12 พฤศจิกายน 2545 15:48 น.
ณธีร์
กะเต็นน้อยสามนิ้ว
ถึงตัวจิ๋วแต่แจ๋วนัก
มาหลบมาตั้งหลัก
มาพิงพักแค่เพียงนิด
ฝนหนักหน่วงกระหน่ำ
แสนระกำชอกช้ำจิต
กะเต็นตัวน้อยนิด
เฝ้าครวญคิดถึงน้องนก
ป่านนี้ไปอยู่ไหน
เคยอิงไออุ่นแอบอก
น้องนกนะน้องนก
พอฝนตกนกบินหนี
ตามหามานานเนิ่น
ระหกระเหินมาแรมปี
กะเต็นตัวน้อยนี้
ยังรำพึงคิดถึงน้อง ฯ
นกกะเต็นน้อยสามนิ้ว
อาคันตุกะตัวน้อยหน้าบ้าน
บันทึกไว้ได้ ณ ๖ ตุลา ๒๕๔๕
6 พฤศจิกายน 2545 09:39 น.
ณธีร์
ตะวันแดง สาดแสงสด งดงามนัก
สุดห้ามหัก ให้ห่างเห สิเนหา
อวลไออุ่น กรุ่นไอรัก ประจักษ์ตา
หากโรยรา ร้างเรา คงเหงาทรวง
แต่ตะวัน คงหวนมา คืนฟ้าใหม่
สาดแสงใส ให้สดสวย ด้วยเป็นห่วง
คนเคยคุ้น เคยเคล้าคลอ เคยเคียงควง
ดาวล้านดวง มิเทียมทัน ตะวันเดียว ฯ
ดอกผลของความอุตสาหะหอมหวานเสมอ
ลั่นทมแย้มดอกชุดแรกที่บ้านชุดนี้
นำความชื่นใจมาสู่ผู้ปลูกเลี้ยงยิ่งนัก
ผมตั้งชื่อให้เธอว่า ตะวันแดง
เพื่อเป็นที่ระลึกถึงใครบางคน
บันทึก ณ ๖ พฤศจิก ๒๕๔๕ เวลาเช้า
4 พฤศจิกายน 2545 16:04 น.
ณธีร์
จากยอดดอย แดนไกล ใครจะเห็น
ยากลำเค็ญ เพียงใด ใจเคยหวั่น
อุปสรรค หนักหนา ที่ฝ่าฟัน
จนถึงวัน มายืนอยู่ บนภูนี้
กี่ล้านหยด เหงื่อริน เกือบสิ้นหยาด
แทบใจขาด ระหว่างทาง หว่างวิถี
กี่ครั้งครา ที่ล้าร้อน อ่อนชีวี
แทบถอยหนี ลี้เร้น ไม่เห็นกัน
หากไม่มี แรงใจ ใครมาช่วย
คงมอดม้วย แดดิ้น สิ้นอาสัญ
จักมายืน อยู่อย่างนี้ ไม่มีวัน
เธอเท่านั้น ที่ส่งใจ ใส่รักมา
จากยอดดอย แดนไกล ใครจะรู้
ฉันยืนอยู่ อย่างผึ่งผาย บนไหล่ผา
ส่งสัญญาณ ผ่านสายลม ที่พรมฟ้า
บอกเธอว่า ชื่นชอบ และขอบคุณ ฯ
29 ตุลาคม 2545 10:49 น.
ณธีร์
คราใด ที่เธอ ท้อแท้
เธออย่าเพ่อ ยอมแพ้ แก่ชีวิต
เพราะเธอ คือผู้ ลิขิต
ประกาศิต ประสงค์ จำนงหมาย
คราใด ที่เธอ เหนื่อยนัก
เธอพึงพัก กายา รักษากาย
จวบเมื่อย เหนื่อยล้า ลาหาย
จนกลับกลาย แกร่งกล้า พร้อมฝ่าฟัน
คราใด ที่เธอ เงียบเหงา
เธออย่าเฝ้า มองเหม่อ พร่ำเพ้อฝัน
โลกนี้ มิไช่ ไร้ชีวัน
เธออย่าผัน ผินพักตร์ เพียงโคนไม้
ท้องฟ้า กว้างใหญ่ ไพศาล
งามตระการ ทุ่งหญ้า ภูผาใหญ่
ทะเล ล้วนคลื่น ครืนไป
และหัวใจ เธองาม ตามที่เป็น
คราใด ที่เธอ ได้คิด
ว่าชีวิต ใช่เพียง ที่เธอเห็น
ในวัน อันขม ลำเค็ญ
เธอจะเป็น ผู้ชนะ ชะตานี้ ฯ
14 ตุลาคม 2545 10:04 น.
ณธีร์
พลิ้ว พลิ้ว ปลิวฝ่า เวลาร่วง
ทิ้งในท่วง ทำนอง ต้องจำฝืน
จะเหนี่ยวรั้ง อย่างไร ไม่ยั่งยืน
เพลงสะอื้น หลุดลอย พลอยอำลา
หวังจะคอย คุ้นเคย เชยยอดอ่อน
รอจะช้อน ซับฝัน หวั่นผวา
ส่งรอยยิ้ม ทักทาย เพียงหมายตา
ทั้งจากไป และไม่มา ในนาที
ณ รอยต่อ ของขั้ว หัวใจเจ้า
คงเปลี่ยวเหงา เศร้าสลด กำสรดศรี
คือ วัน เวลา และวารี
มิเคยมี แม้น้อย จะคอยใคร
พลิ้ว พลิ้ว ปลิวฝ่า เวลาร่วง
สิ้นทั้งปวง อย่าหมอง ร่ำร้องไห้
ธรรมดา เช่นนั้น นิรันดร์ไป
คือหัวใจ ปรมัตถ์ สัจธรรม ฯ
หน้าส่วนตัว
878
