20 มิถุนายน 2550 22:37 น.
ชัยพิษณุกร
ดินแดนแห่งรัก...งดงามสวยใส
งามยิ่งสิ่งใด...คืองดงามความรัก
หนทางไกลแสนไกล-เดียวดาย-นัก
ดินแดนแห่งรักยังทอดยาวห่างไกล...
ความรักสรรค์สร้างทุกสิ่ง
หล่อเลี้ยงชีวินให้สดใส
ยามเช้า..เรารู้...จะอยู่...เพื่อใคร
หัวใจเราจะเดินไปพร้อมกัน
จะไม่ยอมทดท้อรอคอยหวัง
ดินแดนแห่งรักยัง...รออยู่ที่นั้น
สวยสอางค์เสลาสลักดั่งความฝัน
สักวัน...ฉันจะไปให้ถึง
รักแท้คงจะรอ...เราอยู่
อ่อนละมุน เบาบาง หวานซึ้ง
จรดลึก ในรอยจำ ให้ตราตรึง
สองใจรวมเป็นหนึ่ง...ชั่วนิรันดร์
6 มิถุนายน 2550 17:06 น.
ชัยพิษณุกร
ฝนตกพรำๆ...ยายดำกางร่ม
แกเดินก้มๆอยู่ข้างกำแพง
สู้สายลมแรง
ไร้คนนำพา
ฝนตกพรำๆ...ยังจำติดตา
คนแก่ชรา...ไร้ที่หลับนอน
หลบแดด หลบฝน
กันลมไอร้อน
ใครจะอาทร ลูกหลานไม่มี!
ฝกตกพรำๆ...ชะล้างความดี
สังคมยามนี้ มีสุขหรือไร?
วันนี้ฝนตก
ยายดำหายไป
จะเป็นอย่างไร?
บ้างหนอยายดำ
27 เมษายน 2550 00:30 น.
ชัยพิษณุกร
...ตราบใดนำทะเลไม่เหือดหาย
มึงมีกูไว้ไม่จน!
กระแสคนหลั่งไหลบูชา
ราชันย์ทะเลใต้ผู้ยิ่งใหญ่
องค์รามเทพขนานนามเกรียงไกร
บรรลุได้วิชา จตุคาม
รวบรวมแว่นแคว้นศรีวิชัย
แผ่อำนาจยิ่งใหญ่ให้เกรงขาม
ตามพรลิงค์ทูลถวายพระนาม
พังพกาฬตามพระบารมีที่บำเพ็ญ
สำเร็จเป็นพระโพธิสัตว์
ทุกข์ใดร้อนใดย่อมเห็น
ประทานพรให้ปักษ์ใต้ร่มเย็น
และก็เป็นเช่นนี้สืบมา...
มาวันนี้เกิดกระไรเล่านี้
ประชาชีต่างลุกขึ้นมาตามหา
มันบอกว่าจะเอา " กู " ไปบูชา
โก่งราคาผิดประสงค์คนจัดทำ
บ้างไปปลอมไปย้อมสารพัด
หลอกว่าจัดสร้างมาช่างน่าขำ
ร้ายสุดร้าย เหยียบกันตาย ช่างระยำ
สองศพช้ำแหลกเหลวลงกลางดิน
ยังมิทันน้ำทะเลจะเหือดหาย
คนไทยคงฆ่ากันตายจนหมดสิ้น
สองมือคว้า สองขาเหยียบ กันระวิง
จะอีกสักกี่ชีวินต้องล้มตาย
บูชากูไม่ต้องมีสร้อยห้อยเหรียญ
มิต้องเวียนไปแก่งแย่งขวนขวาย
แค่บูชากูจากใจและกาย
เพียงรูปกูหนึ่งใบ...มึงมีกูไว้ไม่จน
เรียงร้อยทุกตัวอักษรด้วยจิตคารวะ
16 มีนาคม 2550 00:13 น.
ชัยพิษณุกร
หยดน้ำใสกลิ้งไปบนใบบอน
เจ้านอนกลิ้งไปบนใบหนา
ไม่วิตกสิ่งใดให้เสียเวลา
มีชีวาเพียงกลิ้งไปบนใบไม้
เสียงหนึ่งตะโกนถามขึ้นมา
" เจ้านั้นหนาคือ น้ำ ใช่หรือไม่? "
หน้าที่ของเจ้านั้นคืออะไร?
ไยละทิ้งไปมัวกลิ้งบนใบบอน
น้ำทุกหยดทุกสายมีหน้าที่
บรรจบเป็นนทีสายสาคร
หล่อเลี้ยงทุกชีวิตให้คลายร้อน
ใบบอนนี้คือหน้าที่ของเจ้าหรือไร
น้ำหยดน้อยได้ยินก็ทันคิด
นี่เราทำผิดหน้าที่ใช่ไหม
เจ้าก็น้ำ เราก็น้ำต่างกันเช่นไร
ถึงยังไงคุณค่าเจ้าคงเท่าเรา
" คุณค่า " จะมีค่าเมื่อกระทำ
หากไม่ทำจะมีค่าได้อย่างไรเล่า
หรือเจ้าเกิดมาเพียงเพื่อให้ถูกแดดเผา
แล้วจะเอา " คุณค่า " จากสิ่งใด
หยดน้ำน้อยฟังความทั้งหมดนั้น
พลันถลันตัวกลิ้งจากขอบใบ
หยดเล็กๆรวมกับน้ำทั้งสาย
เพื่อให้ " คุณค่า " ของธารา
13 มีนาคม 2550 23:24 น.
ชัยพิษณุกร
ความเอ๋ย...ความรัก
ใครจะรู้ว่ามาในยามไหน?
ใครจะรู้ว่ามาหาเมื่อใด?
พอรู้ได้ก็สายแล้ว...รักเข้าตา
ให้มองเห็นสิ่งใดไม่ใคร่ชัด
แลถนัดแต่สิ่งดีที่มองหา
ว่าใช่แล้ว! รักที่อุตส่าห์ตามหามา
รักบังตาบังใจเข้าแล้วซี
บัดเดี๋ยวเดียวก็เห็นให้ข้องจิต
ว่าที่คิดฝันนั้นใช่หรือนี่?
หรือว่าความรักที่เข้าตา...นั้นหลบหนี
รักคงมีวันจางห่างหายไป...
หน้าส่วนตัว
1201
