12 กันยายน 2550 13:07 น.
จันทร์ไร้เงา
คิดถึงเขาหรือไร ใจเจ้าเอ๋ย
คิดถึงมาก จนมิอาจ พรากออก จากใจเลย
คิดถึงเขา ผู้ไม่เคย จะเอื่อนเอ่ย
วาจา อันใดเลย ให้เข้าใจ
คิดถึง เพียงใด จึงเลยผ่าน
เป็นเพียง สายลมของวันวาน ที่พลิ้วไหว
รัก คิดถึง จึงเลื่อนลอยผ่านเธอไป
เมื่อเธอไม่ กักเก็บสิ่งนั้นไว้ ใกล้-ใกล้ตัว
10 กันยายน 2550 14:11 น.
จันทร์ไร้เงา
ตั้งแต่วันที่เราได้หายหน้ากันไป
เหมือนมีเส้นใยบาง-บางระหว่างสองเรานั้น
ทำให้ที่ผ่านมาทั้งคืนและวัน
เธอและฉันไม่อาจได้พบเจอ
จะมีบ้างใหมนับจากวันนี้
ที่เวลาพาเราทั้งสองคือฉันและเธอ
กับมาเจอะเจอกันที่เดิมที่เคยอยู่เสมอ-เสมอ
ในเวลาที่ เหงา เพ้อ ได้เจอและทักทายกัน
เรายังจะจำกันได้ใหม
ถ้าหากว่าเราได้กลับไปเจอะเจอกันอีกหน
ยังจะจำได้ใหมว่าคน-คนนั้น
เขา คือ คนที่ เคยรัก และยังห่วงใยเราอีกหนึ่งคน
เมื่อวันเวลาได้ผ่านพ้นและจากกันไปเนิ่นนาน
3 กันยายน 2550 13:34 น.
จันทร์ไร้เงา
ฉันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
ที่รักใครก็จริงจังและหวั่นไหว
ไม่อยากให้เธอเหลียวมองไปดูใคร
ไม่อยากให้สนใจใครนอกจากกัน
ถึงแม้ฉันจะเป็นแค่คนรักเธอ
ฉันก็หวงและห่วงเสมอเพราะเธอคือคนของฉัน
ไม่ว่าเมื่อวานวันนี้และนับจากนี้ทุก-ทุกวัน
เธอก็จะยังเป็นคนของฉันและฉันก็คงไม่ให้ใคร
29 สิงหาคม 2550 12:57 น.
จันทร์ไร้เงา
รักฉันบางหรือเปล่า ฉัน ไม่รู้เลย
ที่ฉันเฉย-เฉยไม่ได้ละเลยหรอกนะรู้ใหม
แต่เพราะบอกตัวเองว่าเธอไม่รักไม่เป็นไร
ขอแค่ปลอยให้ฉันรักเธอได้แต่นั้นก็พอ
ไม่ได้ขอให้เธอมารักตอบฉัน
เพราะในทุก-ทุกวันรักของฉันไม่เคยทุกข์ท้อ
แม้ไม่อาจยืนใกล้-ใกล้ แค่แลเห็นเธอไกล-ไกลก็พอ
แค่นี้แหละที่ฉันจะขอ คงไม่มากพอที่จะทำให้เธอรำคาญ
28 สิงหาคม 2550 11:42 น.
จันทร์ไร้เงา
ฉันไม่รู้ว่า มันเรื่ม จากที่ใด
อาจจะเป็น บนลานกว้าง ในเงามืด หรือกลางแสงไฟ
หรืออาจจะเป็น ที่การดูแล เอาใจใส่
หรืออาจจะเป็น อะไร-อะไร ที่ไม่ทันจำ
แต่และแล้ว มัน ก็เกิดขึ้น
ความสนใจ ที่ติดตรึง ให้หลับฝัน
เกิดอาการ ละเมอ เพ้อหา ทุกวี่วัน
มันเกิดขึ้นกับฉัน ตั่งแต่วัน ที่ได้เจอเธอ
ยิ่งเจอ ยิ่งเพิ่ม ความรู้สึก
ให้นึก คิดฝัน อยู่เสมอ
ยิ่งได้พูดคุย เอื่อนเอ่ยวาจา กันกับเธอ
ยิ่งเพิ่มความรู้สึก ชื่นชม ชื่นชอบ จากที่เพ้อ
เป็นละเมอหาเธอทุก-ทุกวัน
หน้าส่วนตัว
1226
