18 มกราคม 2547 22:48 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
อยู่กับเทคโนโลยี
มานานหลายปีดีดัก
เพื่อนฝูงทั้งหลายร้องทัก
ว่าจักเป็นคอมฯ หรือไร?
นิ่งคิดแล้วสบสายตา
ยืนยันหนักหนาว่า ไม่ใช่
เพราะคอมฯ ไม่มีหัวใจ
หัวเราะ-ร้องไห้ ไม่เป็น
คอมฯ ไม่รู้รส ความอร่อย
ความงามมากน้อย...คอมฯ ไม่เห็น
สงสาร เห็นใจ ไม่เป็น
หยอกเย้าล้อเล่น ไม่มี
จึงยืนยันได้แน่วแน่
ใช้คอมฯ เพียงแค่หน้าที่
ใดอื่น หลากหลาย ในปัฐพี
ลึกลึก อยู่ที่นี่...อยู่ที่ใจ
ยังมองเห็นโลก ว่างาม
มองโลกด้วยความสดใส
มองลึก ภายนอก ภายใน
เรียนรู้ เข้าใจ จริงจริง
เป็นคนที่มีชีวิต
มีสิทธิ์ ซึมซับ ทุกสิ่ง
เวลามีสุข สุขจริง
หัวเราะ ขำกลิ้ง ก็ใช่
ถึงคราวทุกข์ทน ทุกข์แท้
อย่างมาก ก็แค่ร้องไห้
อย่างนี้ แบบนี้ มีหัวใจ
คอมฯ ทำไม่ได้ แน่นอน
ยู้ฮู...ชาละเห่...เดชะ
ดีนะ ที่รู้ตัวก่อน
คอมฯ จ๋า เจ้าอย่า อนาทร
ยังใช้เจ้า พิมพ์กลอน... นะจ๊ะคอมฯ
18 มกราคม 2547 22:12 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
ใจสี่ห้อง กับหน้าที่ จอสี่เหลี่ยม
ต้องตระเตรียม ต้องจัดวาง ต้องสร้างสรรค์
ทำ และ ทำ...อย่างนี้ ทุกวี่วัน
จึงเหนื่อยบ้างเหมือนกัน ในวันนี้
คิดถึงทะเล...
อยากไปฮาไปเฮ อย่างเต็มที่
ถึงจะไปเหว่ว้าบ้าง ก็ยังดี
ทะเลยังรอเรานี้ หรือเปล่านะ!
ถ้าว่างเมื่อไร
จะไปให้หายคิดถึงจริงจริงจ้ะ
เท้าสัมผัสพื้นทราย ไร้ภาระ
ใจสัมผัสชัยชนะ แห่งเสรี
ฟ้าสวย...ทะเลงาม
ลมทะเลย ไยพัดตาม มาถึงนี่
มาทวงถาม เมื่อไหร่หนา เวลาจะมี
ชวนไปแต่งบทกวี...ที่ทะเล!
14 มกราคม 2547 19:24 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
(คน)
นั่งริมน้ำ
แล้วชื่นฉ่ำไอละอองของน้ำใส
มองบึง มองบัว ทั้งดอกใบ
เพื่อสะท้อน พลังใจ ให้ชีวิต
(บัว)
จากโคลนจากตมจากข้างใต้
บัวก็ยังฝันใฝ่ หมาย-มี สิทธิ์
แตกหน่อ ใต้น้ำ ทีละนิด
ออกฤทธิ์ ออกแรง เต็มแรง
เป็นสาย เป็นกอ ก่อเกิด
ด้วยหวังอันประเสริฐ ซึมซับแสง
ไม่หวั่นอุปสรรค ที่แทรกแซง
ความฝันไม่เคยแห้ง จากหัวใจ
อาจไม่ประสีประสา
แต่ก็ยังมุ่งหน้าในฝัน-ใฝ่
ซื่อในแนวทางที่เป็นไป
ตรงในวิธี วิถีเดิม
วิถีเดิมของบัวที่พร้อมบาน
เน้นย้ำอุดมการณ์แต่แรกเริ่ม
ชำแรก แตกกอ ต่อเติม
พูนเพิ่ม สายใย ในสายบัว
จากราก รักราก รักเหง้า
ภาคภูมิพงศ์เผ่าทุกเหง้าหัว
รักตม ดินต่ำที่สร้างตัว
รักโคลนหม่นมัว รักที่มา
(คน)
เรียนรู้จากบัวที่บานแบ่ง
ซึมซับเรี่ยวแรง คุณค่า
บัวงาม รู้งาม รู้ศรัทธา
เติบกล้า รากเหง้า ก็ยังมี
(บัว+คน)
ดอกบัวชูตนให้คนชื่น
พ้นวัน ผ่านคืน สมศักดิ์ศรี
เป็นคน ชูตน เป็นคนดี
แล้วลืมที่มาหรือเปล่าเหง้าของคน?
