22 กันยายน 2547 22:55 น.
ชมอักษร
ชมอักษร .. อ้อนเรไร
เพราะเหตุใด .. ไยกล่าวหา
ว่าตัวฉัน ..ไม้แปลกป่า
ฟังพูดจา .. ให้น่าขัน
ยามวิกาล .. ผ่านคืนค่อน
ลงบทกลอน .. ให้คลอนสั่น
เพราะอาเพศ .. เหตุใดกัน
จึงรำพัน .. ให้ฝันค้าง
โธ่ดวงจิต .. คิดแล้วเศร้า
จากนี้เรา .. เขาคงหมาง
ชายไหนเลย .. หวังเชยคาง
คุณกล่าวอ้าง .. เสียอย่างนั้น
ถึงเคยช้ำ .. ร่ำสะอื้น
ผ่านหลายคืน .. ตื่นหลายฝัน
ไม่หวังอิง .. หญิงด้วยกัน
แม้โศกศัลย์ .. หวั่นเพราะชาย
จึงเขียนคำ .. มาย้ำไว้
หากวันไหน .. ไร้คนหมาย
จะอิงแอบ .. คุณแนบกาย
อย่าหนีหาย .. ให้ดายเดียว
อกของคุณ .. คงอุ่นกว้าง
หญิงเอวบาง .. จึงหวังเกี่ยว
ทั้งซ้ายขวา .. ใช่คนเดียว
จึงขอเอี่ยว .. มาเกี้ยวคุณ
.......................
21 กันยายน 2547 23:07 น.
ชมอักษร
เอาหัวใจ .. มาวาง .. เป็นทางเชื่อม
ดูลดเหลื่อม .. คดเคี้ยว .. น่าเสียวไส้
หาคนหาญ .. สานต่อ .. ไม่ท้อใจ
จะมีใคร .. ไหนมา .. กล้าโรมรัน
ทอดสะพาน .. ข้ามไป .. หวังให้ก้าว
แม้เหน็บหนาว .. ทางยาว .. ขออย่าหวั่น
อุปสรรค .. กลางทาง .. มาขวางกั้น
ขอมุ่งมั่น .. บั่นไป .. ให้ถึงฝั่ง
แม้จุดหมาย .. ปลายฟาก .. มันยากถึง
สักหยดหนึ่ง .. น้ำตา .. อย่าไหลหลั่ง
แม้สะพาน .. โทรมทรุด .. ใกล้หลุดพัง
หัวเราะดัง .. ยิ้มได้ .. ถ้าใจมี
อาจดูเหมือน .. ขวากหนาม .. มันหยามใส่
รั้งหัวใจ .. ให้ท้อ .. ให้หลีกหนี
ขอเพียงรู้ .. ไว้ว่า .. สะพานนี้
รากฐานดี .. เพราะสร้าง .. เป็นทางใจ
...................................
19 กันยายน 2547 19:15 น.
ชมอักษร
ชายตาผ่าน .. อันสะพานที่ทอดอยู่
สนใจใคร่รู้ .. อยากข้ามไปดูอีกฝั่ง
พื้นที่มีใครจับจอง .. เป็นเจ้าของหรือยัง
แต่ก็พะว้าพะวัง .. ยับยั้งชั่งใจหวั่น
แล้วเจ้าจะข้ามมาหรือเปล่าล่ะสาวน้อย
หรือว่าจะรอคอยถดถอยอยู่อย่างนั้น
ไยจึงไม่ก้าวข้ามมา มาหากัน
หรือเพราะว่าเจ้านั้น กลัวใจในตัวเอง
จดจด..จ้องจ้อง .. จะลองดูดีไหม
กลัวว่าหากข้ามไป .. จะถูกใครเขาข่มเหง
หัวใจมีดวงเดียว .. กลัวโดนเกี้ยวเอาไปละเลง
เอาตัวรอดไม่เก่ง .. เกรงว่าใจไม่กล้าลอง
............................................
18 กันยายน 2547 21:33 น.
