20 พฤษภาคม 2545 11:50 น.
ตฤณ
หั ว ใ จ อ้ า ง ว้ า ง แ ล ะ สั บ ส น . . .
รู้ สึ ก ห ม อ ง ห ม่ น ป น เ ห ว่ ว้ า
แ ส ง จั น ท ร์ ท อ ด ย า ว บ น ท้ อ ง น ภ า
ห ย า ด น้ำ ต า ค ล อ ผ่ า น - แ ก้ ม น ว ล -
คิ ด ถึ ง เ ธ อ ซึ่ ง เ ป็ น ที่ รั ก
เ ฝ้ า ต ร ะ ห นั ก รั ก ค ง ไ ม่ พั ด ห ว ล
เ ศ ษ เ สี้ ย ว ใ จ อ า ลั ย ค ร่ำ ค ร ว ญ
ก า ล เ ว ล า เ ล ย ผ่ า น ล้ ว น ค ว า ม ท ร ง จำ
ภ า ว น า จ า ก จิ ต ใ จ
เ ป็ น ห่ ว ง เ ป็ น ใ ย เ ข า ค น นั้ น
เ ป็ น อ ย่ า ง ไ ร อ ย า ก ใ ห้ เ ล่ า สู่ กั น ฟั ง
อ ย า ก ใ ห้ รู้ ว่ า ยั ง มี ฉั น อ ยู่ ทั้ ง ค น
20 พฤษภาคม 2545 11:35 น.
ตฤณ
เพราะกลัวหัวใจตัวเอง...
จะไม่กล้าเก่งเหมือนอย่างที่เคยผ่าน
หม่นหนาวกับความรู้สึกที่อ้างว้าง
หลายครั้งที่หัวใจพาลอ่อนแอ
เพราะคิดว่าความรักก็แค่นี้
เลยไม่เผื่อใจไว้เจ็บยามที่พ่ายแพ้
ความเป็นจริงไม่ใช่อย่างที่คิดว่าเพียงแค่
เจ็บ เจ็บ จบ จบ แต่ ยิ่งกว่าร้าวอาวรณ์
17 พฤษภาคม 2545 00:53 น.
ตฤณ
อย่าทำร้ายใจกันได้ไหม
แค่เธอจากไปหัวใจก็อ่อนล้า
ทุกคำพูดต่างกับการกระทำที่ผ่านมา
ทำเอาหัวใจปวดปร่า ไม่มีชิ้นดี
ผิดเพราะฉันใช่ไหม
ถึงทำให้เธอร้างไกลไปอย่างนี้
หรือผิดเพราะเธอไร้เยื่อใย- คนดี -
ถึงทำกันได้อย่างนี้ ลงคอ
ฉันเป็นแค่วันวาน
เขาเป็นปัจจุบันให้เธอสานต่อ
แล้วทีนี้จะเอายังไง ทำไมต้องให้รอ
เมื่อกล้ารักคนอื่น ก็ต้องกล้าขอแยกทาง
หยุดทำร้ายใจกันนะคะ
แล้วฉันจะปล่อยให้ไปไม่บาดหมาง
ที่ผ่านมาก็แค่ความรักมันจืดจาง
ไม่จำเป็นต้องไกลห่างร้างคำลา
16 พฤษภาคม 2545 12:47 น.
ตฤณ
นี่คือความรักของเธอใช่ไหม
การที่มาทำร้ายใจกันอย่างนี้
แยกแยะไม่ออกว่าดีหรือไม่ดี
จะตบหัวฉันทั้งทีแล้วมาลูบหลังกันอย่างนี้ทำไม
ในเมื่อเธอหมดรักในตัวฉัน
ตกลงเรื่องกันแล้วเลิกลาก็ได้
แต่นี่ทำร้ายฉันด้วยคำพูดพร่ำไป
แล้วสุดท้ายก็มาปลอบใจ - ขอโทษ - ขอโพย - กันยกใหญ่ ฉันต้องอภัยให้ใช่ไหมเธอ
เพราะเธอรู้ว่าฉันรักมาก
สิ่งไหนที่ออกจากปากต้องได้อยู่เสมอ
อะไรให้ได้ก็ทำตามใจ ให้ไม่ได้ก็ยังตามใจเธอ
จะเอาอะไรกับผู้หญิงคนนี้อีกเหรอ - คนดี -
รู้ตัวดีว่าอ่อนแอ...
และคงพ่ายแพ้แก่ความรู้สึกเหล่านี้
จะเป็นอย่างไรถ้าไม่มีเธอ - คนดี -
ไม่อยากคิด ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้ เลยต้องยอมแต่โดยดี -เพื่อเธอ-
15 พฤษภาคม 2545 15:43 น.
ตฤณ
..ก็เรารักกันใช่ไหม..
เริ่มไม่แน่ใจ..ก็เธอกุมมือเขาแน่นออกอย่างนั้น
ต้องมีการเข้าใจผิดเสียงหัวใจบอกอย่างเงียบงัน
เมื่อเธอเจอฉัน..คงไม่ไหวหวั่น ถ้าฉันจ้องตา
..เธอไม่ยอมปล่อยมือเขา..
แต่กลับยิ่งกำแน่นกว่าเก่า เหมือนกลับกลัวว่า
เขาจะเข้าใจผิด และจากไปไกลลับตา
โดยไม่เห็นคนที่เคยสำคัญตรงหน้า..เสียใจ..
..เพราะเขากับเธอรักกัน..
ถึงได้ทำร้าย คืนวัน อย่างโหดร้าย
ฉันคงอ่อนแอ และคงทำใจต่อไปไม่ได้
ที่จะเห็นคนที่รักหมดเยื่อใย..ไร้วาจา..
..เหตุผลมีให้คิดมากมาย..
ทำไมนะ ทำไม ใจถึงวุ่นวาย อ่อนล้า
- เขามีคนใหม่ - เราต้องรักตัวเองให้มากกว่า
การต้องมาทนเสียน้ำตาจนไม่มีค่าน่าจดจำ
หน้าส่วนตัว
546