13 มกราคม 2547 11:48 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
วันพ่อ วันหนึ่ง เมื่อปีนั้น
ยังตราตรึง ยังผูกพัน ยังจำได้
กราบเท้าพ่อ ด้วยความรัก จากหัวใจ
เห็นความห่วง ที่ยิ่งใหญ่ ในเงาตา
ห่วงลูกคนเล็ก...ยังเด็กนัก
ห่วงลูกที่พ่อรักเป็นหนักหนา
ห่วงไข่ลูกยอด ตลอดมา
และห่วงจนถึงวาระสุดท้าย!
ภาพพ่อยังเป็นภาพที่ซาบซึ้ง
คิดขึ้นมาครั้งหนึ่ง...ก็ใจหาย
ในโลกนี้ คงไม่มี คนมากมาย
ที่รักเรา เปี่ยมความหมาย ได้เท่านี้
พ่อสอนให้สัตย์ซื่อ ให้ถือเกียรติ
และอย่าให้ใครหยามเหยียดซึ่งศักดิ์ศรี
พ่อสอนให้เป็นกุลสตรี
และสอนว่าความดี นี้ยืนยง
ลูกที่พ่อภูมิใจ ใช่ดีเลิศ
ใช่ว่าต้องประเสริฐ ต้องสูงส่ง
เพียงธรรมดา สามัญ แต่ทระนง
และมั่นคง อย่างยิ่ง ด้วยจริงใจ
วันพ่อ วันหนึ่ง เมื่อปีนั้น
ยังตราตรึง ยังผูกพัน ยังจำได้
แต่วันพ่อ ปีนี้ ไม่มีใคร
คิดถึงพ่อ จะขาดใจ ...รู้ไหมจ๊ะ!
12 มกราคม 2547 20:12 น.
จันทร์เพ็ญ จันทนา
เป็นกระดูกสันหลังจวนพังผุ
อยู่ในกรุนิยายเศร้าให้เล่าขาน
เป็นบุคคลข้นแค้นมาแสนนาน
และจะผ่านไปอย่างนี้อีกกี่ยุค?
เลี้ยงชาวโลกแต่โลกไม่แลเหลียว
มือกำเคียวด้วยหัวใจไม่เคยสุข
ทั้งหนี้สินท่วมท้นต้องทนทุกข์
อยู่ในคุกเขตคามแห่งความจน
ผืนนาแล้งแห้งฝนพอทนได้
แต่คนแล้วน้ำใจให้หมองหม่น
คนขายข้าว คนขายควาย คนขายคน
ทนทุกข์ทนจนน้ำตาจะแห้งตา
ต้องลงแรงจนแรงจะแห้งเหือด
หรือจะต้องลงเลือดชโลมหล้า
จึงจะได้ ความเท่าเทียม นั้นคืนมา
สร้างคุณค่าชดเชยที่เคยรอ
ท่านมีเงิน มีเกียรติ มีอำนาจ
มีในสิ่งที่เขาขาดเสียทุกข้อ
ท่านมีมากเท่าไรไม่เคยพอ
เขาทนท้อ น้อยเท่าไรไม่เคยมี
ยังคงเป็นนิยายเศร้าให้เล่าซ้ำ
ถูกเหยียบย่ำหยามหมิ่นสิ้นศักดิ์ศรี
ทำความดีแต่ต้อยต่ำไร้ความดี
หรือว่าข้าวที่ปลูกนี้ไม่มียาง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจันทร์เพ็ญ จันทนา
หน้าส่วนตัว
934