ชมอักษร
เสียงเรไร จั๊กจั่น สั่นปีกร้อง
เป็นร้อยกรอง ของคน ที่ทนเศร้า
เรียงร้อยแก้ว แว่วแพลง บรรเลงเหงา
รักของเรา เฝ้าหวัง ยังไม่มี
ชมอักษร.. อ้อนคำ..ให้ย้ำนึก
คิดตรองตรึก.. คึกใจ.. กระไรนี่
เขียนร้อยกรอง..ลองรัก.. ดูสักที
เผื่อว่ามี..ใครเขา.. มาเข้าใจ
เสียงร้องฉัน ไม่ไพเราะ เสนาะหู
โฉมพธู ดูห่างเหิน เกินทนไหว
เพลงของฉัน ไม่ผาดโผน ให้โดนใจ
เธอจึงไม่ เร้าใจ ไปกับฉัน
ท่าที่วาง.. หมางเมิน.. เกินใครรู้
ใจสั่นสู้ ..กู่ร้อง ..ฟ้องไหวหวั่น
เสียงบรรเลง ..เพลงกล่อม.. หลอมใจกัน
ทุกวันคืนวัน.. ปันให้.. ไม่รู้ตัว
พลันรำพึง เสียงหนึ่ง เคยซึ้งใจ
ใครล่ะใคร เปลี่ยนไป ให้ปวดหัว
ใครเล่าใคร แกล้งไม่เห็น ทำเล่นตัว
หรือกว่ากลัว ตัวเอง เอนเอียงมา
ไม่เคยกลัว.. ตัวฉัน.. ไม่หวั่นไหว
กลัวแต่ใคร.. เอนไป.. เสียมากกว่า
กล่อมเพลงหวาน.. ขานขับ.. ยามลับตา
กี่คนหนา.. คอยท่า.. หน้าสะพาน
แล้วรอยยิ้ม พิมพ์ใจ ใครเล่าทำ
เสียงขำขำ จำได้ไหม ใครขับขาน
แก้มแดงแดง แกล้งเขิน เมินคำหวาน
ขอช่วยวาน บอกที ใครที่ทำ
เสียงขับขาน.. หวานหู.. รู้บ้างไหม
ยิ้มเชือดใจ ..ใครที่.. ทำเจ็บช้ำ
ลองมาหลอก ..หยอกเล่น.. เป็นเรื่องอำ
แล้วจะขำ ..ไม่ออก.. บอกไว้เลย
แล้วน้ำตา ที่รินรด หยดลงมา
เจ็บนักหนา คราน้ำคำ ที่ย้ำเอ่ย
ทำเช่นไร หัวใจ ใครเฉยเมย
เหมือนละเลย เคยซึ้งไหม ใครสักคน
ด้วยไม่รู้.. ดูใจ.. ใครไม่ออก
มาลวงหลอก.. หยอกใจ.. ให้สับสน
ก็เพราะเห็น.. เล่นไป.. กับหลายคน
ไม่อยากทน .. ทุกข์ท้อ.. จึงขอลา
ถ้ามั่นใจ ว่าจะไป ไกลจากฉัน
คร่ำครวญกัน ว่าฉันผิด สักนิดหนา
ใครที่เคย เช็ดคราบ อาบน้ำตา
ใครที่มา กอดเกี่ยว เมื่อเปลี่ยวกาย
มิเคยคิด.. จิตเหงา.. จึงเฝ้าหา
คนที่มา.. ยาใจ.. ให้เจ็บหาย
แต่เพราะใจ.. อบอุ่น.. คุณดั่งชาย
ที่เคยหมาย ..ในฝัน.. ฉันทุกคืน
....
.....
...........
ปล. รักเรา .. ยังไม่จบแค่นี้นะคะ .. ติดตามต่อในภาคหน้า .. ถึงคราต้องหามละ ..อิอิ ..
14 กันยายน 2547 21:54 น.
ชมอักษร
เกิดมาได้ไงคนอย่างเธอ
ไม่เคยพบเจออย่างนี้มาก่อน
หน้าหม้อปากมอมแถมยังปลิ้นปล้อน
นิสัยกะล่อนใครสั่งใครสอน หรือสันดาน
มีปาก .. สักแต่ใช้ในทางแย่
ชอบตอแหล ..พูดพร่ำทำปากหวาน
สาวคนนั้นหญิงคนนี้ .. พี่เชี่ยวชาญ
จีบไม่นานก็สำเร็จ .. เสร็จทุกราย
เห็นหน้าตานึกว่าสุภาพบุรุษ
แท้จริงกลับเป็นมนุษย์หื่นกระหาย
เป็นโดยกำเนิด หรือเกิดมาแล้วกลับกลาย
แค่อ้าปากก็ออกลาย คนกลายพันธุ์
เพียงได้กลิ่นเพศหญิง .. วิ่งเข้าหา
หื่นเข้าตาหรือไง .. มือไม้สั่น
กระดิกหางตั้งท่าว่า .. ต้องฟัน
พรหมจรรย์ .. ต้องล่าให้สาใจ
ไม่เลือกหน้าเลือกวัยใครได้หมด
ประชากรหญิงคงลดจนสิ้นไร้
ถ้าเกิดมาแล้วต้องเจอชายมือไว
คงยอมตายให้แล้วไป.. ได้หมดเวร
แต่ขอโทษ .. หมดสมัยให้ชายหลอก
จะขอบอกรู้ทัน .. ของมันเห็น
แค่สบตา .. อ้าปากก็เหมือนเน้น
มิได้เป็น .. เช่นบุรุษสุดทั้งใจ
เคยบ้างไหมคิดร่วมอยู่ .. คู่เมียผัว
ครองเคียงชั่วตัวตาย .. ไม่ไปไหน
ใจสัตย์ซื่อถือมั่น .. นิรันดร์ไป
คุณค่าไซร้ .. ในรักแท้ดั่งแม่ตน
แล้วเมื่อไหร่ .. ได้ใช้กรรมคงสำนึก
จะตรองตรึก .. ถึงวันก่อนย้อนให้หม่น
มิอาจอยู่สู้หน้าใคร .. ให้อับจน
เพราะไร้ค่า .. ให้ใครสนบนทางรัก ..
.....................................
ปล. เนื่องจากมีหลาย ๆ คนมาอ่านแล้วคงเข้าใจผิด ..
ขอออกตัวสักนิดว่า .. ไม่ได้ถูกผู้ชาย.. ฟันแล้วทิ้ง .. นะคะ ..
อย่าเขียนความเห็นแบบเห็นอกเห็นใจ หรือให้กำลังใจเลยค่ะ ..
เหอ ๆๆ .. เสียหายหมด .. ^ ^;
อารมณ์กลอนพาไปค่ะ เพราะร่วมกันแต่ง 2 คน ..
ทำความเข้าใจสักนิดนะคะ .. ^___^
หน้าส่วนตัว
910
