27 กันยายน 2548 12:00 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
ลารักจากหนองฮี (กิ่งอำเภอหนองฮี จ.ร้อยเอ็ด)
ฝากหัวใจไว้หนองฮีหลายปีแล้ว
ดังเรือแจวกลับมาหาถิ่นฐาน
ไม่เหมือนอย่างคาดหวังดังวันวาน
รักเพียงผ่านของเจ้า สาวหนองฮี
สองปีก่อนจากกันวันฟ้าหม่น
เธอคือคนเอ่ยรักเป็นสักขี
บอกอย่าให้น้องท้อรอหลายปี
สัญญาที่ บ่อพันขัน มั่นในใจ
เวลาผ่านฝนหนาวสาวแปรเปลี่ยน
รักหมุนเวียนแกว่งไกวดั่งใบไม้
ถูกแรงลมเพียงน้อยคอยร่วงไป
ช่างอ่อนไหวง่ายเกินประเมินการณ์
เอ่ยวาจาว่ารอนั้นล่อเล่น
วันที่เห็นแกล้งยิ้มใส่ใบหน้าหวาน
มันเจ็บแปลบจุกอกกว่าตกตาล
อวสานทั้งน้ำตาลาหนองฮี ....
27 กันยายน 2548 11:59 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
อดีตรัก จาก.. โคราช
ผ่านโคราชคราใดหวนให้คิด
ถึงอดีตครั้งเก่าเงาความหลัง
คำว่ารักจากหญิงไม่จริงจัง
น้ำตาหลั่งอาบแก้มแกมสายลม
ฉันผิดที่แอบชอบมอบรักให้
ฝันไปไกลแสนไกลให้สุขสม
อยู่ใกล้ชิดจิตแนบแอบชื่นชม
หวังลมลมฝันเพ้อเธอมีใจ
การพบกันวันใหม่จึงได้รู้
เมื่อโฉมตรูเฉยชาหน้าผลักใส
เสียแรงที่ตัวเราเฝ้าห่วงใย
เธอกลับไม่คิดรักสักนิดเดียว
ผ่านโคราชทุกครั้งยังต้องคิด
ถึงอดีตเก่าเก่าตอนเราเกี้ยว
หลงเชื่อในใจหญิงโง่จริงเชียว
ต้องเปล่าเปลี่ยวเดินทางเธอหมางเมิน ....
27 กันยายน 2548 11:57 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
สัญญาหน้าฝน
สาวบ้านนาลาไกลในวันนั้น
ฝากคำมั่นสัญญาว่าหน้าฝน
กลับถิ่นฐานหว่านดำฉ่ำกมล
วอนพี่ทนรอน้องอย่าสองใจ
รอความหวังกังวลหน้าฝนแล้ว
ไร้วี่แววสาวนามาหว่านไถ
เราคนเดียวเปลี่ยวจิตแอบคิดไป
กลัวน้องไม่จดจำคำสัญญา
ฤดูกาลผ่านไปในปีนี้
ฝนไม่ดีช้ำทรวงยิ่งห่วงหา
กลัวรักจากหากฝนไม่หล่นมา
กลัวเจ้าลาแรมไกลดั่งสายชล
แห่นางแมวแล้วฟ้ายังชาเฉย
ไม่รู้เลยคนเศร้าเฝ้ารอฝน
กลัวรักเร่เทวัญช่วยบันดล
วอนหน้ามลกลับมาหารักเดิม ...
26 กันยายน 2548 02:58 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
รักหลอกลวง
จะหักอื่นขืนหักก็จักได้
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สารพัดตัดขาดประหลาดนัก
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
(จาก..นิราศอิเหนา : สุนทรภู่)
กลอนละมุนสุนทรภู่ครูกวี
ลูกคนนี้ซึ้งค่าน้ำตาไหล
พ่อชีพวายกายพรากจากชาวไทย
แต่กลอนไม่สูญสิ้นจากวิญญา
เมื่อปวดร้าวหนาวรักมักร้องไห้
อยากตัดใจทุกครั้งยังห่วงหา
ตัดไม่ขาดบาดคมตรมอุรา
แม้ทุกกาลผ่านมาน้ำตาหยด
พ่อสอนว่า อย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
(จาก..พระอภัยมณี : สุนทรภู่)
แล้ววันนี้ลูกเป็นเช่นกลอนพ่อ
ถูกลวงล่อรักหน่ายมาหลายหน
โอ้มนุษย์ไฉนใจวกวน
ดั่งสายชลผันแปรไม่แน่นอน
เจ็บปวดร้าวเขาทำลูกช้ำรัก
จนอกหักสิ้นพลังดังถูกศร
สิ่งคอยช่วยให้หายคลายอาวรณ์
พร่ำอ่านกลอนพ่อเขียนไว้ใช้เตือนตนฯ
26 กันยายน 2548 02:53 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
สัญญา...สุดท้าย
เธอนัดพบจบกันในวันนี้
เอ่ยวจีความผิดปกปิดฉัน
จะสอพลอต่อไปถึงไหนกัน
แสร้งด้นดั้นเสียใจทำไมฤา
ไม่ต้องมาอาวรณ์ก่อนจะจาก
คนรักมากเขาเป็นเช่นนี้หรือ
ไม่คิดเคืองเรื่องเล็กเด็กอมมือ
มันก็คือความช้ำธรรมดา
เราสมัครรักใคร่ด้วยใจสอง
หากจะต้องจากไปใช่ปัญหา
ในวันนี้ที่เห็นเป็นน้ำตา
เพียงเพราะว่าลมเร้าเข้าทิ่มแทง
เสียงฉันสั่นนั้นหรือคือคอเจ็บ
มันหนาวเหน็บทุกทีที่โดนแสง
ฉันเป็นคนอ่อนแอแพ้ลมแรง
เคยเสแสร้งแกล้งทนอย่าสนใจ
ขอบคุณที่มีเวลานัดมาพบ
รักเราจบสิ้นแววแล้วใช่ไหม
กลัวเธอตามถามถึงจึงบอกไป
ฉันร้องให้เล่น ๆ เป็นประจำ
หยาดน้ำตาบ่าไหลในตอนนี้
มองดูสิหลั่งมาชั่งน่าขำ
รอให้คนคุ้นเคยเอ่ยถ้อยคำ
พร้อมจะทำตามนั้น... ฉันสัญญาฯ
หน้าส่วนตัว
1330
