
ลมเอย เก็บน้ำตา อย่าร้องไห้
ฉันอยู่ ที่ตรงนี้ คอยห่วงใย
ลมเอยเจ้า จะได้ มิเอกา
รื่นเริง หัวเราะ กันเถิดเจ้า
ร้องรำ ตราบเช้า ก็ไม่ว่า
ชูโชย โบกโบย มิโรยรา
ลมฟาก ชโลมหล้า ชมชิดชน
12 พฤศจิกายน 2551 12:15 น.
จักรพรรดิหยก
ลับลม คมในฝัก มิยักฟัน
โอกาส เท่านั้น ต้องรีบคว้า
ฟันแล้ว เอาจริง มิมารยา
ให้รู้ กันเถอะว่า ฉันมีดี
เงียบได้ เก็บก็ได้ พอประมาณ
แต่ถ้ามัน มากไป ก็ใช่ที่
เชื่อไก่ ให้หมาดู เข้าท่าดี
หมาจะได้ เงียบฉี่ มิเห่าวอน
ชักออกมา แสงแทงตา ริบรับ
ฟูมฟัก แลเล็มลับ มิทอดถอน
เก็บนาน สนิมจับ มิต่อกร
ได้เวลา ราญรอน มารผจญ
มีดี แต่ไม่อวด เข้าใจใหม
มันสถิต อยู่ข้างใน ถ้าอยากค้น
เก็บเอาไว้ ทำสิ่งดี ช่วยผู้คน
และมิใช่ สัปดน ชนลูกเดียว
12 พฤศจิกายน 2551 11:59 น.
จักรพรรดิหยก
เรื่องราว ช้านาน ที่ผ่านมา
เป็นต้นว่า ฉันผิด ฉันมิรู้
แก้วใส แตกสิ้นแล้ว มิเคยดู
ฉันเลว ฉันมันดู เอาแต่ใจ
ไม่ยกโทษ โกรธไม่โกรธ ฉันไม่ว่า
แต่ขอ สักครา จะได้ใหม
ขอโทษ จริงจริง จากหัวใจ
อย่าให้ มันหลอกหลอน จนสิ้นลม
ผิคำ สำนึก จะไปแล้ว
ละอาย ใจแผ่วแผ่ว สุดขื่นขม
อย่างน้อย ลึกลึก ฉันชื่นชม
มิตรภาพ ที่เพาะบ่ม แต่ก่อนมา
มิขอ อ้างถึง เรื่องอดีต
มิต้องคิด มิต้อง ถวิลหา
จะไม่ มากวน ฉันสัญญา
ร้าวฉาน นานมา ฉันผู้เดียว
11 พฤศจิกายน 2551 20:14 น.
จักรพรรดิหยก
ฉันมองมา จากบนฟ้า แสนใกล
เห็นโลกา ศิวิไลย โศกศัลย์
มนุษย์น้อย แบ่งแยก แตกหักกัน
ร่องรอย ที่ว่านั้น เป็นสงคราม
ฟอนไฟฟืน ปลายควัน ให้สั่นใจ
เสียงกระสุน ใกล้ใกล ลั่นสนาม
ตัวเจ้าเล็ก แต่เจ้า มิเบาความ
ฉลาดนำ มิรังสรรค์ สิ่งดีดี
ฉันมอง จากบนฟ้า หาเหตุผล
แต่แล้ว ก็จน มิได้ที่
หากโลกา วินาศสิ้น สามัคคี
มีหรือ โลกีย์ มิยึดครอง
ฉันหวัง ให้คน เขารักกัน
เอื้อเฟิ้อ ผูกพันธ์ เป็นพี่น้อง
เทวดา เหล่านางฟ้า ที่เขามอง
คงไม่ต้อง หลั่งน้ำตา ด้วยสากรรจ์
11 พฤศจิกายน 2551 19:08 น.
จักรพรรดิหยก
เมื่อเขาไล่ ออกไป ถูกไสหัว
กรรมชั่วชั่ว สาปส่ง ลงทัณฑ์ฐาน
สาอันใด ระคายไม่ ไร้เทียมทาน
ยังมิพ้น ผิดนั้น อย่าดีใจ
เพราะอวดดี แผ่นดินนี้ เขาไม่รับ
กินเท่าไหร่ ใช้กลับ นับไม่ใหว
เจ็ดร้อยน้ำ ข้ามฟ้า คูหาใด
กรรมตามไป แผดเผา มิเบาบาง
ไร้ที่ซุก ไร้ที่นอน ไร้ซึ่งเกียรติ
กลละเมียด ทรัพย์เอย ที่เคยสร้าง
หันทางใหน พึ่งผู้ใด ไม่มีทาง
เหลือตาราง ทางเดียว เขายินดี
กลับมาอยู่ กับตาราง เขาสร้างรอ
อย่าให้เขา ตามง้อ มิใช่ที่
ปลุกระดม พอแล้ว พอกันที
แผ่นดินนี้ จะได้สูง อีกสองวา
หน้าส่วนตัว
777
