19 สิงหาคม 2550 13:46 น.
จันทร์ไร้เงา
ก็เจ็บมา ยังไม่ทัน จะสมาน
ก็กลับมา พานพบเธอ ให้ไขว้เขว่
หนึ่งใจรัก หนึ่งขยาด เคล้าปนเป
เริ่มลังเล กับจิตใจ ของตัวเอง
หวั่นเกรง เหลือเกิน นะหัวใจ
หากหวั่นไหว จนเกิด ความลุ่มหลง
หากว่ารัก แล้วเป็น เช่นการณ์ก่อน ฉันคงปลง
แต่ที่แค้ที่สุด คือ ใจมันยังคง ไม่ยอมฟัง
ชื่นชม นิยมชมชอบ จนเกิดรัก
ยากยิ่งนัก ที่ไม่อาจ เป็นดังหวัง
จึงขอมี เธออยู่ ข้าง-ข้างกาย
ปลอบประโลม หัวใจ ที่ผิดผลั้ง
จะไม่ขอ รักเธอ อย่างจริงจัง
เพราะสุดท้าย ของความหวัง ฉัน ก็ไมมีเธออยู่ดี
10 สิงหาคม 2550 10:52 น.
จันทร์ไร้เงา
ใต้ทองน้ำคราน้ำหลาก
ได้พัดรวมทุกสิ่งทุกอย่างมากองไว้
เมื่อถึงคราน้ำลดหดหายไป
ก็คงเหลือเพียงเศษซากกับตะกอนไว้บนพื้นดิน
เสมือนเศษซากตะกอนของหัวใจ
ที่ถูกน้ำใจรักที่ผกผิน
บินไปจากหัวใจรักที่ขาดหวิ้น
คงเหลือเพียงเศษซากธุลีดินให้กับหัวใจ
ใจดวงน้อยดวงนี้จึงเศร้าหมอง
แม้นเหลียวมองแต่ไม่อาจแก้ไขได้
เพราะตะกอนหยั่งรากฝังลึกลงจิตใจ
ต่อให้ แซะ งัด ขัด ล้าง ยังไง
ก็คงไม่มีวันผ่องใสขึ้นมา
6 สิงหาคม 2550 16:28 น.
จันทร์ไร้เงา
เจ็บเหลือเกิน เจ็บเกินทน
เพราะคนหนึ่งคนจึงสาหัสขนาดนี้
จึงกระดกยกจนเกลี้ยงเลี้ยงชีวี
หมดสภาพตรงนี้คาโตะกลม
กะดกเดี่ยว เปลี่ยวเอกา พาวังเวง
เพลงเหงาเศร้าเคร้าบรรเลงให้คู่สม
คนเปล่าเปลี่ยวจิตเอกานั่งเศร้าตรม
หาคนตรมกะดกเพื่อนเมื่อเหงาใจ
2 สิงหาคม 2550 12:52 น.
จันทร์ไร้เงา
เงียบ เหงา เศร้าเหลือเกิน
เมื่อวันนี้ข้างๆฉันที่เดิน คือ ความว่างเปล่า กับ เงาของฉัน
ยิ่งเนินนานผ่านทั้ง คืน และ วัน
คงเหลือแต่เพียงแค่ฉัน กับ ความฝัน อันเดียวดาย
คงจะมีแค่ สายลม ที่พัดมาเอื่อนเอ่ย
สายลมเหงา ที่คุ้นเคยเสมือนหนึ่ง มิตรสหาย
แบ่งเบา ทุกข์ ที่ฉันมีจนวันนี้มัน กลับกลาย
เป็น ทุกข์ ที่ พอรับได้ ไม่ถึงกับ ตาย จากกันไป
ฉันยังอยู่ได้ สายลม
แม้จะ ทุกข์ระทม ตรอมตรม สักเพียงไหน
ฉันยังจะอยู่ จะลุกขึ้นยืน ฝืนสู้ อยู่ต่อไป
ดูในสิ่งที่คนๆหนึ่งได้ทิ้งเอาไว้ ให้แก่กัน
26 กรกฎาคม 2550 15:39 น.
จันทร์ไร้เงา
เจ็บช้ำเมื่อฟังคำว่าไร้ค่า
ตมน้ำตา อาบหน้า ร่ำไห้
เจ็บเหลือเกิน เจ็บตรงนี้ ที่ หัวใจ
เจ็บจนไม่อาจต้านได้ ซึ่งกำลัง
เพราะความหวัง เคยมี เคยฝัน
เป็นเหมือนแรงเติมต่อให้พลัง
ต่อไฟฝัน เติม กำลัง
เพื่อให้ฉันได้ก้าวไป
แต่แล้วที่เหลือคือ น้ำตา
ไว้มองเธอยาม พบหน้า แล้ว ร่ำไห้
เหมือนดั่งมอง จันทร์เด่น บนฟ้าไกล
แต่ จันทร์ ไม่ได้ส่องแสงให้ ใจซม
เจ็บเหลือเกิน ที่ยังจมอยู่เช่นนี้
ไม่อาจเจอสิ่งที่ สุขสม
คงแต่เจอน้ำตาเศร้าเหงาระทม
คงแต่จมในความหลังครั้งวันวาน
ภาพวันคืนครั้งเก่ายังเรียงร้อย
ภาพความหวานยังคงคอยเฝ้าขับขาน
ผ่านเศษเสี้ยวแห่งนาทีจนเนินนาน
แต่ไม่อาจลบเลือนวันวาน
ที่ทุกข์ทรมาณให้ผ่านเลยไป
จากใจเสียที
หน้าส่วนตัว
1032
